Λαϊκή Εξουσία: KΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943 ....κι αμετανοητα ΚΤΗΝΗ !!

Τρίτη 9 Νοεμβρίου 2021

KΑΛΑΒΡΥΤΑ 1943 ....κι αμετανοητα ΚΤΗΝΗ !!

Ο Φριτς Σούμπερτ (γερμ.: Friedrich Schubert, 21 Φεβρουαρίου 1897 - 22 Οκτωβρίου 1947) ήταν Γερμανός στρατιωτικός, διαβόητος για τα εγκλήματα που διέπραξε κατά τη διάρκεια της κατοχής στην Κρήτη (σε περιοχές των Χανίων και του Ηρακλείου) και στη Μακεδονία. Μεταξύ άλλων ήταν υπεύθυνος για τη δολοφονία 146 κατοίκων στον οικισμό Χορτιάτη στις 2 Σεπτεμβρίου του 1944 και του θανάτου τουλάχιστον 100 κατοίκων των Γιαννιτσών στις 14 Σεπτεμβρίου 1944.

Η φυγή του Σούμπερτ στη Βιέννη, η επιστροφή στην Ελλάδα και η σύλληψή του .

Προς τα τέλη του Οκτωβρίου του 1944, και αφού είχε απελευθερωθεί η Αθήνα, ο Σούμπερτ με μερικούς από τους άνδρες του ακολούθησε τα γερμανικά στρατεύματα που αποχωρούσαν από την Ελλάδα και έφτασε στη Βιέννη το Φεβρουάριο του 1945. Τρεις μήνες αργότερα κατέφυγε στο Σβατς που παραδόθηκε στους Αμερικανούς στις 4 Μαΐου. Εκεί ο Σούμπερτ παρουσιάστηκε στους Αμερικανούς στρατιώτες, ισχυρίστηκε ότι το όνομά του ήταν Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης και αφού χαρακτηρίστηκε εκτοπισμένος και κρατήθηκε σε στρατόπεδο με άλλους Έλληνες, στις 5 Σεπτεμβρίου του 1945 "επαναπατρίστηκε" στην Ελλάδα.

Το ίδιο όνομα Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης έδωσε και στους αστυνομικούς του αεροδρομίου της Ελευσίνας που όμως δεν πείστηκαν ότι ήταν Έλληνας. Μετά την αποκάλυψη της πραγματικής του ταυτότητας, συνελήφθη και μεταφέρθηκε στις φυλακές Αβέρωφ όπου παρέμεινε μέχρι τη δίκη του από το Ειδικό Στρατοδικείο Εγκληματιών Πολέμου στην Αθήνα.

Η δίκη και η εκτέλεση του Σούμπερτ

Στις 28 Ιουλίου του 1947 ξεκίνησε στο Ειδικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου στην Αθήνα η δίκη του Σούμπερτ για εγκλήματα που είχε διαπράξει στη διάρκεια της κατοχής στην Κρήτη και στη Μακεδονία. Μέρος του κατηγορητηρίου είχε ως εξής:

«...διότι ενήργησεν άνευ λόγου στρατιωτικής ανάγκης τας πράξεις ταύτας, αίτινες δεν εξυπηρέτουν πολεμικούς σκοπούς, ως είναι ειδικώτερον αι εκτελέσεις αθώων πολιτών και δη γερόντων, γυναικών και παίδων και [...] εκ προμελέτης απεφάσισε και εσκεμμένως εξετέλεσεν ανθρωποκτονίας κατά των κάτοθι αναφερομένων Ελλήνων»

