"Περίεργες".... συμπτωσεις (με αφορμή μια δήλωση και όχι μόνο )

εάν προσθέσετε και το "λιτό βίο"

έχουμε τις θέσεις ενός πολύ γνωστού παλιού Ιταλού πολιτικού (απλά αυτός έλεγε "μεσογειακή δίαιτα)

ΒΡΕ ΠΟΥ ΤΑ ΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ....ΠΟΥ ΤΑ ΧΟΥΜΕ ΞΑΝΑΚΟΥΣΕΙ ....

Η φασιστική ιδεολογία

Posted on September 9, 2014 by hashthug

Τρία αποσπάσματα από το βιβλίο “Φασισμός και κοινωνική επανάσταση” του Βρετανού μαρξιστή Ρατζανί Πάλμε Ντατ, γραμμένο το 1934. Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σελίδες 248-251, 256-258, 309-313.

Απόσπασμα 1. Η ανάγκη για μια φασιστική κοσμοθεωρία

Δεν υπάρχει, εν ολίγοις, παρά τους υπερβολικούς ισχυρισμούς και τις απόπειρες για το αντίθετο, καμία διακριτή “θεωρία” του φασισμού, υπό την έννοια ενός διακριτού, επιστημονικού συστήματος αρχών και κοσμοθεωρίας. Υπάρχει μόνο μια πρακτική: για την κάλυψή της, μάλιστα, χρησιμοποιείται ένα συνονθύλευμα δανείων από ό,τι εκλεκτότερο διαθέτει οποιαδήποτε θεωρία, αρχή ή θεσμός, το οποίο ίσως εξυπηρετεί τους πρόσκαιρους στόχους, αλλά συχνά με τη μέγιστη απορρέουσα θεωρητική αντίφαση (π.χ., στις φυλετικές θεωρίες) μεταξύ του φασισμού και των δανείων του. Το να συγχέει κανείς τα φτερά στο καπέλο με το ίδιο το πουλί σημαίνει ότι δεν καταφέρνει να αντιληφθεί την ουσία του φασισμού. Ή, παραλλάσσοντας τη μεταφορά, για να προειδοποιήσουμε εκείνους που με κάθε αφέλεια επιζητούν τη μελέτη των υψηλών “ιδεωδών” και των “πνευματικών” ερμηνειών της “θεωρητικής βάσης” του φασισμού, ότι το να συγχέει κανείς την προβιά με το λύκο σημαίνει ότι αποκαλύπτεται, στην πραγματικότητα, ως πρόβατο και θήραμα κατάλληλο για το λύκο.
Ο φασισμός αναπτύχθηκε ιστορικά ως κίνημα χωρίς θεωρία. Στην πραγματικότητα, δηλαδή, αναπτύχθηκε ως αρνητικό κίνημα (χρησιμοποιώντας ανάμικτα σοσιαλσοβινιστικά και ψευτοεπαναστατικά συνθήματα) ως αντίπαλος της προλεταριακής επανάστασης και ξεχώρισε κυρίως από τη χρήση των βίαιων και παράνομων μεθόδων εναντίον του προλεταριακού κινήματος. Μόνο αργότερα, ύστερα από δυο χρόνια ζωής, όταν έγινε καθαρό ότι για να εμφανίζεται ως ολοκληρωμένο και εξοπλισμένο κόμμα και κίνημα απαιτούνταν η δημιουργία μιας “φιλοσοφίας”, η φασιστική ηγεσία έδωσε εντολή, το 1921, να δημιουργηθεί η αρμόζουσα “φιλοσοφία”. Τον Αύγουστο του 1921, κατά την προετοιμασία του Συνεδρίου που έγινε το ίδιο έτος, ο Μουσολίνι έγραψε:

Ο ιταλικός φασισμός χρειάζεται τώρα, σε κατάσταση επιθανάτιου πόνου ή χειρότερα, αυτοκτονίας, να εξοπλιστεί με έναν “κορμό αρχών”…
Η έκφραση είναι αρκετά έντονη, αλλά απαιτώ εντός δυο μηνών, από σήμερα έως το Εθνικό Συνέδριο, να έχει δημιουργηθεί η φιλοσοφία του φασισμού.
(Μουσολίνι, επιστολή στον Μπιάνκι, 27 Αυγούστου 1921, ανατυπωμένη για το Message et Proclami, Μιλάνο 1929, σελ 39)

