Ορισμένες σκέψεις για τα "μετωπα" τον ΒΠΠ και τον Στάλιν

Εχω την εντύπωση ότι στην σοβιετική βιβλιογραφία ο Β'ΠΠ αναφέρεται κύρια (η σε ποσοστό 95%) σαν "Μεγάλος Πατριωτικός Πόλεμος". Αυτό δεν παραπέμπει και πολύ σε "αντιφασιστικό", θεωρώ όμως πως δύσκολα μπορεί να αποσυνδεθεί από ό,τι εμείς (οι κομμουνιστές και συνοδοιπόροι) χαρακτηρίζουμε σαν "αντιϊμπεριαλιστικό". Θάλεγα, πως είναι μια "πλατειά" ενωτική διατύπωση, που ανταποκρίνεται και στο είδος της συσπείρωσης, που επεδίωξε (και επέτυχε) ο Στάλιν σε εκείνο τον πόλεμο: Ενότητα για την "Πατρίδα", όπου βέβαια καθένας, λέγοντας "Πατρίδα" εννοούσε εκείνο, που είχε στο μυαλό του. Οι τσαρικοί την φεουδαλική, οι αστοί την καπιταλιστική, οι κομμουνιστές την σοσιαλιστική Πατρίδα.
Προφανώς στις δεδομένες συνθήκες, άμεσα αλλά βραχυπρόθεσμα κερδισμένοι ήταν οι κομμουνιστές, που είχαν και την εξουσία. Οι υπόλοιπες "πατρίδες" ήταν ορφανές λόγω γήρατος στην ΕΣΣΔ. Για μένα η λογική του Στάλιν ήταν σαφής: "Ας τους να πιστεύουν ό,τι νομίζουν, έτσι κι αλλιώς για μας θα δουλέψουν", και σ' αυτό δεν έπεσε έξω. Εκανε πλήρη εκμετάλλευση του πλεονεκτήματος της εξουσίας, και καλά έκανε, για να βγεί από μια πολύ δύσκολη θέση. Αν θυμηθούμε και τον "Αλέξανδρο Νιέφσκι" του Αϊζενστάϊν, που θάλεγα εξέφραζε αυτή την πολιτική, προσπαθώντας να της δώσει και σχηματικά αντιφασιστικά χαρακτηριστικά (=πατριωτικός ανθρωπισμός ενάντια σε έναν απάνθρωπο επιδρομέα). Μόνο, που αυτή η πολιτική, δεν μπορούσε να έχει διάρκεια. Ηταν μια αναγκαία ψιλοαπάτη, που θάπρεπε να τελειώσει σύντομα. Για να ακριβολογώ, γινόταν ψιλοαπάτη εφόσον ξεπέρναγε το ιστορικό της πλαίσιο, την απόκρουση της ιμπεριαλιστικής πολεμικής επιδρομής.
Αυτή η θεώρηση, αλλά και η ίδια η ιστορία του "Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου", ξεσκεπάζει τα αληθινά ταξικάπροβλήματα του Σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ. Δεν είχε βαθύνει στις συνειδήσεις των σοβιετικών ανθρώπων η αναγκαιότητα του Κομμουνισμού, μάλλον δεν είχαν καταλάβει οι πλατειές μάζες τι ακριβώς εστί Κομμουνισμός, και από αυτή την άποψη, οι ισχυρισμοί ότι "μπαίναν οι βάσεις του Κομμουνισμού" και οι θεωρίες για "Παλλαϊκό Κράτος" μάλλον κρύβανε βουλησιαρχικά το πρόβλημα κάτω από το χαλί και αποκοίμιζαν συνειδήσεις, που έπρεπε και είχαν τη δύναμη να μείνουν μάχιμες. Αντικειμενικά βάφτιζαν το κρέας ψάρι και λειτούργησαν παράλληλα με την παρανόηση της χρησιμότητας των "Λαϊκών Μετώπων", που είναι όπως ακριβώς την περιγράφεις και προσυπογράφω χωρίς να την ψειρίζω.
Το κομμουνιστικό κίνημα δεν κατάφερε να αποτινάξει ολοκληρωτικά ούτε από μέσα του τον εγγενή "πασοκισμό" της αστικής κοινωνίας, που κλήθηκε και ήθελε να ανατρέψει.



Σεχτάρ ο Τρομερός 

( απο σχόλιο του στο ΣΦΥΡΟΔΡΕΠΑΝΟ)