Η αγέλαστος πετριά!

Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ ΚΚΕ

Στην Εβραίική παράδοση το Γκόλεμ είναι ένα κινούμενο ανθρωπόμορφο ον το οποίο έχει κατασκευαστεί με τη χρήση μαγείας αποκλειστικά από νεκρή μάζα (συνήθως πηλός ή λάσπη).[1]

…

…Περίπου σαν κάτι τέτοιο – Γκόλεμ- αντιλαμβάνεται ο αρθρογράφος του βαξεβανικού Documento τον Γ.Γ του Κ.Κ.Ε Δημήτρη Κουτσούμπα, αφού στο άρθρο του με τίτλο «Ο άνθρωπος από πέτρα» χρησιμοποιεί μερικές από τις παρακάτω προτάσεις για να τον περιγράψει. (ανάμεσα στα παραθέματα του άρθρου θα παρεμβάλω και δικό μου σχολιασμό)

Το ΚΚΕ γερνάει. Και, σταγόνα σταγόνα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αλλά και στα ενδιάμεσα διαστήματα, αιμορραγεί. Αποξηραίνεται. Στεγνώνει. Χάνει εκείνη τη μαρξιστική υγρασία που κάποτε επαγγέλθηκε την επαναστατική αλλαγή της καπιταλιστικής ερήμου σε σοσιαλιστική κοιλάδα της αφθονίας

Η παραπάνω παράγραφος πραγματικά μου θυμίζει κάποιους καλούς μαθητές/τριες στο γυμνάσιο και στο λύκειο, που θέλοντας να εντυπωσιάσουν τον καθηγητή της έκθεσης και να πάρουν καλό βαθμό χρησιμοποιούσαν σε κάθε παράγραφο καμιά 25αριά εντυπωσιακές λέξεις. Δεν γνωρίζω ποιους προσπαθεί να εντυπωσιάσει εδώ ο κύριος Ι.Σ. Καριώτης με το εκλεπτυσμένο του ύφος, πάντως με την υγρασία τα έχει καλά, αφού έχει μάθει να σαλιαρίζει υπέροχα, χωρίς όμως να εντυπωσιάζει με το περιεχόμενο του. Όσο για τον ειρωνικό του τόνο στα περί καπιταλιστικής ερήμου και την απαξίωση του σοσιαλισμού, εκεί δεν χρειάζεται να πούμε κάτι, το τι είναι και τι δεν είναι ο καπιταλισμός του το απαντάει η καθημερινότητα κατάμουτρα.

Αν ήθελε κανείς να προσδώσει στο σημερινό ΚΚΕ το πρόσωπο ενός ανθρώπου, θα διάλεγε ασφαλώς τον Δημήτρη Κουτσούμπα. Οχι γιατί είναι ο γραμματέας και αναμφισβήτητος ηγέτης αυτού του κόμματος. Αλλά γιατί ως φυσιογνωμία, λόγος, χαμόγελο, στήσιμο, αντανακλαστικά, ο καθένας έτσι φαντάζεται το ΚΚΕ. Οικονομία στα χαμόγελα, σκληρές καταγγελίες, δεδομένη και διαρκής απέχθεια για όλα τα άλλα πολιτικά ρεύματα και κόμματα, με ιδιαίτερη προτίμηση στον ΣΥΡΙΖΑ, και διακόσιες ταξικές λέξεις που απαντούν σε όλα τα σύγχρονα προβλήματα – από το σύμφωνο συμβίωσης και την ταυτότητα φύλου μέχρι τα ναρκωτικά και την Ευρώπη. Με τη σιγουριά που μόνο στις αγορές του καλβινισμού και στα παζάρια του ισλαμισμού διατίθεται για τους πιστούς.