“Εντός δύο μηνών, να έχει δημιουργηθεί η φιλοσοφία του φασισμού”. Η παραγγελία μιας νέας “φιλοσοφίας” γίνεται τόσο απλά, σαν να πρόκειται για φορτίο μαύρων ραβδιών. Το πνεύμα είναι αναμφισβήτητα μεγαλοπρεπές, στο στιλ των εμπορικών κέντρων Σέλφριτζες και Ουάιτλις, έτοιμο να παρέχει οτιδήποτε στο λεπτό, συμπεριλαμβανομένης μιας ολοκαίνουριας “φιλοσοφίας”, αν αυτή είναι η επιθυμία. Ωστόσο, δεν πρόκειται για μια αυθεντική ή σοβαρή κίνηση με ρίζες.
Ομοίως, μπορούμε να παρατηρήσουμε την εξήγηση του Χίτλερ ότι μια νέα “κοσμοθεωρία ήταν απαραίτητη ως το μόνο μέσο για την καταπολέμηση της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού”.

Κάθε απόπειρα να καταπολεμηθεί μια κοσμοθεωρία με τη χρήση βίας ναυαγεί τελικά, στο βαθμό που ο αγώνας δεν καταφέρνει να πάρει τη μορφή επίθεσης προς όφελος μιας νέας πνευματικής σύλληψης. Μόνο τότε, όταν δυο κοσμοθεωρίες παλεύουν ισότιμα, η ωμή βία, επίμονη και ανελέητη, μπορεί να αποφασίσει με τα όπλα προς όφελος της πλευράς που υποστηρίζει. Από αυτή την άποψη οδηγήθηκε σε ήττα ο αγώνας κατά του Μαρξισμού εκείνη την εποχή. Αυτός ήταν ο λόγος που η νομοθεσία του Βίσμαρκ για το σοσιαλισμό δεν τα κατάφερε τελικά, παρά τα όσα έγιναν και καταδικάστηκε σε αποτυχία. Της έλειπε η πλατφόρμα για τη δημιουργία μιας νέας κοσμοθεωρίας που θα όριζε το σκοπό για τον οποίο θα δινόταν η μάχη. Διότι μόνο η παροιμιώδης σοφία των υψηλόβαθμων κρατικών αξιωματούχων θα ήταν δυνατόν να φανταστεί ότι οι ανοησίες περί της λεγόμενης “κρατικής εξουσίας” ή περί “τάξης και ηρεμίας” αποτελούν επαρκές κίνητρο για αγώνα μέχρι θανάτου.
Το 1914, ο αγώνας εναντίον της σοσιαλδημοκρατίας μπορούσε πράγματι να γίνει κατανοητός, ωστόσο η έλλειψη κάποιου πρακτικού υποκατάστατου έθετε υπό αμφισβήτηση πόσο καιρό θα μπορούσε να συνεχίζεται επιτυχώς αυτή η διαπάλη. Από αυτή την άποψη, υπήρχε σοβαρό κενό.
(Χίτλερ, Ο Αγών μου, αγγλική μετάφραση, σελ 78-79).

