Το μήλο κάτω απ την μηλιά ....

ΙΔΙΟΣ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΤΟΥ 

ΓΣΕΕ : Το Στάλινγκραντ του εργατοπατερισμού

Να αποτολμήσω σαν "προπονητής της εξέδρας" το ρεζουμέ των ημερών;
Στην ταξική πάλη ισχύει το αντίθετο από το μπάσκετ.
Εδώ η καλή άμυνα ξεκινάει από την επίθεση! Πάλη σημαίνει επίθεση, και η κατά μέτωπον, μελετημένη και καλά προετοιμασμένη, επίθεση του ΠΑΜΕ στον πυρήνα της αντίδρασης στο εργατικό κίνημα, τον εργοδοτικό συνδικαλισμό, έφερε αποτελέσματα: 

Ο Ιωσήφ Στάλιν δεν πέθανε ΠΟΤΕ !!!

Είτε κάποιος τον συμπαθεί είτε τον αποστρέφεται, το μόνο βέβαιο είναι πως ο Ιωσήφ Στάλιν άφησε για πάντα ανεξίτηλο το όνομα του στις σελίδες της ρωσικής ιστορίας.

Πάνω από το 50% (το υψηλότερο από ποτέ) των Ρώσων βλέπει θετικά τον σοβιετικό ηγέτη Ιωσήφ Στάλιν και τον ρόλο του στην ιστορία της χώρας, αποκαλύπτει μια νέα δημοσκόπηση.

"Προοδευτικά μέτωπα" ,το δίχτυ των αστών

Η αστική δημοκρατία δεν μπορεί να εξαλείψει τον φασισμό, αντίθετα, ενίοτε στρώνει τον δρόμο του

Σάρκα από τη σάρκα του καπιταλισμού η αστική δημοκρατία και ο φασισμός, μάχονται μεταξύ τους για το ποιος, πιο καλά θα υπηρετήσει το σύστημα. Ο ένας δεν μπορεί ποτέ να εξαλείψει τον άλλον γιατί και οι δύο είναι τέκνα του συστήματος που τους γεννάει για τους σκοπού του και δεν θα άφηνε ποτέ ένα από τα δύο τέκνα του να εξαφανιστεί.

Νεοφιλελέ Αυνανισμός

Είναι γνωστό εδώ και χρόνια πως η σάτιρα των Ράδιο Άρβυλα κυμαίνεται στην καλύτερη μεταξύ ντεμέκ απολίτικ καφενειακού χαβαλέ και αντιδραστικών ιδεολογημάτων. Όπως είχε κλειδώσει και στο στοίχημα, η μετακίνησή της παρέας στη συχνότητα του ΣΚΑΪ σήμανε και την πλήρη “απελευθέρωση” της πηγαίας νεοφιλελεύθερης φλέβας τους, τσακίζοντας κόκκαλα.

Πόσο σκληρή είναι η προσφυγιά;

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ  ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΟΥΝ ΛΑΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΚΤΗΝΗ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕ ΠΟΤΕ Η ΦΥΣΗ 

Πόσο σκληρή είναι η προσφυγιά;
Τόσο σκληρή είναι η προσφυγιά.
[Εγκαταλείποντας τη Συρία. Παίρνοντας μαζί ό,τι πολύτιμο πρέπει να σωθεί.]

Αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι να φεύγεις; Πως είναι να πρέπει να φύγεις; Να βάλεις σε μια τσάντα δυο πράγματα μόνο, γιατί άλλα δεν μπορείς; Πως είναι να φοράς ένα σωσίβιο, να στριμώχνεσαι σε μια βάρκα που ξέρεις πως μπορεί να τρυπήσει ή να μπάσει νερό, ν’ αναρωτιέσαι αν θα φτάσεις, να βλέπεις τα κύματα να σε σκεπάζουν, να φτάνεις, να σε μαζεύουν οι λιμενικοί ή οι ψαράδες, εσένα, τα παιδιά σου και την τσάντα σου, να σε τρέχουν σε αστυνομικά τμήματα για να τους πεις ποιος είσαι, να σε πετάνε σε καταυλισμούς ή χοτσποτ, να σου σερβίρουν φαγητό κρύο, πάντα κρύο σε πλαστικό σερβίτσιο, να περιμένεις στη σειρά για τουαλέτα, να ψάχνεις μια σερβιέτα ή μια πάνα για το παιδί σου, φάρμακο ή γιατρό, να σε βρίζουν και να σου φωνάζουν, «λάθρε, λάθρε φύγε», να νευριάζουν που δεν καταλαβαίνεις τη γλώσσα που σου μιλάνε, να είσαι ξένος, συνέχεια ξένος, να περιμένεις για άσυλο, να είσαι άνεργος ενώ είχες τη στρωμένη τη δουλειά σου, να μη σπουδάζεις, να μην ερωτεύεσαι, να μην κάνεις έρωτα, να μην πηγαίνεις να κουρευτείς, να ζητάς ψαλίδι για να κόψεις τα νύχια σου και μια χτένα να ξεμπλέξεις τα μαλλιά σου, να φοβάσαι, να κρυώνεις, να μην σου επιτρέπεται να ταξιδέψεις, να μην μπορείς να δεις άλλη χώρα, άλλη πόλη, να είσαι εγκλωβισμένος εδώ, εδώ για όσο θέλουν εκείνοι, να ξυπνάς τα βράδια με εφιάλτες, ν’ ακούς τις βόμβες, να βλέπεις νεκρούς, η πόλη σου ρημαγμένη, το σχολείο των παιδιών σου γκρεμισμένο, η αυλή σου καμμένη, όλα ξεράθηκαν, όλα, τα λουλούδια σου ξεράθηκαν, ν’ αφήνεις πίσω το σκυλί σου κι η γάτα σου πέθανε πάει καιρός, κείνα τα πουλιά που άκουγες στα δέντρα σου σίγησαν κι αυτά, η μάνα δεν θα σε ξαναδεί, μήτε κι ο πατέρας.

Αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι να κλειδώνεις το σπίτι σου για πάντα; Να βάζεις το κλειδί, να το γυρνάς και να φεύγεις; Να φεύγεις μακριά γιατί το σπίτι σου, άσυλο δεν μπορεί πια να σου προσφέρει. Αναρωτήθηκες ποτέ πως είναι να ψάχνεις καταφύγιο;

Γιάννα Κούκα (fb)

πηγη 

Ιδεολογικοί Πατροκτόνοι

Με τον Καρολο να ξυπνας με τον Καρολο να κοιμασαι 

Το μήλο δεν πέφτει πάντα κάτω απο την μηλιά ομως ειναι ενα φαινόμενο προς διερεύνυση η κατάληξη των απογόνων τετοιων τεράστιων προσωπικοτήτων της ματωμένης Ιστορίας του τόπου μας ..

Τέκνα Πλουμπιδη, Λοΐζου, Μπελογιαννη, Ζαχαριαδη, εγγονός Π. Κοκαλη...

Καταρχήν να πούμε οτι ο δρόμος που επιλέγει καθε ανθρωπος είν αυτονομος και μοναδικός κι επιλογή απόλυτα δική του ανεξάρτητα απο καταγωγές και κληρονομικότητες .Οπως και η κριση του κοινου .Οταν προκειται για ΗΡΩΕΣ ΑΠΑΡΤΑ ΒΟΥΝΑ της Ιστοριας να πουμε οτι αυτοι επέλεξαν συνειδητά τον ανηφορικό αυτον δρόμο κι οχι κατα΄τυχη .

Στην ταξική πραγματικότητα που ζούμε ολοι ,δυο δρόμοι ανοίγονται μπροστά  στον κάθε ανθρωπο ...

Στον δικό μας ΚΟΚΚΙΝΟ Νίκο

(Το παλτό που φορούσε ο Νικος Μπελογιάννης τη στιγμή της εκτέλεσής του.)

''Κι όταν σ' έστησαν στον τοίχο δε δείλιασες.
έσφιγγες ακόμα μες στα χέρια σου, εκείνο 
 το κόκκινο γαρύφαλλο, του μέλλοντος...
Ηξερες πως οι σφαίρες ανοίγουν πληγές, 
ήξερες πως οι σφαίρες σκοτώνουν το σώμα 
 όμως η ιδέα - το 'ξερες - απομένει ανέγγιχτη...
 Γιατί είναι πάνω από τα αποσπάσματα 
γιατί στέκεται πάνω από το παρόν,
 απ' το παρελθόν κι απ' το μέλλον.''