Φαίνεται στον αρθρογράφο δεν αρέσει να ακούει λέξεις και φράσεις όπως «ανεργία», «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο», «ιμπεριαλιστικός πόλεμος», «ταξικοί ανταγωνισμοί», «εργασιακά δικαιώματα», κ.α. Λέξεις δηλαδή, που περιγράφουν τον κόσμο μέσα στον οποίο ζούμε με τον πιο χαρακτηριστικό τρόπο, αλλά που οφείλουμε να τις κρύβουμε κάτω από το χαλάκι για να μην γινόμαστε κουραστικοί. Ο αρθρογράφος βλέπετε, ονειρεύεται ένα κόσμο στον οποίο ο κάθε άνθρωπος θα μπορεί –στα πλαίσια της αυτοδιάθεσης του σώματος του- να παίρνει ότι ναρκωτικά θέλει, να είναι ότι δηλώνει και να νιώθει ελεύθερος και ωραίος. Τώρα αν έχει σπίτι, αν έχει δουλειά, αν έχει παιδεία, νοσοκομεία, ή έστω αν έχει να φάει αυτό έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Το παν είναι να επιβιώνει η ονείρωξη της απόλυτης ελευθερίας, αυτής δηλαδή που δυνάμει όλοι αύριο μεθαύριο μπορεί να έχουμε 40 μέτρα κότερο, άλλο αν για τους περισσότερους είναι ζητούμενο το να μπορέσουν να πάνε διακοπές να κάνουν κανένα μπανάκι.

Τώρα το Σύμφωνο Συμβίωσης (που κατ’ εμέ κακώς δεν το ψήφισε το ΚΚΕ), αποτέλεσε μια πολιτική, στα πλαίσια του αστικού εκσυγχρονισμού, που καμία επίπτωση ή επιβάρυνση δεν έχει για την καπιταλιστική οικονομία, ούτε αλλάζει τις ταξικές ισορροπίες, για αυτό και προωθήθηκε.

Και για την αποκατάσταση της ιστορικής πραγματικότητας, καλό είναι να διαβάσει ο συγγραφέας το έργο του Μαξ Βέμπερ για την Προτεσταντική Ηθική και την θρησκευτική Μεταρρύθμιση έτσι ωστε να διαπιστώσει ότι το οικονομικό σύστημα που βοήθησε ο καλβινισμός να αναδειχθεί ήταν το καπιταλίστικό και όχι το κομμουνιστικό.

Ομως ο Κουτσούμπας μεγαλώνει. Το ΚΚΕ γερνάει. Και, σταγόνα σταγόνα σε κάθε εκλογική αναμέτρηση αλλά και στα ενδιάμεσα διαστήματα, αιμορραγεί. Αποξηραίνεται. Στεγνώνει. Χάνει εκείνη τη μαρξιστική υγρασία που κάποτε επαγγέλθηκε την επαναστατική αλλαγή της καπιταλιστικής ερήμου σε σοσιαλιστική κοιλάδα της αφθονίας. Οι αρχαίοι πρόγονοί μας είχαν τον μύθο της Μέδουσας, που όποιος την αντίκριζε κατάματα πέτρωνε. Κάπως έτσι, αντικρίζοντας τη σκληρή πραγματικότητα της επικράτησης του καπιταλισμού, έτσι που να μην επιδέχεται αμφισβήτηση και να εκδηλώνεται με τρόπο χυδαίο σε κάθε έκφραση της κοινωνικής και πολιτικής πραγματικότητας, το ΚΚΕ πετρώνει. Και ο γραμματέας του γίνεται μπροστά στα μάτια μας ο άνθρωπος από πέτρα.

