Συνειρμοί με το 1917

απο το Σφυροδρέπανο 


Ο Ραφαηλίδης γράφει κάπου (στην αισθητική του νομίζω) πως ο συνειρμός είναι η πεμπτουσία της τέχνης, αν και δε νομίζω να εννοεί της πολιτικής ή έστω της εξέγερσης. Κι είναι ζητούμενο να κατέχεις και τις προηγούμενες τέσσερις ουσίες, για να έχεις σφαιρική καλλιέργεια. Έτσι κι αλλιώς, οι συνειρμοί τζάμπα είναι, όπως και τα (επαναστατικά) όνειρα, αρκεί να μην καταλήγουν σε εφιάλτες -με μικρό και με κεφαλαίο (και προπαντός με κεφάλαιο)- και να μην εξαντλούνται σε εμπνευσμένες ευχές για... "καλή επανάσταση", όπως την περασμένη πρωτοχρονιά για το 17' (σατανικό), το περασμένο Πάσχα για την (επ)Ανάσταση και βασικά κάθε Πάσχα (σε βαθμό που να θες να πιάσεις τον πρώτο που το σκέφτηκε και το έγραψε, για να του πεις... βασικά τίποτα, τότε ήταν πρωτότυπο και δε φταίει αυτός για τη συνέχεια).
Η εξουσία στη φαντασία. Λες αυτή να είναι η έκτη ουσία μετά την πεμπτουσία και τις άλλες τέσσερις;

Μάθε παιδί μου γράμματα ...

Στις Θέσεις του Απρίλη, ο Λένιν δεν πρότεινε άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό, αλλά βήματα προς αυτόν. Έχουν πιαστεί οι οπορτουνιστές από αυτήν τη θέση του Λένιν που γράφτηκε για μία κοινωνία όπου η πλειοψηφία ήταν αγρότες και την έχουν αναγάγει σε θέση αρχής. Γι' αυτό θεωρούν σήμερα το ΚΚΕ αριστερίστικο που προτείνει το άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό. Τούς απαντάει ο ίδιος ο Λένιν:

"Δεν χωράει αμφιβολία πως σε μία χώρα, όπου η τεράστια πλειοψηφία του πληθυσμού ανήκει στους μικροαγρότες-παραγωγούς, η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο ύστερα από μια ολόκληρη σειρά ειδικά μεταβατικά μέτρα, που θα ήταν εντελώς περιττά στις χώρες του ανεπτυγμένου καπιταλισμού, όπου οι μισθωτοί εργάτες στη βιομηχανία και στη γεωργία αποτελούν την τεράστια πλειοψηφία. Στις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού υπάρχει η τάξη των μισθωτών εργατών γης που σχηματίστηκε στη διάρκεια δεκάδων χρόνων. Μόνο μια τέτοια τάξη μπορεί κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά να σταθεί στήριγμα για το άμεσο πέρασμα στο σοσιαλισμό. Μόνο σε τέτοιες χώρες, όπου η τάξη αυτή είναι αρκετά αναπτυγμένη, είναι δυνατό το άμεσο πέρασμα από τον καπιταλισμό στον σοσιαλισμό και δεν απαιτεί ειδικά μεταβατικά μέτρα σε παγκρατική κλίμακα"

ΕΙΣΗΓΗΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΚΡΑΤΗΜΑΤΟΣ ΜΕ ΦΟΡΟ ΣΕ ΕΙΔΟΣ 15 ΤΟΥ ΜΑΡΤΗ
ΑΠΑΝΤΑ ΛΕΝΙΝ, Τόμος 43, σελ. 57-58

Οι σημαιοφόροι της αριστείας.

Να υποθέσω ότι στις λαϊκές μάχες στην κατοχή, στις δικτατορίες Μεταξά και Χούντας, στο 1-1-4, σε όλους τους δημοκρατικούς, κοινωνικούς και εθνικούς αγώνες, οι αριστεύσαντες της άρχουσας τάξης στα σχολεία που έγιναν μετά η αφρόκρεμα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ζωής, ήταν οι πρωτοπόροι αυτών των αγώνων; και τη σημαία δεν σήκωναν αφανείς φτωχοί μαθητές που πέθαιναν μαζί της;