Στη διάρκεια της δίκης οι μάρτυρες περιέγραψαν τα εγκλήματα του Σούμπερτ, ένας δε μάρτυρας από τα Γιαννιτσά δήλωσε στην κατάθεσή του: «Αν υπήρχαν δέκα Σούμπερτ δεν θα υπήρχαν Έλληνες σήμερα». Ο Σουμπερτ δήλωσε αθώος, αρνήθηκε να απολογηθεί και ζήτησε να καλέσει από τη Γερμανία δικηγόρους και μάρτυρες υποστηρίζοντας ότι υπό τις παρούσες συνθήκες δεν παρέχονταν εγγυήσεις για την απονομή δικαιοσύνης σε αυτόν. Ισχυρίστηκε επίσης ότι του ήταν δύσκολο να συνεννοηθεί με τους Έλληνες συνηγόρους του λόγω της γλώσσας. Το δικαστήριο απέρριψε το αίτημα και τον κάλεσε ξανά να απολογηθεί όμως εκείνος αρνήθηκε και πάλι και δήλωσε ότι θα έκανε αίτηση χάριτος προς το βασιλιά. Τελικά στις 5 Αυγούστου το δικαστήριο τον κήρυξε ένοχο και τον καταδίκασε 27 φορές σε θάνατο, δεκαέξι φορές για τα εγκλήματα στην Κρήτη και εννιά για τα εγκλήματα στην Μακεδονία, μολονότι τα τελευταία ήταν περισσότερα. Η απόφαση αυτή όμως δεν αφορά το σύνολο των εγκλημάτων καθώς ο Σούμπερτ στη δίκη αυτή δεν δικάστηκε για το σύνολο των εγκλημάτων του. Στην απόφαση αυτή δεν αναφέρεται καθόλου το ελληνικό ονοματεπώνυμο. Την 1η Οκτωβρίου ο Σούμπερτ μεταφέρθηκε στις φυλακές Επταπυργίου στη Θεσσαλονίκη για να δικαστεί για αλλά εγκλήματα που είχε τελέσει στην Μακεδονία. Οκτώ ημέρες αργότερα εμφανίστηκε ενώπιον του Ειδικού Δικαστηρίου Δωσιλόγων στη Θεσσαλονίκη, μαζί με 9 μέλη της ομάδας του ενώ άλλα 49 επρόκειτο να δικαστούν ερήμην. Τελικά το δικαστήριο δέχτηκε την ένσταση αναρμοδιότητας που κατέθεσαν οι συνήγοροί του επειδή ο Σούμπερτ ήταν Γερμανός πολίτης και ότι μόνο αρμόδιο ήταν το Ειδικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στις φυλακές Επταπυργίου και εκτελέσθηκε στις 22 Οκτωβρίου 1947 ,αφού προηγουμένως είχε απορριφθεί η αίτηση χάριτος που είχε υποβάλλει και χωρίς να έχει δικαστεί για όλα τα εγκλήματα που είχε διαπράξει στην Μακεδονία. Σύμφωνα με το "Ριζοσπάστη", οι τελευταίες του λέξεις, τις οποίες απεύθυνε σε καθολικό ιερέα που ήταν επιφορτισμένος να τον μεταλάβει, ήταν οι εξής: "Η Γερμανία ζη και δεν πεθαίνει. Εύχομαι να ξαναγίνη μεγάλη για να μπορέσει να ξεπληρώση όσα υποφέρει σήμερον"

Δεύτερος ήταν ο Γεώργιος Πούλος (Ρουμανία 1889 - Γουδή 11 Ιουνίου 1949) ήταν Έλληνας στρατιωτικός, αξιωματικός, αρχικά του Ελληνικού Στρατού και κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής της Ελλάδας συνεργάτης των Γερμανικών ναζιστικών δυνάμεων. Ήταν ιδρυτής του Ελληνικού Εθελοντικού Σώματος Κρύας Βρύσης, γνωστού επίσης ως Εθελοντικό Τάγμα Πούλου ή Poulos Verband. Ήταν υπεύθυνος για εγκλήματα πολέμου έναντι Ελλήνων αμάχων.

Εθελοντικό τάγμα Πούλου .

Μετά την αποτυχία του στο πολιτικό επίπεδο, ο Πούλος ξεκίνησε στο παρασκήνιο προετοιμασίες για στρατιωτική δράση, επιδιώκοντας μέσω αυτής να αναρριχηθεί σε ανώτατα αξιώματα .

Το 1943, όταν ο ΕΛΑΣ επανεμφανίστηκε στην Κεντρική και Δυτική Μακεδονία, ωρίμασαν οι συνθήκες για συνεργασία μεταξύ του ιδίου και των Γερμανών, οι οποίοι πλέον χρειάζονταν βοήθεια στην αντιμετώπιση της Εθνικής Αντίστασης. Παρά την επιφυλακτικότητα των Γερμανών να εξοπλίσουν Έλληνες, τελικά ο Πούλος κέρδισε την εμπιστοσύνη τους και ανέλαβε να συγκροτήσει ελληνικό τάγμα υπό την αρχηγεία του και υπό τις διαταγές του Στρατιωτικού Διοικητή Θεσσαλονίκης-Αιγαίου. Το 1943 ίδρυσε μια δική του ένοπλη δωσιλογική οργάνωση με την ονομασία «Εθελοντικό Τάγμα Πούλου» ή «Poulos Verband». Το «Εθελοντικό Τάγμα Πούλου» εξοπλίστηκε από τους Γερμανούς, απέκτησε γερμανικές στολές με τα διακριτικά ΕΕΣ («Ελληνικόν Εθελοντικόν Σώμα») και συμμετείχε σε διάφορες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του γερμανικού στρατού κατοχής στη Μακεδονία. Η επάνδρωση του σώματός του προήλθε τόσο από εθελοντική όσο και από αναγκαστική στρατολόγηση, ενώ οι άνδρες του φέρεται να κατέφευγαν σε εκτεταμένη χρήση ναρκωτικών ουσιών .

