"ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ "

 

Ο κυρ΄-Νίκος ο παπουτσής.

Άνοιξε ένα τσαγκαράδικο και δούλευε ο ίδιος.

Οι απαιτήσεις στην αρχή μικρές εξαιτίας των λίγων πελατών.

Καλή δουλειά ο Κυρ Νίκος και άρχισαν να τον προτιμούν και άλλοι πελάτες.

Η πελατεία του αυξήθηκε.

Το μαγαζί του ήταν σε μια περιοχή που δεν είχε τσαγκαράδικα.

Το κράτος του έδωσε την δυνατότητα να ανοίξει αυτό το μαγαζί σχετικά εύκολα αρκεί να γραφτεί στο επιμελητήριο, στην εφορία, στο τέβε...

Αρκεί να επισκευάζει παπούτσια.

Μετά λίγο καιρό οι δουλειές πηγαίναν πολύ καλά και ο Κυρ-Νίκος δούλευε πάρα πολλές ώρες.

Του λέει η γυναίκα του...

'' γιατί δεν παίρνεις και έναν βοηθό;''

Έτσι πήρε και βοηθό.

Και σε λίγο καιρό πήρε και άλλον... και άλλον...

Μετά χρειαζόταν μεγαλύτερο μαγαζί γιατί η πελατεία ήταν αρκετή.

Αποφάσισε να ανοίξει ένα μεγαλύτερο μαγαζί και να βάλει μέσα και εμπόρευμα από δικά του παπούτσια.

Τα έφερνε από κάπου και έτσι έβγαζε και λεφτά από πώληση και όχι μόνο εργασία.

Έκανε και μετατροπή του επιτηδεύματος από σκέτη παροχή υπηρεσιών σε πώληση αγαθών λιανικής.

Και πέρασαν τα χρόνια και εδραιώθηκε στον χώρο.

Όλοι λέγαν ο Κυρ-Νίκος με τα παπούτσια του.

Στην περιοχή που έμενε, ο πληθυσμός αυξανόταν και άνοιξαν και άλλα τέτοια παπουτσάδικα.

Και άλλα ρουχάδικα.

Και άλλα κομμωτήρια.

Και άλλα υδραυλικάδικα...

Και άλλα φαρμακεία...

Νυχάδικα...

Πετ σόπ...

Και άλλα πολλά άλλα διάφορα άλλα επαγγέλματα το ένα δίπλα στο άλλο.

Κομμάτι όλα του ανταγωνισμού.

Και ήθελαν όλοι αυτοί να γίνουν σαν τον Κυρ-Νίκο αξιοπρεπείς νοικοκυραίοι με κοινωνική αναγνώριση.

Τι διαφορά είχε ο Κυρ-Νίκος από αυτούς;

Ήταν καλύτερος;

Παλιότερος ίσως...

Αλλά καλύτερος όχι.

Ναι αλλά ο ανταγωνισμός μεγάλωσε.

Και η πελατεία μειώθηκε.

Γιατί υπήρχαν πλέον παραπάνω ''παπουτσάδικα'' από όσα μπορούσε ο πληθυσμός να συντηρήσει.

Και ήρθε μετά από κάποιον καιρό το κράτος και του ζήτησε άδεια εξάσκησης επαγγέλματος.

Και ISO 9001.

Δεν είχε ο Κυρ - Νίκος τέτοιο πράγμα.

Ήταν αυτοδίδακτος.

Του είχε μάθει την δουλειά ένας μάστορας που έβλεπε όταν ήταν παιδί στην Σταδίου που επισκεύαζε παπούτσια με το καλαπόδι.

Που έκοβε τα δέρματα με την φαλτσέτα και τα κόλλαγε και τα κάρφωνε και τα φινίριζε.

Και τώρα έπρεπε ξαφνικά να τους δείξει ένα χαρτί.

30 χρόνια αυτή η δουλειά και αυτός τυπικός σε όλα του και κύριος.

Οικογενειάρχης και νοικοκυραίος.

Και φυσικά όχι εργάτης.

Αφεντικό.

Εργοδότης.

Και έδινε και ψωμί σε τόσες οικογένειες...

Ευυπόληπτος πολίτης με τους φόρους του πληρωμένους και τα πάντα του στην εντέλεια.

Στο μεταξύ ήρθε και άνοιξε ένα ''παπουτσάδικο'' λίγο παραέξω από την γειτονιά που πούλαγε το παπούτσι όσο του κόστιζε αυτουνού να επισκευάσει μία σόλα.

'' Μα τόσο φθηνά;'' αναρωτιόταν

'' πως το κατάφεραν αυτό;''

Και μειώθηκε και άλλο η πελατεία του γιατί όλοι πήγαιναν εκεί να ψωνίσουν πλέον.

Μπορεί να αγαπούσαν τον Κυρ-Νίκο αλλά τώρα το MALL παπουτσάδικο...

Πουλούσε παπούτσια σε τέτοιο κόστος αγοράς που και να χάλαγαν θα ήταν λιγότερο το κόστος ενός νέου παρά η επισκευή του παλαιού.

Στα χρόνια αυτά ο Κυρ-Νίκος γνωρίστηκε και με τον δήμαρχο.

Και με τον έφορο.

Και με τον πολεοδόμο.

Και με τον βουλευτή της περιοχής του.

Ευυπόληπτος πολίτης.

Νοικοκυραίος.

Και τον μάθαν ούλοι πως ήταν κύριος και τίμιος.

Και αντάλλαξαν και την ψήφο με την πελατεία τους...

Ο βουλευτής Β' περιφέρειας Αθήνας της Ν.Δ...

Κύριος και αυτός...

Βλέπεις το σωστόν και το αληθές είναι αυτό που σώζει τους ανθρώπους και τους κρατάει μακριά από την λήθην και το λάθος...

Πες μου τι είναι αυτό που σε σώζει να σου πω τι θεωρείς σωστό και αληθές...

Όμως δεν διάβασε ποτέ του Λένιν ο Κυρ-Νίκος...

''Ο καπιταλισμός δεν θα ήταν καπιταλισμός, αν το “καθαρό” προλεταριάτο δεν ήταν περιτριγυρισμένο από ένα σωρό εξαιρετικά πολύμορφους μεταβατικούς τύπους, από τον προλετάριο ως τον μισοπρολετάριο

(εκείνον που κατά το μισό βγάζει το ψωμί του, πουλώντας την εργατική του δύναμη),

από το μισοπρολετάριο ως τον μικροαγρότη (

και το μικροβιοτέχνη, το χειροτέχνη, τον μικρονοικοκύρη γενικά), από το μικρό ως το μεσαίο αγρότη.''

Έτσι λοιπόν ο Κυρ -Νίκος άρχισε σιγά σιγά να απολύει τους εργαζόμενους και έλεγε στην γυναίκα του.

'' Θα τα καταφέρουμε... θα δουλέψω εγώ.

Δεν μπορώ πλέον να πληρώσω τους εργαζόμενους μας...

Τι άλλο να κάνω;

Τους έδωσα τροφή για 30 χρόνια. ''

Και τίμιος ο Κυρ - Νίκος.

Δεν απέλυσε ποτέ κανέναν.

Και τώρα...

Έπρεπε να τους διώξει.

Και το έκανε.

Και το μαγαζί το μεγάλο έκλεισε.

Και τα παπούτσια πλέον δεν τα πούλαγε.

Παλιά μου τέχνη κόσκινο....

Ξαναγύρισε στο παλαιό μαγαζάκι με την πελατεία την λίγη.

Αυτήν που του απέμεινε.

Και ξανάρχισε πάλι από την αρχή...

Να δουλεύει μόνος για να μπορέσει να συντηρήσει την οικογένεια του.

Βλέπεις δεν εκμεταλλεύτηκε ποτέ εργάτη του.

Έτσι έλεγε...

