Όλη η σύγχρονη κοινωνία είναι θεμελιωμένη πάνω στην εκμετάλλευση των τεράστιων μαζών της εργατικής τάξης από μια μηδαμινή μειοψηφία του πληθυσμού, που ανήκει στις τάξεις των γαιοκτημόνων και των κεφαλαιοκρατών. Η κοινωνία αυτή είναι δουλοκτητική, γιατί οι “ελεύθεροι” εργάτες, που όλη τους τη ζωή δουλεύουν στο κεφάλαιο, “έχουν δικαίωμα” μόνο σε τόσα μέσα ύπαρξης όσα είναι απαραίτητα για τη συντήρηση δούλων που παράγουν κέρδος, για την εξασφάλιση και την διαιώνιση της κεφαλαιοκρατικής δουλείας.
Θλιβερό ανθρωπάκι, σε θέση άμυνας. Δεν έχει το κουράγιο να υποστηρίξει την στάση του και γι αυτό κρύβεται: "Δεν θέλω να σας δώ"! (Τα ..."θα με καταγγείλετε κλπ." είναι ο καπνός κάλυψης της υποχώρησης, που, βέβαια προδίδει ταυτόχρονα και την εγωϊστική νοοτροπία του, και σαν δικαιολογία: Το "εγώ", και η μούρη μου πάνω απόλα). Ενας νάρκισσος, με σύμπλεγμα κατωτερότητας. Σέρνεται από την απεγνωσμένη (και μάταιη...) εσωτερική ανάγκη επιβεβαίωσης αναζητώντας την στην έξωθεν αναγνώριση, ανεξαρτήτως προέλευσης, αλλά κατά προτίμηση από τους "ισχυρούς". Αν του την είχαμε προσφέρει κι εμείς, μπορεί νάτανε και "δικός μας", αλλά συνήθως θέλουνε από βουλευτής, η μέλος του ΠΓ και πάνω, όχι "παρακατιανά" πράγματα. Αυτοί οι τύποι εύκολα ανιχνεύονται από τα λαγωνικά της άρχουσας τάξης και είναι κελεπούρια γιαυτήν, γιατί βλέπει τις "χειρολαβές" τους, ξέρει από που να τους πιάσει, και πως μπορεί να τους χρησιμοποιήσει σαν δοχεία νυκτός, κοινώς "καθήκια". Το τραγικό με αυτούς είναι η μόνιμη αβεβαιότητα, που τους κατατρύχει, συνέπεια της ελλειμματικής και ανολοκλήρωτης προσωπικότητάς τους. Είναι φυσικό να "κλάνουνε μαλλί" μπροστά σε έναν κατα την νοοτροπία τους "εργατάκο", όπως ο Δήμος Κουμπούρης, ο Πουλικογιάννης η ο Σιφωνιός, και δεν είναι βλάκες, να μην συνειδητοποιούν αυτή τους την αντίφαση. Κι αυτό τους εξαγριώνει. Σιγά-σιγά θάρθει η πόρωση, και τότε θα τρίβουμε τα μάτια μας με την μετάλλαξη τους. Οταν μοιραία θα αναζητήσουν την επιβεβαίωσή τους στην εξόντωση, πολιτική και φυσική, του "εργατάκου", που τους τρομάζει. Είναι το σύνδρομο του γενίτσαρου. Σεχτάρ ο τρομερός απο σχόλιο του στο Σφυροδρέπανο
Έρχεται κάποια στιγμή που αποκαλύπτεται τι πραγματικά είναι ένας άνθρωπος είτε βασιλιάς είναι είτε στρατιώτης, είτε πλούσιος είτε πένης είτε δίκαιος είτε αμαρτωλός, που λένε και τα ιερά γράμματα. Για όλους έρχεται η ώρα της αποκαλύψεως είτε κληρικός είναι είτε λαϊκός , είτε πιστεύει είτε δεν πιστεύει. Τίποτα δεν μπορεί να μείνει κρυφό. Kαι σε μια στιγμή κρίσης έρχεται η στιγμή της αλήθειας. Αυτό συνέβη και με την περίπτωση του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου Β΄. Ήταν αρκετή μια κρίση στις σχέσεις Εκκλησίας –Πολιτείας, ένας «καυγάς» , ένας «Ιερός Πόλεμος υπέρ βωμών και εστιών», μια «μάχη μέχρις εσχάτων» , όπως θέλετε ονοματίστε αυτή την ιστορία που άρχισε με τις επιπόλαιες και ανιστόρητες τοποθετήσεις του Νίκου Φίλη (κλασσικό παράδειγμα κούφιου κοσμοπολίτικου αντικληρικαλισμού της τάχα μου «ανανεωτικής» Αριστεράς στη χώρα μας, τύπου Ρεπούση) , για να φανεί τι ακριβώς πρεσβεύει ο αρχιεπίσκοπος ο πράος , ο διακριτικός (και με την εκκλησιαστική έννοια του όρου), ο μετριοπαθής, ο διαλλακτικός όπως επί χρόνια εμφανιζόταν και τον παίνευαν πρώτοι από όλους κάποιοι διανοούμενοι της «καθ’ ημάς Αριστεράς» , αρχικά της σημιτικής και πρόσφατα της Συριζαίικης.