Σημειώνεται ότι η επιφυλακτικότητα των Γερμανών είχε προηγουμένως σταματήσει τα σχέδια συγκρότησης ευζωνικών ταγμάτων ασφαλείας υπό τη δωσιλογική κυβέρνηση στη Θεσσαλονίκη.

Τον Ιανουάριο του 1944 το τάγμα του Πούλου δέχθηκε 90-100 άνδρες από την Κρήτη (από το τάγμα του Φριτς Σούμπερτ, Γερμανού Επιλοχία που μετατέθηκε από την Κρήτη στη Θεσσαλονίκη).

Στα τέλη του 1943 και καθ' όλο το διάστημα του 1944 μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών από την Ελλάδα, ο Πούλος με το τάγμα του πρωτοστάτησε σε βιαιοπραγίες, λεηλασίες, εμπρησμούς και δολοφονίες κατά Ελλήνων, δρώντας μόνος του ή σε συνεργασία με γερμανικές δυνάμεις. Για τη δράση του έλαβε και το ψευδώνυμο "Φον Πούλος". Μικρός αριθμός ενόπλων του Πούλου παρέμενε εντός της Θεσσαλονίκης, όπου συνελάμβανε και βασάνιζε «κομμουνιστάς», οι οποίοι στη συνέχεια οδηγούνταν στο στρατόπεδο «Παύλος Μελάς» και εκτελούνταν. Την άνοιξη του 1944 ο Πούλος εγκαταστάθηκε στην Κρύα Βρύση του νομού Πέλλας, την οποία μετέτρεψε σε προπύργιό του.

Τον Απρίλιο του 1944 γερμανικές δυνάμεις σε συνεργασία με το Σώμα Πούλου προέβησαν σε πυρπολήσεις, λεηλασίες και θηριωδίες εναντίον των κατοίκων των χωριών Πύργοι, Μεσόβουνο και Ερμακιά Εορδαίας. Εκτέλεσαν πάνω από 600 άνδρες, γυναίκες και παιδιά.

Στις 14 Σεπτεμβρίου του 1944 οι άντρες του Πούλου περικύκλωσαν τα Γιαννιτσά. Μαζί ήταν και μονάδα των "Σουμπερτιανών", πλαισιωμένη από τουρκόφωνους χωρικούς της γύρω περιοχής. Εισήλθαν στην πόλη και προέβησαν σε σφαγές αμάχων. Περίπου 120 άνθρωποι βρήκαν τραγικό θάνατο. Πολλές γυναίκες κακοποιήθηκαν, πολλά σπίτια κάηκαν, ενώ τραγικό τέλος περίμενε τους άνδρες που ξεψύχησαν μέσα στο λάκκο που άνοιξαν, υπό την απειλή των όπλων, τα ίδια τους τα παιδιά.

Το Νοέμβριο του 1944 ο Πούλος και οι άντρες του ακολούθησαν συντεταγμένοι τους αποχωρούντες Γερμανούς και πολέμησαν για λογαριασμό του Τρίτου Ράιχ σε βορειότερα κλίματα. Τελικά ο Πούλος δεν κατάφερε να αποφύγει τη σύλληψη. Συνελήφθη στο Κίτσμπιλ (Kitzbühel) της Αυστρίας στις 19-5-1945 από τους Αμερικανούς. Κρατήθηκε σε στρατιωτικές φυλακές έξω από τη Στουτγκάρδη. Στις 22 Μαΐου 1947 άρχισε στο Διαρκές Στρατοδικείο Θεσσαλονίκης η δίκη του Πούλου και των συνεργατών του. Κατηγορούμενοι ήταν ο Γ. Πούλος, η Μ. Πούλου, ο Αν. Καναβάτζογλου, ο Αρ. Ζαρταλούδης, ο Ν. Πανταζής, ο Θ. Λαζαρίδης, ο Π. Θεοδωρίδης, ο Διογ. Καρακάσογλου, ο Ηλίας Συκαμιώτης και άλλοι. Εκτελέστηκε στις 11 Ιουνίου 1949 στο Γουδή.