Μια Σαλονικιά θυμάται ...

 

Η γιαγιά μου έλεγε μια ιστορία από τη ζωή της που όταν ήμουν μικρή δεν μπορούσα να αντιληφθώ το μέγεθος της εκμετάλλευσης.

Μου έλεγε λοιπόν πως δούλευε σε ένα καπνεργοστάσιο, πριν τον πόλεμο, και είχε ήδη δύο μικρά παιδιά (τα οποία πέθαιναν στην Κατοχή από την πείνα εξαιτίας της επίταξης των προιόντων που είχαν επιβάλει οι ναζιστές στον ελληνικό λαό).

Το εργοστάσιο ήταν χιλιόμετρα μακριά (η γιαγιά έμενε στις προσφυγικές παράγκες της Νεάπολης) και έπρεπε να περπατάει ώρες για να πάει και άλλες τόσες για να έρθει.

Δηλ. δουλειά από το χάραμα μέχρι αργά το βράδυ.

Για ένα ξεροκόμματο (εννοείται τους πρόσφυγες τους εκμεταλλεύονταν διπλά).

Ήθελε λοιπόν η γυναίκα να ψωνίσει σαν άνθρωπος! Ήθελε να πάρει γάλα για τα παιδιά της και τρόφιμα! Και δεν είχε χρόνο μάνα μου.

Όποτε γυρνούσε σπίτι το βράδυ το μπακάλικο της γειτονιάς ήταν κλειστό.

Μια νύχτα λοιπόν (και όχι μέρα) έκατσε έξω από το μαγαζί και έκλαιγε απαρηγόρητη και απεγνωσμένη.

Πέρασε ένας χωροφύλακας και την ρώτησε το λόγο.

Και εκείνη του είπε πως δεν προλαβαίνει ποτέ να πετύχει το μπακάλικο ανοιχτό.

Τότε ο χωροφύλακας βρήκε τον μαγαζάτορα και τον διέταξε να ανοίξει το μαγαζί του για να μπορέσει να πάρει τρόφιμα η γιαγιά μου. Περιττό να σας πω, είχε μείνει έκπληκτη!

Στην ιστορία αυτή δύο είναι τα συμπεράσματα.

Πρώτον, ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που συνάντησε "φιλικό" χωροφύλακα στη ζωή της και

Δεύτερον, τη δεκαετία του 30 δούλευαν ατελείωτες ώρες και δεν είχαν χρόνο ούτε για την οικογένεια ούτε καν για τα ψώνια της ημέρας.

Και το επιμύθιο: Στη δεκαετία αυτή ο ελληνικός λαός πάλεψε με απεργίες και αγώνες δύσκολους μέσα από τα Συνδικάτα και καθιέρωσε το 8ωρο, την Κοινωνική Ασφάλιση και εργασιακά δικαιώματα. Καμία κυβέρνηση δεν τα χάρισε και αν δεν υπήρχαν οι ΑΠΕΡΓΟΙ εργάτες θα ζούσαμε ακόμη όπως η γιαγιά μου.

Η κυβέρνηση καταθέτει νομοσχέδιο το οποίο, μεταξύ πολλών αρνητικών για τη ζωή των εργαζομένων, καταργεί το 8ωρο και θεσπίζει τις 13 ώρες δουλειά, καταργώντας σχεδόν και την αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης! Καταργούν την Κυριακάτικη αργία.

Το νέο νομοσχέδιο δεν προστατεύει τους εργαζόμενους, αλλά τους εργοδότες.

Το νομοσχέδιο μας πηγαίνει πίσω στα χρόνια της γιαγιάς μου!

Επειδή δε θέλω στα εγγόνια μου να διηγούμαι ιστορίες ανάλογες και επειδή θέλω μια ζωή ανθρώπινη για μένα και τα παιδιά μου, αύριο θα είμαι στην απεργία, στις 10. 30πμ στο Αγ. Βενιζέλου.

Έλα κι εσύ που το διάβασες και επιθυμείς μια ζωή ανθρώπινη με ελεύθερο χρόνο και δικαιώματα.

Θέσκα Κατερίνα