Η μετατροπή ενός ανθρώπου σε φασίστα δεν είναι μια απλή διαδικασία. Συνήθως παίρνει χρόνο. Ακολουθεί σχεδόν πάντα μια πατέντα, μια διαδικασία στην οποία αφού μπουν τα θεμέλια χτίζεις τα πατώματα μέχρι που φτάνεις στην κορυφή. Ορισμένες φορές η διαδικασία είναι τέτοια που δεν την καταλαβαίνει ούτε ο εμπλεκόμενος. Δεν λέει δηλαδή αύριο θα γίνω φασίστας, ούτε έχει μια ημερομηνία σταθμό την οποία γιορτάζει ως τα γενέθλια της φασιστικής του ζωής. Η μετατροπή ενός ανθρωπάκου-κάμπιας σε ναζιστική-πεταλούδα είναι μια σύνθετη διαδικασία την οποία σας παρουσιάζουμε:
Οταν πρωτοδημοσιεύθηκε η συνέντευξη που ακολουθεί (27 Οκτωβρίου 1934) είχε τον τίτλο «Μια συζήτηση ανάμεσα στον Στάλιν και στον Γουέλς». Αργότερα το κείμενο αυτό απετέλεσε αφορμή αντεγκλήσεων μεταξύ των διανοουμένων της Αριστεράς, οι οποίοι θεωρούσαν τον Στάλιν «εγωκεντρικό, φανατικό, δεσποτικό, άνθρωπο που ήθελε να μονοπωλήσει την εξουσία». Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σο και ο Ερνεστ Τόλερ δημοσίευσαν μάλιστα τον εξής σχολιασμό: «Ο Στάλιν ακούει με προσοχή και σοβαρότητα όσα του λέει ο Γουέλς, απαντώντας με ακρίβεια στις ερωτήσεις του και θέτοντας το δάκτυλο επί τον τύπον των ήλων. Ο Γουέλς όμως φαίνεται να μην ακούει τον Στάλιν. Περιμένει υπομονετικά να σταματήσει να μιλάει ο Στάλιν για να πει τα δικά του. Δεν πήγε εκεί για να μάθει από τον Στάλιν αλλά για να τον διδάξει, καθώς φαίνεται». Ο Σο περιγράφει τον Στάλιν ως «πρώτης τάξεως ακροατή» και τον Γουέλς ως τον «χειρότερο ακροατή του κόσμου». Ο Τόλερ, από την πλευρά του, υποστήριξε ότι, σε αντίθεση με όσα συνέβαιναν στις φασιστικές χώρες, στην ΕΣΣΔ την εποχή εκείνη άνοιγε ο δρόμος για όλο και περισσότερες πνευματικές ελευθερίες
Οι θαμώνες του κάτω μέρους των πλατειών, αυτοί που σε αγαστή συνεργασία με τους θαμώνες του πάνω μέρους των πλατειών, φώναζαν έξω τα κόμματα και τα χρώματα από τις πλατείες, εννοώντας τις ταξικές δυνάμεις, οι τύποι που ανδρώθηκαν και άνδρωσαν τους φασίστες μέσα στις πλατείες, σήμερα εγγυώνται ότι θα τους πατάξουν!