Ενώ αντίθετα, ο καπιταλισμός, που δεν είναι δα και έρημος βρε αδερφέ, είναι ένα σύστημα νέο, που μας έχει ταράξει στην φρεσκάδα και έχει καρδιά απο κρέμα… Τι και αν οι θεμελιωτές της θεωρίας αυτής, όπως ο Άνταμ Σμίθ, έρχονται από τον 18^οαιώνα, ενώ του μαρξισμού ξεκινούν το 19^ο. Στο άρθρο βέβαια ο Ι.Σ. Καριώτης δεν κάνει τον κόπο να μας πει που σφάλει η κριτική του σοσιαλισμού απέναντι στον καπιταλισμό, αντίθετα, αρκείται στο να μας επαναλαμβάνει αυτά τα περί υγρασίας και ξηρασίας σε κάθε ευκαιρία. Ο Κουτσούμπας λοιπόν, πετρώνει στη θέα του επικρατούντα καπιταλισμού, ενώ ας πούμε ο Σύριζα, στο όνομα του οποίου πίνει νερό το Documento, ελίσσεται και εξελίσσεται γίνεται ένα με αυτόν και του χαλάει τη σούπα… και νταούλια και ζουρνάδες και go back κυρία Μέρκελ και διαβολικά καλός Τρρρραμπ και δε συμμαζεύεται. Αναμείνατε στο ακουστικό σας και όλα θα φτιάξουν, όχι σαν εκείνους τους χαζούς του ΠΑΜΕ που τρέχουν στους δρόμους, στις βροχές και στις ζέστες σαν τα κορόιδα. Αλήθεια (όπως λέει και ο Παφ.), ποιος είναι ο μαρμαρωμένος και ποιος ο αμαρμάρωτος, ποιος ο σαμαρωμένος και ποιος ο ασαμάρωτος, εκείνος που είναι πρώτη μούρη στους λαϊκούς αγώνες και κινητοποιήσεις ή εκείνος που είναι πρώτη μούρη στον ΣΕΒ και στις ΝΑΤΟΙΚΕΣ ασκήσεις;

Πετρώνει συνειδητά, όμως, σε αντίθεση με τα θύματα της Μέδουσας. Αν η πραγματικότητα δεν τον βολεύει, τόσο το χειρότερο γι’ αυτή. Ας περάσει, ας κάνει ό,τι θέλει, ας πλημμυρίσει τον κόσμο με καπιταλιστική ασχήμια. Τον Δημήτρη Κουτσούμπα, εικόνα και ομοίωση του σημερινού ΚΚΕ, δεν πρόκειται να τον επηρεάσει, να τον αγγίξει, να τον υποχρεώσει να σκύψει πάνω της ή να λερώσει τα χέρια του στα υγρά της. Αυτός προτιμά να τη θωρεί και να μας θωρεί ακίνητος, από το ύψος της αλήθειας του – της μοναδικής και απόλυτης φυσικά. Και να περιγράφει με μελανά χρώματα το παρόν που όλοι βλέπουμε, δείχνοντας με πέτρινο δάχτυλο ένα μέλλον που μόνο αυτός και όσοι πιστοί τού έχουν απομείνει βλέπουν: λαϊκή οικονομία, λαϊκή εξουσία, δικτατορία του προλεταριάτου και το 1917 πετρωμένο μέσα στην πέτρα τους.

Εντάξει εδώ θα μας τρελάνει… Από τη μια λέει πως το ΚΚΕ βλέπει λαϊκή εξουσία, από την άλλη λέει πως το ΚΚΕ δεν το επηρεάζει η καπιταλιστική πραγματικότητα και δεν αντιδρά, δεν αγγίζει λέει τα υγρά (άντε πάλι η υγρασία). Τώρα αν με το δεν αγγίζει τα υγρά εννοεί ότι δεν βάφει τα χέρια του με αίμα, όπως κάνουν οι φιλονατοϊκές κυβερνήσεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ), τότε ναι έχει δίκιο, δεν το κάνει αυτό. Αντ’ αυτού το ΚΚΕ και όλα του τα στελέχη είναι καθημερινά σκυμένα στη βάση της κοινωνίας, τους εργαζόμενους, τους αυτοαπασχολούμενους, τους μικρομαγαζάτορες, από τέτοιους αποτελείται έτσι και αλλιώς και από τέτοιους περιβάλλεται το κόμμα. Είναι δίπλα σε όλους αυτούς σε κάθε τους διεκδίκηση, στους αγώνες που γίνονται στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς και στο κοινοβούλιο με προτάσεις νόμου οι οποίες βέβαια χλευάζονται από τα αστικά κόμματα ή στην καλύτερη περίπτωση αγνοούνται.