Αρκεί να μην είναι ΚΚΕ

Πριν από δύο χρόνια, συμπληρώνονταν πενήντα χρόνια από τα Ιουλιανά και ο κυριακάτικος Ρίζος είχε δημοσιεύσει ένα σπάνιο και συγκλονιστικό φωτογραφικό ντοκουμέντο, που παραδόθηκε από μια σφισσα στο ιστορικό αρχείο του ΚΚΕ, με το χτυπημένο Σωτήρη Πέτρουλα να ψυχορραγεί στα χέρια ενός διαδηλωτή, που βρέθηκε δίπλα του. Λίγες μέρες αργότερα, η κε του μπλοκ είχε ετοιμάσει ένα σχετικό θέμα, με κάποιες πληροφορίες για τον άλλο διαδηλωτή που απαθανατίζεται να κρατάει τον Πέτρουλα (έντιμο στοιχείο της Ένωσης Κέντρου και μετέπειτα του ΠαΣοΚ), σε μια σελίδα που τώρα φυτοζωεί στα χέρια του καπηλευτή της, σαν άταφος νεκρός, και δε χρειάζεται να της δίνουμε κλικ, χωρίς λόγο. Το θέμα κυκλοφόρησε σε ένα δικό μας περιορισμένο μικρόκοσμο, χωρίς να πάρει πολύ μεγάλη έκταση.

Η καπιταλιστική Ελλάδα και η αστική προπαγάνδα περί «τελευταίας Σοβιετίας»

Γράφει ο Νίκος Μόττας*απο το ΑΤΕΧΝΩΣ

Ένα επιχείρημα που τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης αναπαράγεται συχνά από κύκλους της αστικής τάξης (κόμματα, μέσα ενημέρωσης, ακαδημαϊκούς κλπ.) είναι αυτό που χαρακτηρίζει την Ελλάδα ως «τελευταία Σοβιετία της Ευρώπης». Ένα πρόσφατο κρούσμα αυτής της προπαγάνδας ήταν ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στον ιστότοπο protagon από τον καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών Αρ. Χατζή υπό τον τίτλο «Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης» (6/7/2017). Ασχέτως αν το εν λόγω άρθρο είχε σκωπτικό ή μη χαρακτήρα, το βέβαιο είναι ότι εντάσσεται σε μια προσπάθεια να ενδυθεί με το μανδύα της δήθεν ακαδημαϊκής-επιστημονικοφανούς εγκυρότητας ένα κολοσσιαίο ψέμα.

Κυβέρνηση καλεί δικαιοσύνη κατά του καπιταλισμού!

Σοκάρονται όλοι, λέει, από τη αυτοκτονία της 42χρονης γυναίκας από τα Γιαννιτσά που εργαζόταν στις επιχειρήσεις Καρυπίδη, πρώην Αρβανιτίδη, και ήταν απλήρωτη επί δεκαπέντε μήνες!

Αφού καρατόμησαν όλα τα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα τώρα απορούν!!!

Πόσο υποκριτής πρέπει να είσαι όταν ως ΓΓ του υπ. Εργασίας καλείς την (αδέκαστη) Δικαιοσύνη στην οποία έχεις «πλήρη εμπιστοσύνη» να παρέμβει και να κατατροπώσει τον καπιταλισμό που αφήνει απλήρωτους τους εργάτες; Αυτή τη Δικαιοσύνη η οποία απεφάνθη ότι η μη καταβολή του μισθού δεν είναι βλαπτική για τη σύμβαση εργασίας του εργαζόμενου! Αυτή τη Δικαιοσύνη που απεφάνθη έτσι, αφού πρώτα διάβασε καλά τους νόμους που θέσπισαν οι κυβερνήσεις για την κατάργηση του εργατικού δικαίου!

Φταίει η Δικαιοσύνη τους που δεν επεμβαίνει να διορθώσει τους αντεργατικούς νόμους τους και τον καπιταλισμό ο οποίος τους επιβάλει και κατοικοεδρεύει πάνω τους αποκομίζοντες κέρδη;

Όργανο «Δικαίου» του συστήματος η Δικαιοσύνη, όργανο εκτελεστικό του συστήματος και οι κυβερνήσεις. Καρατομούν κάθε δικαίωμα εργαζομένου και μετά μαλώνουν μεταξύ τους για το ποιος φταίει για το έγκλημα μιας αυτοκτονίας… κανονικό δούλεμα του λαού!

Εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι είναι απλήρωτοι, με τις οικογένειές τους να βρίσκονται στο όρια της αντοχής και κανενός το αυτί δεν ιδρώνει. Είναι η εφαρμογή των δικών τους νόμων, της δικής τους Δικαιοσύνης.

Γιατί σοκάρονται;

Στέργιος Βασιλείου

To ζήτημα της κατοικίας στην ΕΣΣΔ

Στη φωτογραφία συγκρότημα λαϊκών κατοικιών στα περίχωρα της Μόσχας που κατασκευάστηκε το 1972. Αυτή η σοβιετική αρχιτεκτονική κυκλικής μορφής είχε εμπνευστές τους αρχιτέκτονες Evgeny Stamo and Alexander Markelov.

Κάθε πολίτης της ΕΣΣΔ είχε το κατοχυρωμένο δικαίωμα να αποκτήσει εντελώς δωρεάν διαμέρισμα. Ναι, απολύτως δωρεάν, δεν χρειαζόταν να πληρώσει. Το αποκτούσε με επίσημα έγγραφα στο όνομά του για πάντα και μπορούσε να το δώσει στα παιδιά του αργότερα. Φυσικά, υπήρχαν λίστες αναμονής, αλλά κάθε μήνα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι ελάμβαναν δωρεάν διαμερίσματα από το σοβιετικό κράτος. Χάρη σε αυτό ακόμα και σήμερα υπάρχουν δεκάδες εκατομμύρια ιδιοκτήτες σπιτιών στη Ρωσία. Αυτό το δικαίωμα που κατοχυρώθηκε στην ΕΣΣΔ ήταν για πρώτη φορά στον κόσμο.

Με τον Βελουχιώτη, τον Πελετίδη και τον… Κουφοντίνα για σημαία!

Προφίλ με φωτογραφία του Βελουχιώτη! Δημοσιεύσεις επικές για τον Πελετίδη! Σφυροδρέπανα σπαρμένα παντού. Κι ανάμεσα στον Βελουχιώτη, τον Πελετίδη και τα σφυροδρέπανα να και μία ανάρτηση για τον ήρωα, σύντροφο και συναγωνιστή Κουφοντίνα ο οποίος πήρε πάνω του όλες τις ευθύνες της δράσης της παρακρατικής οργάνωσης «17Ν»!

2 χρόνια απο το "Δημοψήφισμα "ΑΠΑΤΗ

Μερικες σκεψεις δυο χρονια μετα...
Φανταζεστε προπερσι τετοια μερα τι θα ειχε συμβει αν έβγαινε οριακά το ''ΝΑΙ; Ολο αυτο που που επακολουθησε θα χρεωνονταν στο ΚΚΕ...
Η σταση του ΚΚΕ στο δημοψηφισμα ηταν πραγματι μια πολυ δυσκολη αποφαση. ''Στην κοψη του ξυραφιου'', στην κυριολεξια ...
Και ομως βρηκε το θαρρος να πει ξεκαθαρα την αποψη του και να την υπερασπιστει κοντρα στο ρευμα, κοντρα σε θεους και δαιμονες...

Μικροαστός: Κωμικοτραγική φιγούρα!

 απο τον Ροβεσπιέρο 

Aρκετοί είναι αυτοί που ρωτούν ή κι εγκαλούν τους κομμουνιστές για κάποια θέση τους, αλλά έχουν “αλλεργία” στο “Ριζοσπάστη”, πόσω μάλλον να τον ξεφυλλίσουν και να διαβάσουν τι διάολο λέει κι αυτό το ΚΚΕ για τα διάφορα θέματα της επικαιρότητας.

Βλέπετε προτιμούν να “μαθαίνουν” τις θέσεις του ΚΚΕ είτε μέσω κουτσομπολιών είτε μέσω των συνηθισμένων αντίΚΚΕ διαύλων ή ιστοσελίδων που υποστηρίζουν ανοιχτά Καζάκη, Λεβέντη, Λαφαζάνη, Ραχήλ ή ακόμα και τη Ζωίτσα!

Η αναζήτησή τους βεβαίως και είναι ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗ, το γνωρίζουμε, γιατί μετά από τόσα χρόνια στην ταξική πάλη έχουμε μάθει να ξεχωρίζουμε εκείνους που όταν ρωτούν κάτι έχουν τα αυτιά τους ανοιχτά.