Αθεόφοβοι και θεομπαίχτες όπως πάντοτε χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την ταύτιση του κομμουνισμού με τον φασισμό, ενώ όλη η πρακτική τους στηρίζει αυτήν την χυδαιότητα του τσουβαλιάσματος των αγωνιστών της κοινωνίας της χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο με τους φασίστες υπερασπιστές των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου.
Θα πατάξουν τους φασίστες όσο απάλλαξαν τον λαό από τα δεσμά του! Άλλωστε αυτοί είναι τα δύο άκρα του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος! Και οι δύο στην υπηρεσία της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από τους κεφαλαιοκράτες, ο ένας με την κοροϊδία και ο άλλος με την σιδερένια φτέρνα!
Η εγγύηση της πάταξης των φασιστών από αυτούς που θα μας έδιναν φως και τελικά μας άλλαξαν τα φώτα δόθηκε στον τόπο της θυσίας χωρίς καμία ντροπή! Ποιος έχασε την ντροπή για να την βρουν αυτοί!
Η Κατίνα Μανιτάρα έζησε τον πόλεμο, την πείνα και την εκμετάλλευση από τα 8 της χρόνια.
Κοριτσάκι ακόμα, στα 10 της, εκτέλεσε τις πρώτες της επικίνδυνες αποστολές μεταφέροντας μηνύματα κάτω από τη μύτη των Ιταλών καραμπινιέρων.
Στα 11 Αετόπουλο στη Φωκίδα, στα 14 μάρτυρας στο βασανισμό του πατέρα της από τους παρακρατικούς. Στα 15 γνώρισε τα πρώτα φριχτά βασανιστήρια από τα κυβερνητικά φασιστοειδή.
Τον Μάη του 1947, 15 χρονών, εντάσσεται στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας. Σκληρές μάχες και μια μαρτυρική αλλά ηρωική ζωή στο βουνό.
Στις 28 Φλεβάρη 1948, στα 16 της, στη μάχη του Μακρύβαλτου, στην Ανω Χώρα Ναυπακτίας, παίρνει μέρος σαν γεμιστής στο οπλοπολυβόλο της ομάδας της. Μέχρι το απόγευμα τροφοδοτεί με γεμιστήρες γεμάτες σφαίρες τον σκοπευτή, ώσπου ένα θραύσμα από ρουκέτα αεροπλάνου την χτυπά στο κεφάλι. Από τότε το θραύσμα σφηνωμένο στο κεφάλι τη συνοδεύει μέχρι σήμερα.
Στα μέσα του Σεπτέμβρη 1948 επιλέχτηκε να παρακολουθήσει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ. Στα 17 της χρόνια βγάζει τη Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ (30 Μάρτη 1949) και με τον βαθμό του Ανθυπολοχαγού υπηρετεί τον αγώνα του λαού μας.