Ο Χίτλερ, ή αλλιώς ο συγγραφέας του εν λόγω αποσπάσματος, έχει απόλυτο δίκιο καταδεικνύοντας την αδυναμία στην πάλη εναντίον του μαρξισμού. Ωστόσο, η ορθότητά του είναι αυτή του πονηρού επιτελή της τακτικής, όχι του παγκόσμιου διανοητή ή του ιστορικού ηγέτη. Ο μαρξισμός είναι ισχυρός και αήττητος εξαιτίας της κοσμοθεωρίας του. Γι’ αυτό πρέπει κι εμείς να δημιουργήσουμε μια κοσμοθεωρία για να τον νικήσουμε. Αυτή είναι η επιχειρηματολογία. Για άλλη μια φορά, η αρνητική προσέγγιση στο μαρξισμό υπαγορεύει την ιδεολογία και την απαίτηση για τη δημιουργία της. Ο μαρξισμός παραμένει η μοναδική θετική δεσπόζουσα θεωρία. Είναι εμφανές ότι καμία κοσμοθεωρία δε γεννιέται με αυτόν τον τρόπο, παρά μόνο τα υποκατάστατά της.
Η αίσθηση μιας “καινούριας ιδεολογίας” η οποία συνεπαίρνει τους πιο φανατικούς και παθιασμένους οπαδούς του φασισμού, προσφέροντάς τους την ψευδαίσθηση της απελευθέρωσης από παλιές προκαταλήψεις καθώς και μια νέα δυναμική, δεν αποτελεί στην πραγματικότητα καινούρια ιδεολογία διακριτή από το σύνολο της καπιταλιστικής, αλλά μόνο χαρακτηριστικό θεωρητικό σχήμα της πιο σύγχρονης καπιταλιστικής φάσης, δηλαδή την οξεία έκφραση όλων των τάσεων του ιμπεριαλισμού ή του παρακμάζοντος καπιταλισμού σε περίοδο γενικής κρίσης. Η περιφρόνηση για τις συνταγματικές και νομικές φόρμες, η εξύμνηση της βίας, η άρνηση όλων των ιδεών που υπεραμύνονται της ελευθερίας, της ανθρωπιάς και της ισότητας, η απαίτηση για σταθερό και ισχυρό κράτος, η αποθέωση του πολέμου ως την υψηλότερη μορφή ανθρώπινης δραστηριότητας: όλα τα προαναφερόμενα αποτελούν τυπικές εκφράσεις του σύγχρονου μονοπωλιακού καπιταλισμού. Δεν αποτελούν ιδιαιτερότητες του φασισμού. Απλώς εκφράζονται με μεγαλύτερη βιαιότητα από το φασισμό. Στα έργα ποιητών όπως ο Κίπλινγκ, στον ενθουσιασμό για τον Πόλεμο των Μπόερς από μια εφημερίδα όπως η Daily Mail, στην πολεμοχαρή δικτατορία ενός πολιτικού όπως ο Λόιντ Τζορτζ που ισοπεδώνει κάθε συνταγματική φόρμα και στοχεύει σε “χτύπημα νοκ άουτ”, το πνεύμα του φασισμού είναι ήδη παρόν σε εμβρυακή μορφή. Πράγματι, ο φασισμός αποτελεί ιστορικά γέννημα της πολεμικής αναταραχής, καθοδηγούμενος από την έμπνευση των στρατιωτικών αρχών, τόσο στην περίπτωση της Ιταλίας όσο και της Γερμανίας.

Απόσπασμα 2. Ο ανορθολογισμός, αναγκαίο ιδεολογικό βάθρο του σύγχρονου καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού

Ο μυστικιστικός και απερίγραπτα άλογος χαρακτήρας της φασιστικής ιδεολογίας και προπαγάνδας αποτελεί απλώς την αναπόφευκτη έκφραση του ταξικού ρόλου της, προκειμένου να διατηρήσει την κυριαρχία της μια καταδικασμένη και παρακμάζουσα τάξη. Η παρούσα κατάσταση του παγκόσμιου καπιταλισμού είναι σε υπέρτατο βαθμό άλογη. Δεν είναι λογικό να επιβάλλεται η καταστροφή των τροφίμων, ενώ υπάρχουν εκατομμύρια υποσιτισμένων, να μένουν άνεργοι οι οικοδόμοι, την ώρα που η ανάγκη για στέγαση είναι τεράστια και η κάλυψή της ανεπαρκής. Να αναγκάζονται οι μάζες να κάνουν οικονομία και να στερούνται, εξαιτίας της τεράστιας αφθονίας. Ή οι σοφοί οικονομολόγοι να πρέπει να συζητήσουν αγωνιωδώς την “απειλή” μιας καλής σοδειάς ή την “ελπίδα” για μια κακή. Ωστόσο, όλο αυτό είναι ενδογενές χαρακτηριστικό του παρόντος καπιταλιστικού σταδίου. Συνεπώς, ο καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον να υπερασπιστεί τον εαυτό του σε λογική βάση, όπως συνήθιζε να κάνει στην πρώιμη εποχή του, όταν επιχειρηματολογούσε ότι το σύστημά του, όσο άγριο κι αν ήταν, στόχευε στη μέγιστη ανάπτυξη των φυσικών πόρων και τη μέγιστη υλική ευημερία. Στις μέρες μας, τέτοια επιχειρήματα απορρίπτονται ως φτωχά, υλιστικά, ωφελιμιστικά, ως απλώς λογικά επιχειρήματα ανάξια της υψηλότερης ανθρώπινης φύσης, χαρακτηριστικά της απορριφθείσας θεώρησης του 19ου αιώνα, η οποία έχει προ καιρού αντικατασταθεί με την “πνευματικότητα” και την “αναβίωση του ιδεαλισμού”. Σήμερα, ο καπιταλισμός υπερασπίζεται τον εαυτό του σε μυστικιστική βάση. “Η φυλή”, “το έθνος”, “η χριστιανοσύνη”. “η πνευματικότητα”, “το μυστήριο του πατριωτισμού”, “η πίστη”, αυτή είναι η γλώσσα των σύγχρονων υπερασπιστών του καπιταλισμού και κυρίως του φασισμού.
Ως εκ τούτου, ο Μουσολίνι, υπερασπιζόμενος το φασισμό, μιλάει με απαξίωση για τη “θεωρία” και εξυμνεί την “πίστη”:

Μπορεί να λείπει η θεωρία, όμορφα προσδιορισμένη και προσεκτικά διασαφηνισμένη, με τίτλους και παραγράφους. Τη θέση της, όμως, πήρε κάτι πιο αποφασιστικό: η πίστη. (Μουσολίνι, Η πολιτική και κοινωνική θεωρία του φασισμού, σελ. 10).

Ο Τζεντίλε, φιλόσοφος του φασισμού, ορίζει το φασιστικό κράτος ως “συνολικά πνευματική δημιουργία”. Ο Χίτλερ ορίζει το κράτος ως “κάτι εντελώς ξένο προς οποιαδήποτε οικονομική αντίληψη ή οικονομική ανάπτυξη”, αλλά ως

την οργάνωση μιας ομογενούς κοινότητας εκ φύσεως και ενστίκτου, για την καλύτερη προαγωγή και διατήρηση του είδους και την εκπλήρωση του πεπρωμένου που της επιφυλάσσει η Θεία Πρόνοια. (Χίτλερ, Ο Αγών μου, αγγλική έκδοση, σελ 69).

Η Βρετανική Ένωση Φασιστών, στο σύντομο ορισμό της για το φασισμό, δηλώνει:

Πιστεύουμε στη συνεργασία όλων των τάξεων, στην αλληλεγγύη όλων των τμημάτων του έθνους και στη δικαιοσύνη. Επιπλέον, στο μυστήριο του πατριωτισμού. (The Blackshirt, No. 34, 1933).

Ο Μπότομλεϊ, στις ομιλίες και τα άρθρα του, την εποχή του πολέμου, είχε παρόμοια εξυμνητικά αποσπάσματα.
Ο συγκεκριμένος τύπος “ιδεώδους” “πνευματικής” γλώσσας είναι αυτός που χρησιμοποιούν όλοι οι απατεώνες, οι κακοποιοί, οι πολεμοκάπηλοι, οι γκάνγκστερς, οι όμοιοι των Κρούγκερ, Αλ Καπόνε, Μόργκαν, Μακ Ντόναλντ, Μουσολίνι, Χίτλερ, Ρομαμόφ και όλων εκείνων που ζουν και λυμαίνονται τους συνανθρώπους τους και δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν μια ευθεία, λογική υλιστική διερεύνηση του ρόλου τους και της κοινωνικής οργάνωσης.
Για την εν λόγω εξύμνηση του μυστικιστικού “συναισθήματος” υπεράνω της λογικής -είτε πρόκειται για “συναίσθημα” εθνικό, θρησκευτικό, φυλετικό κλπ.- ως θεμελιώδες, ο Χέγκελ (ιδεαλιστής φιλόσοφος, αλλά πιο σταθερός, και ως εκ τούτου το φιλοσοφικό σύστημά του έθεσε τις βάσεις για το μεταγενέστερο διαλεκτικό υλισμό), έγραψε με δριμεία περιφρόνηση στο έργο του Φαινομενολογία του Πνεύματος:

Αναφερόμενος στα συναισθήματά του, στην εσωτερική προφητεία του, νομίζει ότι έχει την επαρκή απάντηση για εκείνους που δε συμφωνούν μαζί του. Πρέπει να δηλώσει ότι δεν έχει τίποτα περισσότερο να πει σ’ εκείνους που δε μοιράζονται τα ίδια συναισθήματα. Με άλλα λόγια, ποδοπατά τις ρίζες της ανθρωπότητας. Διότι η φύση της είναι να επιδιώκει τη συμφωνία με τους άλλους και υπάρχει μόνο στο κοινό γνώρισμα της συνείδησης που έχει διαμορφωθεί. Το απάνθρωπο, το κτηνώδες βασίζεται στην καθοδήγηση από το συναίσθημα και στην ικανότητα να επικοινωνεί μόνο μέσω των συναισθημάτων.

Απόσπασμα 3. Το αβάσταχτο βάρος της παρακμής, η αποπνικτική απαισιοδοξία ως ιδεολογική αφετηρία του φασισμού

Η αίσθηση της παρακμής του πολιτισμού, η αποπνικτική ατμόσφαιρα απαισιοδοξίας, αν και συνοδευόμενη από χαρακτηριστικές εκφράσεις ελπιδοφόρας αναβίωσης μέσω του φασισμού, κυριαρχεί κατά κράτος σε κάθε φασιστική έκφραση και προδίδει την ενδόμυχη ουσία του.

Δεν πιστεύουμε σε προγράμματα ή σχεδιασμούς, σε αγίους και αποστόλους. Πάνω από όλα, δεν πιστεύουμε στην ευτυχία, στη σωτηρία ή στη γη της επαγγελίας. (Μουσολίνι, Popolo d’ Italia, 1 Γενάρη 1922).
Ο φασισμός αρνείται την υλιστική αντίληψη της ευτυχίας ως δυνατότητα. (Μουσολίνι, Η πολιτική και κοινωνική θεωρία του φασισμού).
Στο λυκόφως του σήμερα και στο σκοτάδι του αύριο, η μόνη πίστη που απομένει σε εμάς τους οπαδούς του ατόμου, της μονάδας, τους προορισμένους για το θάνατο είναι η παρούσα, παράλογη αλλά πάντοτε παρηγορητική θρησκεία της αναρχίας. (Popolo d’ Italia, 6 Απρίλη 1920).
Όσο απελπισμένοι κι αν είμαστε, έχουμε ωστόσο την ελπίδα του καταδικασμένου. (Blackshirt, 16-22 Σεπτέμβρη 1933).
Με πλήρη συναίσθηση της παρακμής των πολιτισμών που συντελείται μπροστά στα μάτια μας, συνεχίζουμε να διεκδικούμε το δικαίωμα κάθε υπερήφανου πολεμιστή: να πολεμήσουμε για ένα σκοπό ακόμα κι αν αυτός δείχνει μάταιος. (Fascist Week, 12-18 Γενάρη 1934).