Αυγή. Το δικαίωμα στη απεργία και η συκοφαντία του

Ένα άρθρο της Αυγής, βγαλμένο μέσα από την ακραία νεοφιλελεύθερη δεξιά και η απάντηση του Ριζοσπάστη.

Όποιος ξέρει να διαβάζει, ξέρει και τι είδους κροκοδείλια είναι τα δάκρυα της Αυγής για τους πολίτες που θίγονται από τις απεργίες. Σαν τα δάκρυα του ΣΚΑΪ, σε κάθε απεργία. Αν δεν παρακολουθείτε ΣΚΑΪ τότε δεν ξέρετε πόσο μοιάζουν τα χυδαία επιχειρήματά του ντυμένα με τα λόγια πόνου, για τους πολίτες, της Αυγής.

Ας ειν το χώμα που θα σας σκεπάσει τόνοι σκουπιδιών ..

ΔΗΜΟΣ ΖΩΓΡΑΦΟΥ
Ξεψύχησε εργάτρια που σε λιγότερο από 24 ώρες έκανε διπλή βάρδια στην καθαριότητα
Στο απορριμματοφόρο άφησε την τελευταία αναπνοή εργάτρια στην καθαριότητα του Δήμου Ζωγράφου και μητέρα τεσσάρων παιδιών, που -όπως καταγγέλλει το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής- «έπεσε θύμα της εντατικοποίησης, της δουλειάς σε ακατάλληλες συνθήκες εργασίας» και πως εξαναγκάστηκε «να ξαναδουλέψει σε διάστημα μικρότερο των 24ώρων» και σε συνθήκες καύσωνα.

...και απ τα "αριστερά" κατάργηση της Απεργίας ?

Ως απαράδεκτο καταγγέλλει το άρθρο που δημοσίευσε στις 28 Ιούνη η εφημερίδα «Αυγή», το οποίο ούτε λίγο ούτε πολύ θέτει υπό αμφισβήτηση το δικαίωμα των εργαζόμενων στην απεργία ως μορφή πάλης και διεκδίκησης του δίκιου τους η Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Φάρμακο.

Σε ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία Εργαζομένων στο Φάρμακο σημειώνει ότι το άρθρο «αφού επιτίθεται αισχρά στις κινητοποιήσεις των εργαζομένων της Τοπικής Διοίκησης, αναπαράγει και ενισχύει τις αθλιότητες που έχουν κατά καιρούς γραφτεί και ακουστεί σε βάρος των εργατικών αγώνων, των διεκδικήσεων και ιδιαίτερα ενάντια στο δικαίωμα της απεργίας, καταλήγει με σαφήνεια στο εξής: "Ορισμένοι κρίσιμοι για τα κοινωνικά και εθνικά συμφέροντα κλάδοι δεν έχουν το δικαίωμα της απεργίας"!!!

Η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, ως "βασιλικότερη του βασιλέως", δεν επιδιώκει μόνο να ενισχύσει τον κοινωνικό αυτοματισμό αλλά κυρίως σπεύδει ως "λαγός" στο άνοιγμα του δρόμου για την πιο αποφασιστική περιστολή του απεργιακού δικαιώματος, στην κατεύθυνση που υποδεικνύουν κεφαλαιοκράτες, κυβέρνηση, ΕΕ και λοιποί "θεσμοί".

Η "πρώτη φορά αριστερά" κυβέρνηση και η εφημερίδα της πρέπει να πάρουν την απάντηση που αρμόζει από τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους. Με οργάνωση της πάλης απέναντι στην αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική και στους σχεδιασμούς της εργοδοσίας και του μεγάλου κεφαλαίου που συνολικά υπηρετεί ο ΣΥΡΙΖΑ και η κυβέρνησή του. Με ενίσχυση της αλληλεγγύης και της ενότητας των εργαζόμενων στη βάση των συμφερόντων και των σύγχρονων αναγκών τους που δε χωράνε στους "εθνικούς στόχους" της ανάπτυξης των καπιταλιστών και του πολιτικού τους προσωπικού.

Επιστρέφουμε το λιβελογράφημα της "Αυγής" στους εμπνευστές του και τους διαβεβαιώνουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται να χαρίσουν σε κανέναν το δικαίωμά τους να αγωνίζονται, να διεκδικούν και να παλεύουν απέναντι στους εκμεταλλευτές τους με όποια μορφή αποφασίσουν

απο 902

Παράδοξα τέρατα ...