''Θα πω μια πραγματική ιστορία. Μικρός μεγάλωσα στο Βύρωνα, σε ένα ύψωμα. Εκεί ακούγαμε κάθε μέρα τα μυδράλια από το Σκοπευτήριο της Καισαριανής και από τις ριπές υπολογίζαμε περίπου πόσες ήταν οι εκτελέσεις. Την Κυριακή την 1η του Μάη του 1944, έγινε η μεγάλη εκτέλεση των 200. Αυτή η εκτέλεση κράτησε σχεδόν ολόκληρη την ημέρα. Όλος ο κόσμος ήταν στις πόρτες και στα παράθυρα. Νεκρική σιγή. Δεν μιλούσε κανείς. Κάποτε τα μυδράλια σταμάτησαν. Προς στο σούρουπο, από κάτω στο δρόμο φάνηκαν κάποιες μικρές φλογίτσες που ανέβαιναν. Όσο η πορεία ανέβαινε πλήθαινε, γιατί ο κόσμος έβγαινε από τα σπίτια του και ακολουθούσε. Κρατούσαν μικρά δαδιά. Τότε δεν υπήρχαν κεριά. Ακολουθήσαμε κι εμείς. Φτάσαμε σ’ ένα πλάτωμα που ήταν ένα μεγάλο σταυροδρόμι. Από όλους τους δρόμους ερχόταν κόσμος με δαδιά αναμμένα. Εκεί σιωπηλά γονατίσαμε και με σκυφτό το κεφάλι, ψάλλαμε, το «Πέσατε θύματα, αδέλφια μου εσείς». Αυτή η ενότητα, και αυτή η ομοψυχία που υπήρχε, ήταν αυτό που έκανε τη διαφορά με το σήμερα. Η ουσία, είναι μία τώρα, να ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αφυπνιστεί ο κόσμος, και θα κατέβει πραγματικά στους δρόμους να διεκδικήσει αυτό που του ανήκει. Γιατί αυτό πρέπει να γίνει. Δεν έχουμε καμία άλλη λύση. Δεν θα μας λυπηθεί κανένας, δεν θα φροντίσει κανένας για μας, παρά μόνο εάν διεκδικήσουμε. Πρέπει να απαιτούμε, και όχι να επαιτούμε…''
(από συνέντευξη του Γιάννη Βόγλη στο tvxs το 2010)
Τις τελευταίες μέρες έχω διαβάσει άπειρες μαλακίες, και έχω τρολλάρει κι εγώ άπειρα με τη σειρά μου διάφορους μαλάκες που αναπαράγουν αυτή την είδηση. Εξ αρχής δεν την πήρα σοβαρά γιατί 1ον) ήξερα με το που τη διάβασα για τι πρόκειται, και 2ον) γιατί δεν πρόκειται για κάτι καινούριο.
Μια περατζάδα από το site "ελληνικά hoaxes" θα σας διαβεβαιώσει, δεν υπάρχει πιο μικρό πράγμα στον πλανήτη από την μνήμη. Κανένας δεν θυμάται τίποτα. Δεν θυμούνται τί φάγανε χτες, δεν θυμούνται πότε πυροβόλησαν έναν αστυνομικό οι γνωστοί-άγνωστοι, δεν θυμούνται πότε ο τάδε πολιτικός που ξαναψηφίζουν σήμερα είχε καταδικαστεί για εγκληματικές πράξεις, κλπ κλπ. Ειδικά όσον αφορά τους Έλληνες, η μνήμη είναι ακόμα πιο μικρή και βλαμμένη.
Πως και γιατί η άρχουσα τάξη κατασκευάζει πολιτισμό που εξυπηρετεί τις απολυταρχικές της προτεραιότητες.
Ο εκφασισμός μιας οποιασδήποτε κοινωνίας ακολουθεί πολλά στάδια, τακτικές και στρατηγικές. Οι προσεγγίσεις της εκστρατείας εφαρμογής του μοχθηρού αυτού σχεδίου είναι πολυποίκιλες και προσαρμοσμένες στο κατάλληλο ύφος και την ενδεικνυόμενη μεθοδολογία που αναλογεί στην κάθε κοινωνική τάξη και τις αντίστοιχες νοοτροπίες που θέλει να στρατολογήσει υπέρ της πάσης θυσίας επιβίωσης της η εκάστοτε ετοιμόρροπη άρχουσα τάξη. Καθώς η πλουτοκρατία βλέπει την κυριαρχία της να κλυδωνίζεται, αναγκαστικά καταφεύγει στην κάθε μορφής βία, είτε αυτή είναι η μεθοδευμένη εξαθλίωση των πολιτών προκειμένου να μην μπορούν να προβάλλουν καμία αντίσταση λόγω ηθικής και υλικής εξουθένωσης, είτε η βαρβαρική επίκληση της ωμής ασυδοσίας παραστρατιωτικών οργανώσεων τύπου ΜΑΤ, των οποίων ο μοναδικός λόγος ύπαρξης είναι να φρουρούν τους εντεταλμένους διαχειριστές της μάζας που κατ’ ευφημισμόν αυτοαποκαλούνται πολιτικοί.
Η αριστερά του Τσίπρα ... ξεσκίζει τον λαό σαν την δεξιά ... ιδιωτικοποιεί και ξεπουλάει σαν την σοσιαλδημοκρατία (πως το είπε ο Μπαλτάς στην βουλή ?? ... "Το ξεπούλημα του Ελληνικού είναι μιά υποχώρηση του Σύριζα στον δημοκρατικό δρόμο για τον σοσιαλισμό" !!!) ... μπλέκει τον λαό στις αυριανές φωτιές του πολέμου που πλησιάζει ... υπηρετεί σαν πιστό σκυλάκι τις δουλειές και τις επιλογές της ελληνικής αστικής τάξης την ίδια στιγμή που τρέμει την ώρα που τα αφεντικά της θα την πετάξουν σαν στυμμένη άχρηστη λεμονόκουπα.
Θα μπορούσαν να είναι 42, όσα και τα χρόνια του θεσμού, αλλά ας μην είμαστε υπερβολικοί. Έχουμε και λέμε.
-Ο χώρος του Φεστιβάλ είναι αχανής και το σήμα του κινητού πολλές φορές χάνεται μέσα στο πλήθος. Οπότε να έχεις πάντα σημεία-καβάτζα για να βρεθείς με τους δικούς σου. Πχ στη λαϊκή σκηνή, κάτω από το ταμπλό με τον Μπελογιάννη. Ή να κρατάς ένα μπαλόνι “ούτε γουλιά”, από τους απεργούς της Κόκα-κόλα, για να σε βρίσκουν οι άλλοι πιο εύκολα.
-Αν παρόλα αυτά βρεις σήμα, ήσυχο χώρο για να ακούς και συνεννοηθείς, πχ έρχομαι σε πέντε λεπτά, βάλε καλού-κακού κι άλλα δέκα, για τους γνωστούς που σίγουρα θα συναντήσεις στο δρόμο.
-Μην αφήνεις για αύριο κάτι που μπορείς να κάνεις-πάρεις σήμερα (πχ ένα βιβλίο, ένα μπλουζάκι, μια κονκάρδα, μια έκθεση). Ποτέ δεν ξέρεις αν θα το βρεις στη θέση του την άλλη μέρα ή αν θα έχει τελειώσει, κλείσει ή έχει πολύ κόσμο και δε βολεύει.
-Μην αφήνεις ποτέ μόνη της την καρέκλα σου, αν θες να την ξαναδείς. Ακόμα κι αν γράφει πάνω της το όνομά σου, δε θα την πάρεις πίσω ούτε με λύτρα.
-Η Πέμπτη είναι το νέο Σάββατο και η προσέλευση του κόσμου είναι μαζική. Αλλά Παρασκευή πρωί (λα-λα-λα-λα) δεν είναι το νέο πρωί της Κυριακής κι οι εργαζόμενοι έχουν πρωινό ξύπνημα, οπότε το Φεστιβάλ λήγει από τη 1.30.
-Η πρώτη μέρα είναι η καλύτερη για να γυρίσεις το χώρο πιο άνετα, χωρίς να γίνεται πανικός από κόσμο. Και η καλύτερη ώρα για βιβλιότσαρκα είναι είτε πολύ νωρίς, είτε πολύ αργά, που σπάει ο κόσμος ή είναι στις συναυλίες.
-Βάλε σημάδι πού έχεις παρκάρει ή πέτα πετραδάκια πίσω σου, για να μην ψάχνεις το αμάξι μία ώρα μετά, αφού φύγεις από το χώρο.
-Φυσικά και πάνε με όλα τα μαύρα παπούτσια σου. Ποιος σου λέει όμως πως θα παραμείνουν μαύρα όλο το βράδυ σε ένα χώρο με χαλίκι και χώμα; Και τα άσπρα μια χαρά είναι. Αλλά όχι όταν έχει βρέξει-βρέχει-θα βρέξει, γιατί θα γεμίσουν λασπουριά. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα.
–Μάνα θα πάω στο Φεστιβάλ. -Ζακέτα να πάρεις… Επιβάλλεται. Αλλιώς εσύ θα κλαις.
–Έλα μωρέ, δε χρειάζεται ομπρέλα. Καλός είναι ο καιρός. Κλασικό λάθος. Κάθε χρόνο, θα βρεθεί πάντα ένας να το κάνει. Αλλά το Φεστιβάλ είναι παντός καιρού. Singing in the rain, που λέει και το τραγούδι.
-Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Κάποτε ήταν ένας κανόνας από μόνος του. Πλέον όχι. Κάνουμε αγρανάπαυση, για να μας λείψει και να τον ξαναφέρουμε.
-Σχεδόν κάθε χρονιά θα συμμετέχει ένα όνομα που θα ξενίσει κάποιους, ή κάποιος καλλιτέχνης που μπορεί να πει-να του ξεφύγει κάτι περίεργο. Δε βαριέσαι, κάποτε θα τα θυμόμαστε και θα γελάμε.
–Κι άλλο, κι άλλο… Ναι, αλλά πρέπει να παίξουν κι οι επόμενοι. Οπότε… –Γεια σας, καλή αντάμωση!
-Λουκουμάδες υπάρχουν πολλοί. Πάγκος της ΚΝΕ όμως μόνο ένας. Με τη μυστική συνταγή για νόστιμους, ταξικούς λουκουμάδες, που μεταφέρεται από ΓΓ σε ΓΓ κι από δρουίδη σε δρουίδη.
-Πες όχι στο ψευτοδίλημμα σουβλάκι ή λουκάνικο. Πάρε και τα δύο.
-Αν είναι να πάρεις μαντίλες, μπλουζάκια, κονκάρδες, κτλ, κάν’ το στη Διεθνούπολη. Θα πάνε για καλό, επαναστατικό σκοπό.
-Οι συζητήσεις κι οι συναυλίες γίνονται όλες μαζί. Αν τρέχεις να προλάβεις για να δεις λίγο απ’ όλα, δε θα σου μείνει τίποτα. Αλλά αν μείνεις ακίνητος σε ένα μέρος και δε γυρίσεις το χώρο, πώς θα πάρεις γεύση από το Φεστιβάλ και τη μαγεία του;
-Μην γκρινιάζεις για το κρύο, την κούραση, κτλ. Κάποτε θα τα θυμάσαι και θα γελάς.
-Το επόμενο Φεστιβάλ αργεί πολύ, για αυτό φρόντισε να χορτάσεις το φετινό, όσο μπορείς.
-Το πιο όμορφο Φεστιβάλ μας δεν το έχουμε ζήσει ακόμα.
Το 1989-91, τα τελευταία τρία χρόνια της Περεστρόικα, και αφού θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, ο Γκορμπατσόφ αναμόρφωσε τη Σοβιετική Ένωση με πέντε κρίσιμους τρόπους. Πρώτον, έδωσε τέλος στον ηγετικό ρόλο και τη μονοπωλιακή θέση του ΚΚΣΕ, μεταμορφώνοντάς το σε κοινοβουλευτικό κόμμα. Δεύτερον, υπέσκαψε τον κεντρικό σχεδιασμό και τον δημόσιο χαρακτήρα της ιδιοκτησίας. Έσπρωξε το ΚΚΣΕ εκτός οικονομικής διαχείρισης, καθώς αναζητούσε μετάβαση σε οικονομία της αγοράς. Άρχισε να ιδιωτικοποιεί κρατικές επιχειρήσεις και ενθάρρυνε την αναπτυσσόμενη δεύτερη οικονομία. Τρίτον, παραδόθηκε στις ΗΠΑ για μια σειρά από ζητήματα διεθνούς πολιτικής και τελικά αναζήτησε άμεση συνεργασία με τον ιμπεριαλισμό. Τέταρτο, επέτρεψε στα ΜΜΕ της Γκλασνόστ να αναμορφώσουν τη Σοβιετική ιδεολογία και κουλτούρα. Πέμπτο, όντας πάντα συγχυσμένος πάνω στο εθνικό ζήτημα, δοκίμασε την καταστολή ενάντια στους αποσχιστικούς της Βαλτικής και μετά ανέκρουσε πρύμναν, επιδιώκοντας διαπραγματεύσεις σε μια τελικά άγονη αναζήτηση για μια νέα βάση για την ένωση δημοκρατιών.