Η ώρα είναι 3 μετά τα μεσάνυχτα, το ημερολόγιο γράφει 30 Μάρτη 1952. Στις φυλακές της Καλλιθέας επικρατεί νεκρική σιγή. Ακούγονται τα βαριά βήματα του δεσμοφύλακα. Φτάνει στο κελί του Νίκου Μπελογιάννη. Το ξεκλειδώνει, τον ξυπνάει. Δίπλα του στέκει, όπως ένα μακάβριο φάντασμα, ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλης. Διαβάζει στον Μπελογιάννη την απόφαση να τον οδηγήσουν μαζί με τους συγκρατούμενούς του Ν. Καλούμενο, Η. Αργυριάδη και Δ. Μπάτση, στην εκτέλεση. Στις 3 και 20 η φάλαγγα βγήκε από τις πόρτες των φυλακών κατευθυνόμενη με δαιμονισμένη ταχύτητα προς το «συνήθη τόπο των εκτελέσεων», το Γουδί.
Το απόσπασμα παρατάσσεται με τα όπλα «επί σκοπόν». Είναι σκοτάδι ακόμα. Οι αρχιδήμιοι στρέφουν τους προβολείς των αυτοκινήτων στα πρόσωπα των μελλοθανάτων. Ωρα 4 και 12 λεπτά. Ακούγονται οι δολοφονικές ομοβροντίες. Το έγκλημα της κυβέρνησης Πλαστήρα ολοκληρώθηκε.
Οι εφημερίδες θα γράψουν, ότι ο Μπελογιάννης είχε ακούσει ήρεμος μ' ένα πικρό χαμόγελο, την καταδίκη του σε θάνατο, αποχαιρέτησε τους συγκρατουμένους του στις φυλακές και μπρος στο εκτελεστικό απόσπασμα αρνήθηκε να του δέσουν τα μάτια. Ζητωκραύγασε για το ΚΚΕ και έπεσε από τις σφαίρες του αποσπάσματος. Ηταν 37 χρόνων.

"ΕΓΚΕΛΑΔΟΣ "

Πέτρος Κόκκαλης: «Πρέπει να πεθάνουμε συνεπείς με τον εαυτό μας και με τους αγώνες μας»

 Ο Πέτρος Κόκκαλης γεννήθηκε το 1896 στη Λιβαδειά και ήταν το δεύτερο παιδί του Σωκράτη Δημ. Κόκκαλη από την Αράχωβα, γυμνασιάρχη του μοναδικού τότε Γυμνασίου της Λιβαδειάς και της Πολυξένης Νάκου, της οποίας ο θείος, Λουκάς Νάκος, έγινε υπουργός Δικαιοσύνης στις κυβερνήσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου. Προπάππος του γυμνασιάρχη Σωκράτη Κόκκαλη ήταν ο Λουκάς Αλεξάνδρου Κόκκαλης, ο οποίος στις 8 Μαΐου 1821 πολέμησε μαζί με τον Οδυσσέα Ανδρούτσο στη μάχη στο Χάνι της Γραβιάς και υπήρξε ένας από τους πληρεξούσιους της Γ΄ Εθνοσυνέλευσης της Τροιζήνας το 1827, που κάλεσαν τον Καποδίστρια να κυβερνήσει την Ελλάδα.

Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στα Πανεπιστήμια της Ζυρίχης και της Βέρνης στην Ελβετία όπου και έλαβε το διδακτορικό του δίπλωμα (1919). Ακολούθως, από το 1919 ως το 1928 εργάστηκε στην χειρουργική κλινική του Πανεπιστημίου του Μονάχου ως βοηθός του διαπρεπή καθηγητή Φέρντιναντ Ζάουερμπρουχ, που θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους χειρουργούς του 20ου αιώνα. Το 1929 ο Πέτρος Κόκκαλης επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε διευθυντής της «Κλινικής Αθηνών» και του νοσοκομείου «Ελπίς». Παράλληλα, έγινε τακτικός καθηγητής στην έδρα της Χειρουργικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και διευθυντής χειρουργικής στο «Αρεταίειο» Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αθηνών.

Στο Αλβανικό Μέτωπο υπηρέτησε ως αντισυνταγματάρχης Υγειονομικού. Το 1942 έχασε την Έδρα του στο Πανεπιστήμιο λόγω της συμμετοχής του στο ΕΑΜ και στην Αντίσταση. Συμμετείχε στην ΠΕΕΑ, την Κυβέρνηση του Βουνού, ως γραμματέας (υπουργός) Κοινωνικής Πρόνοιας και Παιδείας.