Προτίμησε να πληρώσει και να αποζημιώσει τους εργάτες του και άφησε κάτι λίγες οφειλές στην εφορία.

Στο Τέβε του...

Και γύρισε στο μαγαζάκι του...

Αυτός και κανείς άλλος.

Με ένα σπίτι και το εξοχικό στην Λούτσα που κατάφερε χρόνια αγωνιζόμενος να αγοράσει και να φτιάξει και από ένα σπιτάκι για τα παιδιά του.

Και ξαφνικά άρχισαν τα δικαστήρια.

Και να σου οι διακανονισμοί...

Να οι έλεγχοι από την εφορία...

Να τα χρέη που ήταν ανίκανος πλέον με την προσωπική του εργασία να πληρώσει.

Πλέον του βάλαν και φόρο για τα σπίτια.

Ένφια τον είπαν.

Και τώρα πια στα 55 του έπρεπε να εργαστεί περισσότερο για να ζήσει την οικογένεια του και να πληρώσει τις υποχρεώσεις του.

Ο αιμοδότης του κράτους...

Ο κυρ- Νίκος ο τίμιος.

Τα παιδιά του άνεργα με τα πτυχία να δουλεύουν για ένα πιάτο φαί σε καφέ και σε νυχτερινά κέντρα ή ντελίβερι ή φυλλάδια.

Με τα πτυχία να κάθονται και να κορνιζάρουν το σαλόνι του σπιτιού του και τα δωμάτια τους.

Και σαν να μην έφταναν και όλα αυτά...

Ήρθε και το 2020.

Κορονοϊός.

Λοκντάουν.

Και πρέπει τώρα να κλείσει το μαγαζάκι του γιατί θα κολλήσει λέει ο κόσμος κορονοϊό.

Και έτσι κάπως στημένος στην οθόνη της τηλεόρασης του περιμένει κλειδωμένος μέσα στο σπίτι του να ακούσει τον Παπαδάκη να δει αν θα πληρωθεί το επίδομα της κυβέρνησης για όσους απαγορεύτηκε να εργαστούν...

Για να πρωτοπληρώσει τι;

Το νοίκι από το σπίτι ή του μαγαζιού;

Να φάει;

Να πληρώσει τον ένφια και τον διακανονισμό στην εφορία;

Το ρεύμα του;

Τελικά οι δοσάδες της ζωής μας δεν έφυγαν ποτέ από εκεί.

Πάντα εκεί ήταν...

Από τότε από την κατοχή που έπαιρναν το χρυσαφικό της κυράς ή το σκρίνιο για ένα πιάτο φαγητό που δεν έφτανε για όλους και λίγο λάδι.

Τελικά ο Κυρ-Νίκος του μαστρο Γιώργου παιδί που δούλευε υφαντουργός στην Ελληνίδα για τόσα χρόνια και με ένα τρύπιο παπούτσι ανέθρεψε την οικογένεια του...

Έφτασε να είναι και ο ίδιος με ένα τρύπιο παπούτσι.

Και ακόμα περισσότερο να χρωστάει κιόλας !

Τουλάχιστον ο πατέρας του ήταν εργάτης.

Και ήξερε τι σημαίνει εργάτης.

Ήξερε τι σημαίνει φτώχεια και πείνα.

Αλλά ο Κυρ - Νίκος την μίσησε πολύ την φτώχεια.

Δεν ήθελε τα δικά του παιδιά να πεινάσουν όπως αυτός.

Δεν ήθελε να είναι ανάξιος εργάτης σαν τον πατέρα του που ψήφιζε ΚΚΕ και έτρεχε σε πορείες και απεργίες.

Και έτρωγε ξύλο από τον αστυφύλακα ή τον καλούσε ο διοικητής της ασφάλειας Περισσού για μίαν προσωπικήν του υπόθεση...

Είχε φιλοδοξίες ο Κυρ- Νίκος.

Ήθελε να μην είναι εργάτης και να μην είναι φτωχός.

Και σαν φτωχός την φτώχεια μίσησε και σαν εργοδότης πάλι μίσησε τους φτωχούς.