“Ωστόσο, δεν πρόκειται για μάταιο σκοπό”. Αυτή είναι μια πρόχειρη προσθήκη στην τελευταία παράθεση, χωρίς καμιά απόπειρα σε άλλη βάση πλην της μυστικής πίστης, για να σωθούν τα προσχήματα και να αιτιολογηθεί ο αγώνας του φασισμού. Ωστόσο, η προσθήκη επιβεβαιώνει κυρίως, παρά αλλάζει τη βασική θεώρηση που αποκαλύπτεται. Το κυρίαρχο ύφος και η βασική θεώρηση συνεχίζουν να εκφράζουν ένα θνήσκοντα πολιτισμό που πολεμάει να ξεπεράσει τα εμπόδια ώστε να παραμείνει ζωντανός, παρά τις καταδικαστικές αποδείξεις της ιστορίας εναντίον του.
Χαρακτηριστικό της εν λόγω συνολικής θεώρησης αποτελεί η κυρίαρχη επιρροή του Σπέγκλερ στο φασισμό. Αγαπημένος, πολυδιαβασμένος, κυρίαρχος φιλόσοφος και δάσκαλος των φασιστών “θεωρητικών” παραμένει ο Σπέγκλερ, ο ρηχός δημοσιογράφος και ψευτοφιλόσοφος της αναπόφευκτης πολιτισμικής παρακμής και κατάρρευσης, του οποίου τα καταφανώς μαύρα και ανέλπιδα συμπεράσματα αποκηρύττουν επισήμως λόγω της απαισιοδοξίας του, αλλά αποδέχονται τις θέσεις του. Το πρόσφατο επίσημο βιβλίο του βρετανικού φασισμού (Ντρέναν, BUF: Ο σερ Όσβαλντ Μόσλι και ο βρετανικός φασισμός) έχει τις σελίδες του γεμάτες με άπειρα αποσπάσματα του Σπέγκλερ, δηλώνοντας ότι:

Η ερμηνεία του Σπέγκλερ για την παγκόσμια ιστορία αποτελεί κολοσσιαίο μνημείο για το ευρωπαϊκό πνεύμα… Η ερμηνεία του για την ιστορία του παρελθόντος παραμένει ισχύουσα και αποτελεί τη βάση ώστε ο σύγχρονος άνθρωπος να ερμηνεύσει το παρόν του και να τροποποιήσει το μέλλον του.

Ποιο είναι το δίδαγμα αυτού του “κολοσσιαίου” προφήτη; Ο συγγραφέας υποστηρίζει:

Μόνο οι ονειροπόλοι πιστεύουν ότι υπάρχει διέξοδος. Αισιοδοξία σημαίνει δειλία. Γεννηθήκαμε αυτή την εποχή και πρέπει με γενναιότητα να ακολουθήσουμε την πορεία προς το προκαθορισμένο τέλος. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Καθήκον μας είναι να κρατήσουμε το τελευταίο οχυρό, χωρίς ελπίδα, χωρίς σωτηρία… Το τιμητικό τέλος είναι κάτι που δεν μπορεί να στερηθεί ο άνθρωπος.

Πως σχολιάζει το έντυπο Fascist Week την εν λόγω τετριμμένη διακρύβρεχτη αντιμετώπιση όλων των πολιτισμών που πεθαίνουν;

Τα λόγια του αποτελούν μεγαλειώδες παράδειγμα ατρόμητης ευγένειας απέναντι στον αναπόφευκτο αφανισμό. (Fascist Week, 12-18 Γενάρη 1934).

Το φασιστικό όργανο, στη συνέχεια, αποπειράται τον ισχυρισμό ότι ενδεχομένως ο άνθρωπος να είναι “κατά κάποιον τρόπο απαλλαγμένος από τους φυσικούς νόμου” και συνεπώς ξεφεύγει από τη μοίρα. Ωστόσο, ακόμα και τα τελικά συμπεράσματα του εν λόγω φασιστικού οργάνου υποστηρίζουν τα εξής:

Για εκείνους που θα προχωρήσουν στην επιλογή, η μοίρα τους επιφυλάσσει έστω και στο ελάχιστο ένα τιμητικό τέλος.

Κατά τον ίδιο τρόπο, το ήδη προαναφερθέν επίσημο φασιστικό βιβλίο “Ο σερ Όσβαλντ Μόσλι και ο βρετανικός φασισμός” απολαμβάνει την κατάρρευση του πολιτισμού και την επιστροφή στον πρωτογονισμό:

Οι δυνάμεις του αίματος, αδάμαστες σωματικά δυνάμεις, ανακτούν την αρχαία κυριαρχία τους. (σελ. 198)
Από το σκοτάδι της ιστορίας, παλιές σκιές εμφανίζονται οι οποίες απειλούν την αυταρέσκειά τους… ο σερ Χέρμπερτ Σάμιουελ, Φιλελεύθερος σπάνιας διορατικότητας, πιστεύει ότι η Ευρώπη επιστρέφει στις συνθήκες του 12ου αιώνα. Ο καθηγητής Λάσκι κλαίει και οδύρεται εναντίον όλων εκείνων των ανθρώπων που “δεν έχουν αναστολές”…
Η μορφή του ηγέτη… προβάλει τη μουντή ημέρα. Με τη βλοσυρή ηρεμία του Μουσολίνι και τη σφοδρότητα του Χίτλερ. Και πίσω τους έρχονται με μεγάλα βήματα οι αιώνιοι condottieri: ο γενναίος ζωηρός Μπάλμπο και ο ανηλεής Γκέριγκ. (σελ. 42-43) (Ο σερ Όσβαλντ Μόσλι και ο βρετανικός φασισμός).

Με αυτή τη χαρακτηριστική εξύμνηση των “condottieri”, της επιστροφής του ληστή Μπάλμπο και του γκάνγκστερ Γκέρινγκ, του νόμου της ζούγκλας, μπορούμε να αφήσουμε τους φασίστες στις Νερώνειες απολαύσεις τους, μέχρι τη στιγμή που το βαρύ χέρι της προλεταριακής δικτατορίας θα βάλει τέλος στο όργιο της αιματοχυσίας που επιζητούν και θα φέρει την πολιτισμένη τάξη πραγμάτων και την πρόοδο σε όλο τον κόσμο. Αυτό που αποτυπώνεται εδώ διά στόματος των φασιστών δεν είναι τίποτα άλλο παρά η χαρακτηριστική παρασιτική εξύμνηση του αίματος και του ανθρώπου των σπηλαίων (με ήδη ορατά τα πρώτα σημάδια της στους χρόνια άρρωστους Νίτσε και Καρλάιλ, καθώς και σε άλλους αρρωστημένους τύπους ή αργότερα στις περιγραφές της Έθελ Μ. Ντελ και τη λογοτεχνία του Χέμινγουεϊ). Η ιδεολογία του φασισμού δεν είναι παρά η συνέχιση της παρακμής του fin-de-siecle μέσω της απορρέοουσας κατάληξής της στην αιμοδιψία και τη βαρβαρότητα. Όλο αυτό είναι απλώς ο επιθανάτιος ρόγχος του ετοιμοθάνατου αστικού πολιτισμού.

Απέναντι σε όλη αυτή την απαισιοδοξία, την παρακμή, τη φθορά, την αισχρότητα, τα τραγικά πεπρωμένα, τις αυτοηρωοποιήσεις, τον εξωραϊσμό του θανάτου, την επιστροφή στο πρωτόγονο, το μυστικισμό, τον πνευματισμό και τη διαφθορά, το επαναστατικό προλεταριακό κίνημα του κομμουνισμού, του μαρξισμού, ο κληρονόμος του μέλλοντος δηλώνει την αταλάντευτη σιγουριά και εμπιστοσύνη του στη ζωή, στην επιστήμη, στη δύναμη της επιστήμης, στη δυνατότητα για ευτυχία, δηλώνει την ακατανίκητη αισιοδοξία του για το συνολικό μέλλον της ανθρωπότητας, και με αυτό το σύνθημα, οπλισμένος με την επιστημονική κατανόηση, το διαλεκτικό υλισμό, το μαρξισμό, θα νικήσει και θα σαρώσει τα κατακάθια της αρρώστιας και της σήψης τα οποία βρίσκουν έκφραση στο φασισμό.

πηγη


Σημ.Ιστολογίου : .......Η Βρετανική Ένωση Φασιστών, στο σύντομο ορισμό της για το φασισμό, δηλώνει:
"Πιστεύουμε στη συνεργασία όλων των τάξεων, στην αλληλεγγύη όλων των τμημάτων του έθνους και στη δικαιοσύνη. Επιπλέον, στο μυστήριο του πατριωτισμού. (The Blackshirt, No. 34, 1933)."

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες μας οι Γιάνης Βαρουφάκης ,Ζωη Κωνσταντοπούλου ,Ρένα Δούρου ....ήταν αγέννητοι τότε ακόμα