Μετά την Απελευθέρωση, αναχώρησε αρχικά για το Παρίσι, αλλά το 1946, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, επέστρεψε στην Ελλάδα και έγινε υπουργός στην Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση. Ως βασικός συνεργάτης του Νίκου Ζαχαριάδη, ήταν υπεύθυνος του προγράμματος αποστολής παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες από τον ΔΣΕ.

Το 1949 μετά την ήττα του ΔΣΕ εγκαταστάθηκε στην Ανατολική Γερμανία, όπου συνέχισε την ακαδημαϊκή του καριέρα ως διευθυντής του Ινστιτούτου Πειραματικής Χειρουργικής της Καρδιάς και των Αιμοφόρων Αγγείων της Γερμανικής Ακαδημίας Επιστημών, της οποίας έγινε μέλος. Επίσης έγινε προσωπικός φίλος του ηγέτη της χώρας, Βάλτερ Ούλμπριχτ.

Πέθανε από έμφραγμα μυοκαρδίου το 1962 στο Ανατολικό Βερολίνο. Γιος του είναι ο Σωκράτης Κόκκαλης.

Το 1951, ο Νίκος Ζαχαριάδης είχε πει σε στελέχη του ΚΚΕ για τον Πέτρο Κόκκαλη: «αν ο Κόκκαλης ήταν στην Ελλάδα, έπρεπε να ήταν πρωθυπουργός. Είναι ο καλύτερος από όλους».

Απο ΚΑΤΙΟΥΣΑ 

ΠΑΡΤΙΖΑΝΟΙ

Η συμβολη των παρτιζανικων ομαδων στα μετοπισθεν της Ναζιστικης εισβολης στον Μεγαλο Πατριωτικο Πολεμο ηταν συγκλονιστικη και συνεβαλε τα μεγιστα στην αμυνα των Σοβιετικων λαων και τη μεγαλη νικη .Γι αυτο το λογο αναγνωριζοντας την αξια του αγωνα τους οι Σοβιετικοι ηγετες ξεκινησαν την μεγαλη παρελαση του Κοκκινου Στρατου στην κοκκινη πλατεια το 45 εχοντας επι κεφαλης τα λαβαρα των παρτιζανικων ταγματων .

Πολλοι δυτικοι αναλυτες θεωρουσαν το παρτιζανικο κινημα το “μεγαλο κολπο του Σταλιν”.Εγκλωβησε την πολεμικη μηχανη των Ναζι στα βαθη της αχανους χωρας και τους αποκοβε με δολιοφθορες σαμποταζ απο την πηγη των προμηθειων τους την Γερμανια .Ενα χαρακτηριστικο της καταστασης που βιωναν οι μεραρχιες των Ναζι απο τα σαμποταζ των παρτιζανων ειναι οτι στο Σταλινγκραντ εφτασαν να τρωνε γατες και ποντικια ελλειψει προμηθειων .Περιπου 60.000 ομαδες τετοιες εδρασαν στα μετοπισθεν με 2.500.000 ανδρες και γυναικες .Ανατιναζαν βαγονια, εφοδιοπομπες ακομα και αεροπλανα ειχαν φτασει να καταρριπτουν ,εκοβαν γεφυρες κατεστρεφαν δρομους χτυπουσαν καθε προσπαθεια των Ναζι να ενισχυσουν το μετωπο .

Ετσι αποκομμένη η τεράστια πολεμική Ναζιστική μηχανή απ την "μαμα"Γερμανια γνώρισε την συντριβή απο τον Κοκκινο Στρατο

Nα θυμάσαι τον Γράμμο μας ...

Να θυμασαι τον Γραμμο μας του λαου το λημερι
που κραταει στον κορφο του την ψυχη σου ακεραιη
και προσμενει τον ανεμο που ξανα θε να φερει
μια φλογα στα ματια κι ενα οπλο στο χερι

Να θυμασαι πως σφυριζε μεσ τα αυτια σου η σφαιρα
την πατριδα π ανασταινες με ιδρωτα και αιμα
Να θυμασαι τον συντροφο που κοιμαται κει περα
να θυμασαι τι σου λεγε το στερνο του το βλεμμα

Να θυμασαι τη μανα σου ,που την ωρα προσμενει
ν αναπαψει το βλεμμα της ξανα στην μορφη σου
κι απ το αγριο κατεργο που την ειχαν ριγμενη
σου απλωνει τα χερια και φωναζει : Θυμησου !!