Και μίσησε και την ιδεολογία τους.

Γιατί αυτή η ιδεολογία σε κράταγε πάντα εργάτη.

Δεν σε έκανε ποτέ αφεντικό.

Γιατί ήξερες ως ιδεολόγος πως δεν μπορείς να είσαι αφεντικό και ιδεολόγος κομμουνιστής.

Γιατί αυτό το σύστημα που λέγεται καπιταλισμός για να είσαι εργοδότης και να επιβιώσεις πρέπει να είσαι και άτιμος.

Αλλιώς θα ξαναγυρίσεις κάποια στιγμή στο μαγαζάκι από εκεί που ξεκίνησες...

Και ίσως το κλείσεις το μαγαζάκι και ψάχνεις στα 55 σου να βρεις δουλειά στα Mall για έναν ψωρομισθό για να μην πεινάσεις και πεθάνεις της πείνας.

Μα ο Κυρ - Νίκος ήταν τίμιος εργοδότης.

Δεν άφησε απλήρωτο κανέναν.

Ότι του υπέδειξε το κράτος το πλήρωσε.

Και άφησε την εφορία απλήρωτη...

Δεν πήγαινε η καρδιά του να μην πληρώσει τις αποζημιώσεις των εργαζόμενων του.

Καθισμένος τώρα σε ένα παγκάκι το βλέμμα του αγνάντευε γεμάτο σκέψεις.

Τι λάθος έκανε τόσα χρόνια και τελικά δεν κατάφερε τίποτα.

Καθισμένος εκεί άκουγε τις φωνές από την πορεία που πέρναγε από τον πάνω δρόμο.

Άνθρωποι με βροντερή φωνή να φωνάζουν.

'' Εργάτη πεινάς γιατί τους προσκυνάς;''

'' Νόμος είναι, το δίκιο του εργάτη !''

Ναι αλλά αυτός δεν ήταν εργάτης.

Είχε ξεφύγει από όλο αυτό.

Γιατί αυτός είχε πολύ την φτώχεια μισήσει...

Και σαν φτωχός και σαν εργοδότης.

'' Κύριε...

Τον Ριζοσπάστη τον έχετε αγοράσει;

Λέει για το νομοσχέδιο που θα ψηφίσει η κυβέρνηση για την μείωση των μισθών και των συντάξεων.''

Ο Κυρ-Νίκος με ένα απλανές χαμένο βλέμμα ίσα που άκουγε το νεαρό κορίτσι με μια αγκαλιά από Ριζοσπάστες στο χέρι.

Γυρνάει αργά το κεφάλι του και την κοιτάει στα μάτια....

'' Όχι κορίτσι μου δεν έχω πάρει...''

- Πάρτε κύριε να διαβάσετε τι λέει το ΚΚΕ.

Αλήθεια λέει... θα το ψηφίσουν σήμερα αυτό.

Ο κυρ - Νίκος με τον Ριζοσπάστη στον χέρι διπλωμένο γυρνάει αργά αργά στο σπίτι.

Μπαίνει και κάθεται στην παλιά αναπαυτική του πολυθρόνα.

Τα μάτια του διαβάζουν στην αρχική σελίδα.

Προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε !

Μα εγώ δεν είμαι φτωχός...

Είμαι ο Κυρ - Νίκος ο παπουτσής που τον ξέρουν όλοι !

Έζησε μέσα σε μία ψευδαίσθηση όλη του την ζωή.

Πως θα γινόταν κάποιος.

Πόσο έξω έπεσες κυρ-Νίκο...

Πόσο έξω...

Ξέρεις...

Η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση του εργάτη και του φτωχού ανθρώπου είναι πως θα ξεφύγει από την φτώχεια του χωρίς να ανατρέψει το σύστημα που γεννάει την φτώχεια.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη ψευδαίσθηση.

Να θες να γίνεις ''κάποιος'' σε αυτόν τον άτιμο κόσμο...

Και να είσαι τίμιος...

ενας Νίκος