Αντεδρασαν τα ναζιδια γι αυτο το σκιτσο και με ανακοινωση επισημη
Επίσημη ανακοίνωση της Χρυσής Αυγής για το χθεσινό σκίτσο στο «Εθνος»: «Ζηλεύοντας τις επιδόσεις του σκιτσογράφου της «Καθημερινής», ο οποίος σε μόνιμη βάση παρουσιάζει τους Χρυσαυγίτες ως μαϊμούδες, γορίλες και χιμπατζήδες (αλλά αυτό δεν συγκινεί κανέναν «αντιρατσιστή» ούτε κινεί το ενδιαφέρον κάποιου εισαγγελέα), κάποιος σκιτσογράφος του «Έθνους» είχε ανάλογη «φαεινή» ιδέα. Με ένα ακατάληπτο και ακατανόητο σκίτσο, το οποίο δείχνει το μέγεθος της νοσηρής του φαντασίας, ο σκιτσογράφος επιχειρεί μια ανυπόστατη ταύτιση προσώπων και καταστάσεων, με φόντο την φλεγόμενη Λέσβο. Μια Λέσβος, βεβαίως, η οποία άρπαξε φωτιά από τον εμπρησμό των «προσφύγων» στο "hot spot "της Μόρια και όχι φυσικά από τους κατοίκους του νησιού ή την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Το άθλιο αυτό σκίτσο, το οποίο εμπίπτει ακριβώς σ΄αυτό που κάποιοι θεωρούν ως ρατσισμό, μισαλλοδοξία και μνησικακία, καθώς στοχεύει εναντίον ενός Λαοφιλούς Πολιτικού Κόμματος και όλων όσοι το αποτελούν με τον πλέον απρεπή και χυδαίο τρόπο, είναι σίγουρο ότι δεν πρόκειται να συγκινήσει στο ελάχιστο όλους εκείνους τους υποκριτές, οι οποίοι αγανακτούν για την μείωση της ανθρώπινης προσωπικότητας και αξιοπρέπειας με σαφή επιλεκτική και μονόπλευρη διάθεση. Από τη άλλη, όμως, σκεπτόμενοι σε ποια φυλλάδα δημοσιεύθηκε αυτό το σκίτσο της ντροπής, αντιλαμβανόμαστε ότι αυτό συμβαίνει ακριβώς επειδή βαδίζουμε στον σωστό δρόμο υπεράσπισης της Πατρίδας και του Λαού και όχι της εξυπηρέτησης των στενών συντηρητικών συμφερόντων του κάθε μεγαλοεργολάβου. ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ».
ΔΕΙΤΕ ΤΩΡΑ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗΣ που του φανηκε ακατανοητο το σκιτσο γιατι λεει τους ΝΑΖΙ με το πραγματικο τους ονομα
«Οι ζευγάδες φεύγουν, μωρέ! Η σπορά μένει. Και φουντώνει. Και μεγαλώνει. Και καρπίζει. Και ρίχνει νέους σπόρους στη γη. Και οι κύκλοι επαναλαμβάνονται. Ετσι νόμιζε και η γενιά του 1912-1913 ότι είναι η τελευταία ηρωική γενιά. Και τι θα γίνει ο τόπος μόλις φύγει. Μα ήρθε η γενιά του '40, η νέα σπορά, και ανέβασε πιο ψηλά τη σημαία του αγώνα. Έτσι λέει κάθε γενιά - ταυτίζοντας τον εαυτό της με την ιστορία. Και λησμονά τη σπορά. Που έρχεται πολύ βαθιά από το παρελθόν και πηγαίνει πολύ βαθιά στο μέλλον. Βλέπεις, μωρέ, αυτά τα νιάτα γύρω σου, που νομίζεις πως είναι ξεστρατισμένα και συμβιβασμένα; Κούνια που σε κούναγε. Μόλις υπάρξει μια σπίθα, αυτά τα νιάτα θα γίνουν πυρκαγιά, θα γίνουν ηφαίστειο. Και θα αποδειχθούν καλύτερα από τη γενιά των πατεράδων τους και των παππούδων τους. Και θα σηκώσουν τη σημαία του αγώνα μέχρι τον ήλιο. Είναι η σπορά, σου λέω...»
