Π. Παπ. για το avantgarde
Χρειαζεται κανείς πραγματικά πολύ κουράγιο για να κάτσει να ακούσει κάποια συνέντευξη του Σώρρα. Χρειάζεται ακόμα περισσότερο για να παρακολουθήσει κάποια ομιλία του στις κατά τόπους μαζώξεις που οργανώνει, οι οποίες συνήθως τελειώνουν με τους παρευρισκόμενους, που αυτοπροσδιορίζονται ως «πολεμιστές ταγμένοι στον ιερό σκοπό της ελευθερίας της Ελλάδος του ελληνισμού και της ελληνικότητος απανταχού της Γαίας», να ορκίζονται «εις τον λόγον της ενότητας του πανάγαθου άρχοντος φωτός» και «στη συμπαντική συνειδητότητα και νομοτέλεια ως μονάδα στην ένωση όλων των ιερών ψυχών όπου η δύναμή τους είναι το κοσμικό πυρ» [1]. Ο «ιερός» αυτός όρκος «σφραγίζεται ενώπιον της συμπαντικής μνήμης του ενεργού ύδατος» το οποίο ο «πολεμιστής» «δέχεται να πιεί ενώπιον συνημόνων θεών και ανθρώπων». Η παραβίαση δε του όρκου φέρει βαριές συνέπειες: «να διαλυθεί όλος ο κυτταρικός ιστός [σ.σ. του πολεμιστή] στα εξ ων συνετέθη». Τα παραπάνω θα προσφέρονταν για άφθονο γέλιο αν ο Σώρρας δε διέθετε γύρω στα 170 γραφεία στη χώρα και μερικές χιλιάδες ακολούθους. Ακόμα και έτσι όμως, θα πει κάποιος, τα παραπάνω δεν παύουν να ακούγονται γελοία. Σύμφωνοι. Γελοίο όμως ακουγόταν και το παρακάτω περιστατικό, που σύμφωνα με τον Ντιέγκο Ριβέρα [2] έλαβε χώρα στη Γερμανία πριν από 80 χρόνια: