Το γαλλικό απεργιακό κύμα ενάντια στα νομοθετικά σχέδια που μεθοδεύει ο γνωστός και μη εξαιρετέος «άνεμος Ολάντ» για να πλήξουν τις εργασιακές σχέσεις, έχει τροφοδοτήσει μια σειρά συζητήσεις, συγκρίσεις με την ελληνική πραγματικότητα κλπ.
Το θέμα αυτής της ανάρτησης αφορά μόνο ένα από τα ζητήματα που μπήκαν στην όλη συζήτηση, το ζήτημα του «αριθμού των συνδικαλισμένων εργατών». Δεν θα βάλω δικές μου απόψεις, θα δανειστώ μόνο ορισμένα σύντομα αποσπάσματα από το βιβλίο της Ρόζας Λούξεμπουργκ «Μαζική απεργία, κόμμα, συνδικάτα» (εκδόσεις Κορόντζη, σελ. 93-98), στα οποία αναδείχνεται πώς αντιμετώπιζε το ζήτημα η Ρ.Λ. στις συνθήκες της Γερμανίας την περίοδο της ρωσικής επανάστασης του 1905. Συνθήκες σαφώς «διαφορετικές» από τις σημερινές, σε Γαλλία και Ελλάδα, γεγονός όμως που δεν αναιρεί έναν ορισμένο κρίσιμο και ικανό βαθμό γενίκευσης τον οποίο επιδέχονται οι θέσεις τις οποίες εκφάζονται στο συγκεκριμένο έργο. Που, φυσικά, για το σχηματισμό μιας ολοκληρωμένης αντίληψης γύρω από αυτό και την ένταξη σε αυτό του αποσπάσματος που ακολουθεί, θα πρέπει να διαβαστεί ολόκληρο.
***
«Εδώ και 30 χρόνια τα γερμανικά συνδικάτα αριθμούσαν 50.000 (μέλη): αριθμός που ολοφάνερα, σύμφωνα με τα προηγούμενα κριτήρια, δεν επέτρεπε ούτε σκέψη για μαζική απεργία. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα τα συνδικάτα ήτανε 8 φορές πιο ισχυρά και αριθμούσαν 237.000 μέλη.
Εάν παρ’ όλα αυτά την εποχή εκείνη είχε κάποιος ρωτήσει τους σημερινούς ηγέτες εάν η οργάνωση του προλεταριάτου είχε την αναγκαία ωριμότητα για μια μαζική απεργία, θα είχανε σίγουρα απαντήσει, ότι απείχε πολύ, και ότι η συνδικαλιστική οργάνωση θα ‘πρεπε να συγκεντρώσει εκατομμύρια μέλη. Σήμερα υπάρχουν περισσότερο από ένα εκατομμύριο συνδικαλισμένοι εργάτες, αλλά η γνώμη των ηγετών είναι πάντα η ίδια. Αυτό μπορεί να διαρκέσει αιώνια.
…
Η ζωντανή διαλεκτική εξέλιξη αντίθετα, βλέπει την οργάνωση να γεννιέται σαν προϊόν της πάλης.
Είδαμε ήδη ένα θαυμάσιο παράδειγμα αυτού του φαινομένου στη Ρωσία (1905), όπου ένα προλεταριάτο σχεδόν ανοργάνωτο άρχισε να δημιουργεί με ενάμισυ χρόνων θυελλωδών επαναστατικών αγώνων ένα τεράστιο δίκτυο οργανώσεων. Ένα άλλο παράδειγμα τέτοιας τάξης το δίνει η ίδια η ιστορία των γερμανικών συνδικάτων. Το 1878 τα συνδικάτα αριθμούσαν 50.000 μέλη. Σύμφωνα με τη θεωρία των σημερινών συνδικαλιστών ηγετών, όπως είδαμε, η οργάνωση αυτή δεν ήταν αρκετά «ισχυρή» και απείχε πολύ από το να αρχίσει μια βίαιη πολιτική πάλη. Αλλά τα γερμανικά συνδικάτα, όσο αδύναμα κι αν ήτανε την εποχή εκείνη, ξεκίνησαν την πάλη -πρόκειται για την πάλη ενάντια στον έκτακτο νόμο- και αποδείχτηκαν όχι μόνο «αρκετά ισχυρά» για να βγουν νικητές, αλλά πολλαπλασίασαν τη δύναμή τους. Μετά την κατάργηση του νόμου το 1891 αριθμούσαν 227.659 μέλη.
Για να πούμε την αλήθεια, η μέθοδος που για χάρη της τα συνδικάτα κέρδισαν τη νίκη στον αγώνα ενάντια στον έκτακτο νόμο, δεν αντιστοιχεί καθόλου στο ιδανικό μιας ειρηνικής και υπομονετικής δουλειάς. Άρχισαν να βυθίζονται με τα μούτρα στη μάχη για να ξανανεβούν και να ξαναγεννηθούν έπειτα με το επόμενο κύμα.
Άρα αυτή είναι ακριβώς η ειδική μέθοδος ανάπτυξης των προλεταριακών οργανώσεων. Αυτές δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στη μάχη και βγαίνουν ανανεωμένες.
…
Αλλά το ζήτημα αυτό έχει και μιά άλλη όψη. Το σχέδιο, σύμφωνα με το οποίο η μαζική απεργία σα σημαντική ταξική πολιτική δράση μπορεί να ξεκινήσει μόνο με τους οργανωμένους εργάτες είναι τελείως απατηλό. Για να στεφθεί με επιτυχία η μαζική απεργία, ή καλύτερα οι μαζικές απεργίες, η μαζική πάλη, πρέπει να γίνουν αληθινό λαϊκό κίνημα, δηλαδή να παρασύρουν στον αγώνα τα πιο πλατιά στρώματα του προλεταριάτου. Ακόμα και στο κοινοβουλευτικό πεδίο, η δύναμη της πάλης των προλεταριακών τάξεων δεν βασίζεται σε ένα μικρό οργανωμένο πυρήνα, αλλά στη μεγάλη περιφέρεια του προλεταριάτου που σκέπτεται επαναστατικά.
…
Η υπερεκτίμηση αλλά και η εσφαλμένη εκτίμηση του ρόλου της οργάνωσης στην ταξική πάλη του προλεταριάτου συνήθως συμπληρώνεται γενικά από μιά υποεκτίμηση της μάζας των μη οργανωμένων προλετάριων και της πολιτικής τους ωριμότητας…»
(R. LUXEMBURG, ΜΑΖΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ, ΚΟΜΜΑ, ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ. ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΚΟΡΟΝΤΖΗ. σελ. 93-98)
απο το "διέξοδος"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου