Διδάγματα απο δύο γεγονότα

Από την κινητοποίηση των εργαζομένων του Ζούρα

του συναδέλφου Γ.Χ 

Δύο ειδήσεις του τελευταίου δεκαήμερου μας θύμισαν σκηνές από το πρόσφατο παρελθόν εμάς τους εργαζόμενους του ομίλου Alapis. 

Μετά τους υπαλλήλους του ξενοδοχείου Λήδρα που έμειναν απλήρωτοι στο δρόμο αυτή! και αυτή!. 

Τα ίδια ακριβώς συνέβησαν και στον όμιλο, ενώ απο τους χιλιάδες εργαζόμενους είχαν απομείνει πια μόνο 700. Η εργοδοσία ζήτησε να απολυθούν οι μισοί και βρήκε πρόθυμο συμπαραστάτη την πλειοψηφία του ΔΣ του σωματείου μας που θέλησε να «διευκολύνει» τους συναδέλφους. να απολυθούν με εθελούσια έξοδο γιατί αλλιώς δεν μπορούσε να απολύσει μαζικά τόσους εργαζόμενους. 

Ως μέλη της μειοψηφίας αρνηθήκαμε σθεναρά κάθε ανάμιξη του σωματείου σε απολύσεις-πράγμα ασύμβατο με τη λειτουργία και τη λογική ενός σωματείου- αν και υπάρχουν πολλά παραδείγματα που οι «εκπρόσωποι» των εργαζομένων λειτούργησαν και λειτουργούν έτσι σε επιχειρησιακά ή κλαδικά σωματεία με πρώτη και καλύτερη τη ΓΣΕΕ. Οι συνάδελφοι αντιστάθηκαν, και τελικά όσοι ήθελαν να αποχωρήσουν έφτιαξαν μια επιτροπή και την πάτησαν μόνοι τους, γιατί πήραν ένα μικρό κομμάτι από τα χρωστούμενα και υποσχεθέντα από την εργοδοσία. 

Τότε ακόμα ο νόμος ακόμα απαγόρευε τις ομαδικές απολύσεις. Φανταστείτε αν ακόμα και αυτός ο διάτρητος με παραθυράκια νόμος, πάψει να υπάρχει τι πρόκειται να συμβεί σε χώρους όπου απασχολούνται μαζικά εργαζόμενοι, όπως τράπεζες ή αυτό που μας αφορά άμεσα φαρμακευτικές και μεγάλες φαρμακαποθήκες. 
Στην καλύτερη των περιπτώσεων όπως έχει δείξει η εμπειρία μας, θα απολυθούν παλιοί συνάδελφοι και θα επαναπροσληφθούν με νέους όρους. Πάντως χιλιάδες θα βρεθούν στο δρόμο ζώντας από πρώτο χέρι την ανάπτυξη με την οποία μας ζαλίζουν εδώ και χρόνια τις «νέες επενδύσεις» και την «επιχειρηματικότητα». 

Η δεύτερη είδηση μας θύμισε τις μέρες που απεργούσαμε-μία από αυτές ήταν 5ήμερη κλείνοντας όλες τις εγκαταστάσεις του ομίλου σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, περιφρουρώντας την απεργία μας για το δίκιο μας τα δεδουλευμένα και τις θέσεις εργασίας. Το ίδιο συνέβη και με τους εργαζόμενους του Ζούρα, μόνο που εκεί τους συνέλαβαν για να μη «ζημιώνεται» ο εργοδότης. Με ποιο άλλο μέσο θα πιέσουν οι εργαζόμενοι;

Υπάρχει η άποψη πως η πολιτική δεν έχει δουλειά στα συνδικάτα, στους εργατικούς αγώνες. Όμως συνάδελφοι είναι ακριβώς η πολιτική και η ιδεολογίες που είναι ο εκφραστής και αυτός που τις πραγματώνει στα εργασιακά για παράδειγμα φτιάχνοντας αντεργατικούς νόμους.Αφού οι εργοδότες έχουν αυτό που λέμε τη δική τους ατζέντα, τη διατήρηση των κερδών ή τη μείωση των ζημιών τους πάντα εις βάρος μας θα ήταν αυτοκτονικό να μην έχουμε κι εμείς τη δική μας ατζέντα, τη δική μας πολιτική, την δική μας ιδεολογία, το δικό μας νόμο: το δίκιο του εργαζόμενου. 

Κάθε φορά οι νόμοι αλλάζουν προς το χειρότερο για εμάς μέσα σε αυτό το σύστημα. Μέσα σε αυτό το σύστημα μπορεί ανά πάσα στιγμή να βρεθούμε άνεργοι, η μόνη δυνατότητα που μας επιτρέπουν είναι να εργαζόμαστε με όρους σκλαβιάς για να επιβιώσουμε καμιά άλλη προοπτική δεν μας ανοίγεται.Μήπως ήρθε η ώρα αυτό το σύστημα να το ανατρέψουμε; 
Ας μαζευτούμε γύρω από το συνδικάτο μας για να το δυναμώσουμε, να πούμε άφοβα τη γνώμη μας. 

Εμείς που αποτελέσαμε τη μειοψηφία στο ΔΣ του σωματείου εργαζομένων της Alapis ούτε την απόλυση μας υπολογίσαμε που ετοιμάζουν με τους νέους νόμους οι κατρούγκαλοι της αριστερής κυβέρνησης, ούτε τους μπράβους-αχυρανθρώπους του Λαυρεντιάδη. Είχαμε πίσω μας την αγωνία μας για το μεροκάματο και την αποφασιστικότητα των συναδέλφων. 

Αυτό συνάδελφοι είναι ΝΙΚΗ!
Κι αν οργανωθούμε σε σωστή βάση και κατεύθυνση μαζικά, θα μετρήσουμε πολλές. 

Γ.Χ.

Πηγή: ΣΕΦΚ

απο το redflyplanet