Ο κομμουνιστής Μπρεχτ έγραψε για τον κύριο Κόινερ που φώναξε «ωχ» και χλώμιασε όταν ένας φίλος του τον συνάντησε και του είπε ότι στον έναν χρόνο που είχε να τον δει δεν άλλαξε καθόλου. Ο Δημήτρης Κουτσούμπας όμως χλωμιάζει ακόμη και στην ιδέα να αλλάξει κάτι στον εαυτό του και στο κόμμα του, για να μπορέσει κάτι να αλλάξει από τη σημερινή πραγματικότητα. Αν υποτεθεί ότι ένας άνθρωπος από πέτρα μπορεί να χλωμιάσει…

Πραγματικά δεν γνωρίζω τι πετριά έχει φάει ο αρθρογράφος για να το πηγαίνει σε προσωπικό επίπεδο και να παρουσιάζει τον Κουτσούμπα σαν αγαλματάκι ακούνητο αμίλητο και αγέλαστο. Γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός περιγράφει τον Κούτσι στον ίδιο βαθμό που θα τον περιέγραφε και ο χαρακτηρισμός ότι είναι αδύνατος. Ίσως φταίει που παίζει και o Ι.Σ. Καριώτης την ίδια κασέτα του αθάνατου αντικομμουνιστικού λαϊκισμού που παίζεται τωρα 50 χρόνια (να μου πείς εδώ οι άλλοι χρειάστηκε να ξεθάψουν το Τσέρνομπιλ αφού ο ψυχροπολεμικός αντικομμουνισμός φαίνεται ότι έχει μεγαλύτερη ημιζωή και από την ραδιενέργεια). Κατ’ εμέ, σαν  προσωπικότητα είναι από τους πιο πρόσχαρους, τους πιο γλεντζέδες και τους πιο ζουμπουρλούδικους που έχουν εμφανιστεί στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια, και δεν νομίζω ότι αυτή μου η άποψη είναι υποκειμενική. Πραγματικά, εγώ αν ήμουν βρωμόσκυλο της άρχουσας τάξης και ήθελα να κάνω αντι-κκε προπαγάνδα θα έλεγα το ακριβώς αντίθετο «δείτε τον Κουτσούμπα που χορεύει και γελά ενώ ο λαός υποφέρει…», άντε, εμείς θα σας τα λέμε;

[1] Ορισμός από Wikipedia

Παράρτημα

Και ενα φωτογραφικό ρεπορτάζ για αυτόν τον πέτρινο (πήρε προαγωγή από ξύλινος) άνθρωπο Δημήτρη -The Rock- Κουτσούμπα:

Αγέλαστος

Δείτε πόσο υποκριτικά χαμογελάει προσέχοντας μη φανούν τα δόντια του τα οποία έχουν πέτρα γιατί ως γνήσιος κομμουνιστής ποτέ δεν κάνει καθαρισμό!!!

Μη σας ξεγελάει το χαμόγελο καλού θειούλη που θέλει να κάτσει με την νεολαία, στην πραγματικότητα η καρδιά του είναι πιο πέτρινη και απο το πέτρινο αγαλματίδιο που βαστάει.

Με γροθιά σαν πέτρα…

Θέατρο Πέτρα με τον κομμουνιστή δήμαρχο Πετρούπολης, τυχαίο, δεν νομίζω…

Ακούνητος

Εδω τον πιάσαμε να χορεύει «το άγαλμα» του Πουλόπουλου

Και εδώ τραγουδάει το «άνοιξε πέτρα»…

Τόσο ακούνητος, ακόμη και όταν χορεύει, που τον πέρασαν για έπιπλο και του έβαλαν σεμεδάκι.

Σκληρός με τις γυναίκες

Ζωή ευτυχώς που δεν είσαι πια στη Ζωή γιατί αυτός ήταν ικανός μέχρι ΚΚΕ να σε βάλει να ψηφίσεις.

Παρατηρείστε την αμηχανία στο πρόσωπο της Βανδή, μπορεί να φαίνεται ότι είναι χαρούμενη αλλά στην πραγματικότητα υποφέρει υποφέρει υποφέρει πολύ…

Λέχου, υπό την απειλή όπλου (πίσω από την πλάτη της ο ΓΓ κρατάει το περίστροφο του Μπελογιάννη) έκανε πέτρα την καρδιά της και βγήκε φώτο.

Στικούδη, κρατούμενη στα υπόγεια του Περισσού, ας τολμούσε να μη γελάσει.

Μποφίλιου, αυτή έχει ανοσία, είναι βγαλμένη από τον κομματικό σωλήνα.

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)