ΓΣΕΕ : Το Στάλινγκραντ του εργατοπατερισμού

Να αποτολμήσω σαν "προπονητής της εξέδρας" το ρεζουμέ των ημερών;
Στην ταξική πάλη ισχύει το αντίθετο από το μπάσκετ.
Εδώ η καλή άμυνα ξεκινάει από την επίθεση! Πάλη σημαίνει επίθεση, και η κατά μέτωπον, μελετημένη και καλά προετοιμασμένη, επίθεση του ΠΑΜΕ στον πυρήνα της αντίδρασης στο εργατικό κίνημα, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, έφερε αποτελέσματα: 


Τούς έφερε ΟΛΟΥΣ σε θέση άμυνας, κατέβασε πολλές μάσκες, και μερικούς, που κάνανε το παπί τους έσουρε να ακυρώνουν, έστω φραστικά, ό,τι προφίλ έχτιζαν εδώ και πολλά χρόνια. Από το '11, με την περικύκλωση της Βουλής είχε να γίνει κάτι τέτοιο, και τώρα έγινε με πολύ καλύτερους όρους, καθώς το μικροαστικό "κίνημα" τύπου "πλατειών" δείχνει νάχει χάσει τα νερά του. Τότε η Αντίδραση είχε επιστρατεύσει ενεργητικά τις "αριστερές" εφεδρείες της, φέτος δεν έχουν πια τα κουράγια και έχουν περιέλθει σε αμυντικές θέσεις.


Αυτό φαίνεται και από την αμηχανία τους, που εκφράζεται και στην γενική γραμμή τους: "Μια σύγκρουση μηχανισμών", "Θλιβερά επεισόδια", κροκοδείλια δάκρυα για ...τον συνδικαλισμό γενικώς(!), εξισωτισμός, ίσες αποστάσεις, "να τα βρούν οι αντιμαχόμενες πλευρές" και άλλα πυροσβεστικά τέτοια σε μια φωτιά, που άναψε το ταξικό κίνημα στα μπατζάκια τους.


Δεν τολμάνε να πάρουν ανοιχτά θέση σε ό,τι θάθελε η ψυχούλα τους, την υποστήριξη των εργατοπατέρων (η Φώφη εξαιρείται λόγω βλακείας) και αναγκαστικά τους "καίνε" ελπίζοντας να κάψουν μαζί και το ΠΑΜΕ. Μιλάω για τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ, που εκφράζουν αυθεντικά και αδιαμεσολάβητα την γραμμή της α.τ., καθώς παίρνουν την "γραμμή" άμεσα από τους ιδιοκτήτες τους.

Η ίδια ακριβώς αμηχανία επικρατεί και στους εξω-αριστεροχωρικούς, αδιάψευστο δείγμα των ταξικών συγγενειών. Το Ναρ, σαστισμένο και παγωμένο, κατόπιν εορτής και όταν πια φάνηκε προς τα που κρίνεται η έκβαση της συγκεκριμένης μάχης, έβγαλε μια ξεψυχισμένη ανακοίνωση, μάλλον για να μην ....χρεωθεί κι αυτό στην ήττα της εργοδοσίας! 

Το υπόλοιπο συνάφι, τρότσκες, μουλούδες, αναρχία κλπ, μούγκα στη στρούγκα η δεν ακούστηκαν, που είναι σχεδόν το ίδιο. Για τους συριζάνους μην το συζητάμε, η υπόθεση τους αποτελειώνει στον συνδικαλισμό, άσε, που είναι και νάρκη στο σωσίβιο ...."προοδευτικό μέτωπο", θυμίζοντάς μας, με την ευκαιρία, πόσο δεμένη είναι η συνδικαλιστική με την πολιτική πάλη σαν δύο και αδιαίρετα μέρη της ενιαίας ταξικής πάλης. 

Αυτό ας το κρατήσουν τα μικροαστικά φοιτητούδια του αναρχοσυνδικαλιστικού "όχι στον ...κομματικοκεντρικό συνδικαλισμό", και τις διάφορες "ανεξάρτητες" θολούρες, που ήδη τις πληρώνουν και πολιτικά.
Να προσθέσω, πως αυτή η κόντρα αποτελεί γερή γροθιά στο κλίμα του ταξικού αποπροσανατολισμού, που παγίως καλλιεργεί η α.τ. όταν πλησιάζουν εκλογές. 

Αν δεν είναι τυχαίο, τότε τα συγχαρητήριά μου στην καθοδήγηση του ΚΚΕ.


Σεχτάρ ο τρομερός (απο σχολιό του στο ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ )