ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΛΠΟ ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΞΙΟΔΟΤΙΚΟΥ

 

Εκατόν τόσα χρόνια οι παμπόνηροι κεφαλαιοκράτες μπερδεύουν τους εργαζομένους με τις ασφαλιστικές/οικονομίστικες δικολαβίες τους.

Τόσο ο μισθός, όσο και οι θεσμοθετημένες-υποχρεωτικές ασφαλιστικές εισφορές, ανεξαρτήτως προέλευσης, συναποτελούν το κόστος της εργασίας, δηλαδή πληρώνονται (=συναλλαγή σε χρήμα) συνολικά από τον εργοδότη.

Επομένως, κάθε μείωση τέτοιων ασφαλιστικών εισφορών απλά μειώνει τα έξοδα του εργοδότη, χωρίς κανένα όφελος για τον εργαζόμενο.

Τελεία και παύλα.

Τώρα, αν έχουμε ιδανικό διανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα, προφανώς η μείωση αυτή συνεπάγεται άμεσα ισόποση συνολική μείωση του ασφαλίσματος, δηλαδή των συντάξεων.  Αν έχουμε ιδανικό κεφαλαιοποιητικό, προφανώς αυτό θα εκφραστεί αργότερα, καθώς ισοδυναμεί με ισόποση "αποκεφαλαιοποίηση" του ταμείου, ό,τι δηλαδή έκαναν και τα μνημόνια, για να "ανακεφαλαιοποιήσουν" τις τράπεζες.  Στην πράξη το σύστημα είναι ένα μίγμα τουρλού, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Σε κάθε περίπτωση ο χαμένος είναι ο "συνολικός εργαζόμενος", μέσα και ο συνταξιούχος.

Η πληρωμή του εργοδοτικού κόστους εμφανίζεται σαν συνολική αμοιβή της εργασίας.  Στην πραγματικότητα αποτελεί για τον εργοδότη ένα αναγκαίο έξοδο για να μπορεί να εκμεταλλεύεται την εργασιακή ικανότητα και να σφετερίζεται όλο το προϊόν/αποτέλεσμά της,προσβλέποντας φυσικά στο περίσσευμα, την υπεραξία, που γι αυτόν έχει την μορφή του κέρδους.

Για να τα μπερδέψουν ακόμη καλύτερα τα πράγματα οι πολιτικάντηδες των κεφαλαιοκρατών έχουν θεσπίσει την διάκριση "εισφοράς εργαζομένου" από την "εισφορά εργοδότη".  Κι ακόμη περισσότερο εισάγοντας και την λεγόμενη "κρατική συμμετοχή", λες και το κράτος ...παράγει αξία σαν ...."τρίτο μέρος"!

Δηλαδή  χωρίσαν στα τρία το ασφαλιστικό κομμάτι του συνολικού εργοδοτικού κόστους, και του δώσαν τρία διαφορετικά ονόματα, που αναφέρονται στους διαφορετικούς τρόπους υπολογισμού του, που όμως δεν αλλάζουν την ουσία του."

Και η ουσία είναι πως αποτελεί ένα μέρος του συνολικού προϊόντος της Εργασίας, που αντιστοιχεί στην αξία της Εργασιακής Ικανότητας ("Εργατικής Δύναμης").  Το άλλο είναι το περίσσευμα, η Υπεραξία, που οφείλεται στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας και κανονικά ανή!κει σε όλη την Κοινωνία και όχι στα ....παράσιτά της

Ολο αυτό για να υπάρχει σύγχυση εννοιών και να νομιμοποιείται ο σφετερισμός, η Εκμετάλλευση.

Περιττό να πούμε, ότι σε αυτή τη βάση, διευκολύνεται και ο απώτερος στόχος, η Ιδιωτικοποίηση της Ασφάλισης, δηλαδή η πλήρης απαλλαγή του εργοδότη, που, εκτός του ότι ανοίγει ένα καινούργιο πεδίο εκμετάλλευσης, (= αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης), μαθηματικά οδηγεί στην κατάργηση της Ασφάλισης για κείνους, που περισσότερο την έχουν ανάγκη.

ηλίας τζαμ.

Τι σημαινουν αυτα; Οι μισθωτοί δίνουν 13,87% εισφορά κι οι εργοδότες 22,29%, σύνολο 36,16%. Όλα αυτα τα λεφτα τα βγαζουν οι μισθωτοι με τον κόπο τους. Αν τους δωσεις αυξηση (που κατα κανονα είναι κατω απ τον πληθωρισμό), κρατας το επίπεδο ζωής τους, αλλά αυτο δεν γινεται για την περιόδο της συνταξης τους αν  μειωσεις τις εισφορές.  Με τον τρόπο που το κανουν φαινεται πως παίρνει ο εργαζομενος παραπανω μισθό, χαριζονται στους εργοδότες τεραστια ποσά που ως τωρα ειχε καταφερει το εργατικο κινημα να τους αποσπά για τις συνταξεις και γινεται αποδεκτό να μην εξασφαλιζουν οι συνταξεις το βιοτικο επιπεδο του ενεργου βίου. Και βεβαια στην διελκυστίνδα εργαζομένων εργοδοτών για απόσπαση ή μη περισσότερης υπεραξίας εμείς πρέπει να υπολογίζουμε σα να μη δίνανε καθόλου εισφορές οι εργαζόμενοι, Παιρνουν, στο 100ρι που στοιχίζει ο καθένας στον εργοδότη 63,84 ευρώ και κατατίθενται 36,16 για την ασφάλιση.  Με την ¨εισφορά του εργαζομενου" φαινεται πως παιρνουν 77,71. Τωρα θα τους μειωσουν κατα μία εκατοστιαία μοναδα την εισφορά, θα φαινεται οτι παιρνουν 78,71 ευρώ και θα δίνουν 12,87 εισφορά κι ο εργοδότης θα δινει 20,29 και θα τσεπωνει ένα διφραγκο. Καπου 3 ευρω θα φευγουν απ την ασφαλιση και θα μειωνεται αντιστοιχα η συνταξη. Χοντρικός και με κενά λογαριασμός, αλλά εκεί είναι η ουσία.  

Κατω τα χέρια απ΄ τις συνταξεις

Και θα το λέμε μεχρι ν΄ ανατραπει αυτη η πολιτική όταν θα τους εχουμε στειλει στον αγυριστο. Ίσαμε τοτε θα πιέζουμε το κρατος, στο όνομα των δικαιωμάτων μας, που τα χρυσοπληρώσαμε, να συμπληρώνει απ΄ τον κρατικο προϋπολογισμο και να μην έχει τοση ανεση οση θα θελανε οι μεγαλοκαρχαρίες, να τους τον δίνει όλον. (το διεστραμένο μυαλο μου θυμηθηκε τον Σολωνα). 

κωστας τζ