Να θυμασαι το χτες που ολουθε σε ζωνει
και θα νοιωσεις το σημερα τι ζητα απο σενα
που τοιμαζει το παλεμα του σφυριου με τ αμονι
την καινουργια σου δυναμη ,την γοργοφταστη γεννα

Την καινουργια σου δυναμη η πατριδα προσμενει 
Μαχητη του στρατου μας που ξανα θα γυρισει 
Σαν τον ηλιο που αξαφνα απ τα συννεφα βγαινει 
του λαου μας τη στρατα την πλατια να φωτισει

Ποιημα αγνωστου .
Βρεθηκε γραμμενο σ ενα μικρο χαρτακι μεσα στο λασπωμενο αρχειο του ΚΚΕ κατα τον βασανιστικο καθαρισμο του 

"ΡΟΥΒΙΚΩΝΑΣ " ...οι "ρουβίτσες" του Βούτση

Η ΓΝΩΜΗ ΔΥΟ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΩΝ ΓΙΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΤΥΠΟΥ "ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ "

Η κρυφή ΑΛΗΤΕΙΑ του οπορτουνισμού

"Ο ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ "ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ" ΚΑΙ ΑΝΤΙΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΞΕΠΛΥΜΑ ΤΟΥ ΣΤΑ ΕΡΓΑ "

Διαβάστε το αρθρο του "ΑΤΕΧΝΩΣ"κι ΕΔΩ

Η “δεξιά στροφή του ΚΚΕ”, η ΑΝΤΑΡΣΥ-ΡΙΖΑ και άλλα ΑΝΕΚΔΟΤΑ

Ειδικα αφερωμενο στην ΑΝΤΑΡΣΥ-ΡΙΖΑ το πανο της ΓΣΕΕ σας 

Μέρες τώρα κάτι … “λέει” η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τη “δεξιά στροφή” του ΚΚΕ, προσπαθώντας μάλλον να μεταφέρει στον Τσίπρα το μήνυμα ότι δεν ταυτίζεται με το “εθνικιστικό” ΚΚΕ στο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών. Ή (το πιο καλό ενδεχόμενο), το κάνει επιθυμώντας να μην μπει στο στόχαστρο των Βαξεβάνηδων και των Μαραντζίδηδων, αφού κι αυτή είπε αντιιμπεριαλιστικό όχι στη συμφωνία των Πρεσπών. 

Τέλος πάντων… “άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου”.

Αλλά σήμερα είδα κι ένα άρθρο στο ΠΡΙΝ που γράφτηκε από την πατρίδα μου κι από ένα φίλο μου. Το άρθρο τιτλοφορείται: “Λέσβος-Σάμος: επικίνδυνη δεξιά στροφή του ΚΚΕ στο προσφυγικό”.

Ο Ατσαλένιος Στρατάρχης

Ο Άνθρωπος με την Σιδερένια Θέληση.
Από τα τέλη του καλοκαιριού του 1942 , ο Κόκκινος Στρατός υποχωρούσε σε όλη την Νότια περιοχή του Ανατολικού Μετώπου. Στις 23 Αυγούστου του 1942 , η 6η στρατιά του Πάουλους έφτασε στο Στάλινγκραντ. Δύο ομάδες μεραρχιών του Κόκκινου στρατού ανέλαβαν την υπεράσπιση της πόλης. Η 62η Στρατιά υπό την διοίκηση του Βασίλι Τσουίκοφ. που θα σήκωνε το κύριο βάρος και η 64η Στρατιά υπό την διοίκηση του Μιχαήλ Σουμίλοφ. Από εκείνο το σημείο και μετά ξεκίνησε η μεγαλύτερη μάχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Η μάχη πού άλλαξε την πορεία του πολέμου. Από τον Σεπτέμβρη του 1942 ο Τσουίκοβ , ζητούσε απεγνωσμένα ενισχύσεις από την STAVKA (το Γενικό επιτελείο του Κόκκινου Στρατού). Η STAVKA πραγματικά έκανε ότι μπορούσε αλλά τίποτα δεν ήταν εύκολο ή δεδομένο. Ο Τσουίκοφ , ανέπτυξε καινούργιες τακτικές αστικού πολέμου με μικρές ομάδες , βαριά οπλισμένες που έστηναν νησίδες αντίστασης σε όλη την πόλη. Οι μάχες με σκαπτικά εργαλεία έγιναν καθημερινό φαινόμενο.