Παράδοξα τέρατα φαντάζουν στην εποχή μας πρόσωπα σα το Μίκη ή το Γλέζο.
Άνθρωποι που κουβαλούν στους ώμους τους ένα κομμάτι μεγάλο της ιστορίας της Ελλάδας,τελευταίοι εναπομείναντες της γενιάς της μάχης,της γενιάς της Κατοχής και της Αντίστασης,της γενιάς της ήττας.
Τους είδαμε και τους δύο πρόσφατα,στο τέλος της ζωής τους πια,να δακρύζουν ανοιχτά,δημόσια,να κλαίνε περήφανα και να γέρνουν το πρόσωπο τους στα χέρια τους.
Παράδοξο μας φαίνεται,δύσκολα κλαίμε πια,πόσο μάλλον δημόσια,και δυσκολα κλαίμε όχι για τον εαυτό μας αλλά για τον τόπο και τους χαμένους μας συντρόφους.
Μίκης και Γλέζος μπορεί να έκαναν πολλά λάθη στο πολιτικό τους βίο αλλά ανήκουν σε κείνη τη γενιά των πατριωτών που σήμερα απεχθάνεται η πλειοψηφία στο όνομα ενός φαύλου διεθνισμού.
Πατριώτες που σήμαινε πονάω το τόπο μου,θέλω να ναι λεύτερος,θέλω οι άνθρωποι που πατάνε το τόπο μου να ζουν δίκαια,ισότιμα,με μόρφωση και οράματα.Είναι οι πατριώτες που γι αυτούς ο Τσε είπε το patria o muerte,τόσο ξένο σήμερα.
Αυτοί οι δύο άνθρωποι λοιπόν,κλαίνε για τη πατρίδα.
Δεν κλαίνε για την ήττα τους τότε,κάτι που δεν αποδέχτηκαν ποτέ και συνέχισαν τον αγώνα από εξορίες και φυλακές.
Κλαίνε για το τόπο που χάθηκε,για τους ανθρώπους που σέρνονται σα σκιές,για τα παιδιά που φύγανε,για τους παππούδες που πεθαίνουν εξαθλιωμένοι,για τη χώρα που ξεπουλιέται κομμάτι-κομμάτι.
Γι αυτό κλαίνε,ίσως για πρώτη φορά νιώθουν ηττημένοι.
Να κρατήσουμε σα φυλαχτό τα δάκρυα τους,όταν θα φύγουν από κοντά μας,ας κρατήσουμε μόνο αυτά πολύτιμο θησαυρό,και την αγάπη τους για το τόπο και το λαό.
Για να παραφράσω τον ποιητή,όταν μας βρίσκει το κακό,όταν μας κυκλώνει η απελπισιά,όταν ακουμπάμε μπρούμυτα το χώμα,να μνημονεύουμε το δάκρυ του Μίκη και τα δάκρυα του Μανόλη Γλέζου.
Για να αντέξουμε και να προχωράμε.




Σοφία  Λαμπίκη 

Στη Στάση ...

Χαμηλώναν τα μάτια σκύβοντας το κεφάλι και προχωρούσαν ακάθεκτοι.

Έτσι περιδιάβαιναν οι άνθρωποι στο πεζοδρόμιο δίπλα από τη στάση του

λεωφορείου. Λες και υπήρχε κάτι το επιλήψιμο στο γεγονός πως απέφευγαν

κάθε επαφή με το περιβάλλοντα κόσμο. Προσπερνούσαν τους πάντες και

αντιπαρέρχονταν τα πάντα, έχοντας το πρόσχημα της αναγκαίας βιασύνης.

Μιας βιασύνης που θα μπορούσε να αποκαλύπτει έλλειψη συμπόνιας αλλά

και συγκαλυμμένο φόβο. Στο δρόμο, κάθε κακό συναπάντημα αποτρέπεται με

επίταση της ταχύτητας βηματισμού. Αν ολιγωρούσαν λιγάκι θα έπρεπε να αντικρίσουν επαίτες, αλλοδαπούς και άλλες απειλητικές υπάρξεις που τώρα

αντιλαμβάνονται μονάχα ως απρόσωπες σιλουέτες. Η γλώσσα του σώματος, η

σημειολογία των αξεσουάρ, στέλνει περίτρανα το μήνυμα: «Μην ενοχλείτε.»