ΚΟΜΠΡΑΔΟΡΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΣΤΙΚΗ ΤΑΞΗ μια ζωή

 

Από την εποχή που ο Συγγρος έχανε στα χαρτιά (25000 δραχμές το χτύπημα με 5 δρχ το λαϊκό μεροκάματο) για να δωροδοκεί τον Γεώργιο τον Α και να παίρνει τα δημόσια έργα μέχρι και σήμερα με άπειρα παραδείγματα η ελληνική μεγαλοαστική τάξη είχε πάντοτε σαφή παρασιτικό χαρακτήρα απομυζώντας το ελληνικό κράτος και χωρίς καν να παίξει ποτε τον προοδευτικό ρόλο που ιστορικά διαδραματίστηκε από άλλες αστικές τάξεις σε άλλες χώρες. Βεβαίως αντίστοιχες συμπεριφορες επέδειξαν και οι ξένες επενδύσεις που γρήγορα προσαρμόστηκαν σε όλες τις πτυχές του ελληνικού επιχειρηματικού μοντέλου συχνά δε υπερθετικά εις ότι αφορά την ωμή βαρβαρότητα ( πχ ορυχεία Λαυριου, Μύλου) η το θράσος (πχ ζημενς).

Μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία λεπτομεριες της οποία μας δινει η Αγγελική Καραπα είναι αυτή της ΔΕΗ. Μια διαχρονική ιστορία σκανδαλώδους εύνοιας σε συγκεκριμένα συμφέροντα επιδοτούμενα από την περιουσία του ελληνικού λαού.

Ο Καραμανλής λοιπόν ο πρεσβυτερος αποφάσισε να κάνει μια ειδική σύμβαση διάρκειας 32 χρόνων, που επέτρεπε στην ΠΕΣΙΝΕ να αγοράζει από την ΔΕΗ το ρεύμα που χρειαζόταν σε τιμή κάτω από το κόστος. Και βρέθηκε η ΠΕΣΙΝΕ να χρεώνεται προς 7 δραχμές την κιλοβατώρα, την ώρα που οι αγρότες χρεώνονταν 14 για τα αρτεσιανά τους και οι νοικοκυραίοι 22 για τα σπίτια τους.

Τα 32 χρόνια πέρασαν και η σύμβαση έφτασε στο τέλος της αλλά οι Πεσινέδες δεν ανησύχησαν. Το είχαν μάθει το κόλπο: θα πήγαιναν πάλι στον πρωθυπουργό να κλαφτούνε. Βέβαια, ο Καραμανλής είχε φύγει πια αλλά στην καρέκλα βρισκόταν ένας άλλος ευαίσθητος άνθρωπος, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης. Αν κι εκείνη την εποχή ο Μητσοτάκης είχε ένα κάρο προβλήματα στο κεφάλι του (τα οποία του τα δημιουργούσε κυρίως ένα δικό του παιδί, ο Αντώνης με την φράντζα), έδειξε μεγάλη κατανόηση και παρέτεινε την σύμβαση άλλα 14 χρόνια, ίσαμε το 2006. Και η ζωή συνεχίστηκε.

Τα χρόνια περνούσαν και κάποια στιγμή οι Πεσινέδες πούλησαν το μαγαζί, το οποίο το αγόρασε ο όμιλος Μυτιληναίου και του άλλαξε το όνομα, κάνοντάς το "Αλουμίνιον της Ελλάδος". Η σύμβαση με την ΔΕΗ συνέχισε να ισχύει αλλά κάποτε έφτασε το 2006. Το πρόβλημα του Μυτιληναίου ήταν ότι τώρα οι συνθήκες τού Μάαστριχτ και της Λισαβόνας δεν επέτρεπαν τις κλάψες σε πρωθυπουργούς. Έτσι, ο Μυτιληναίος βρήκε άλλο κόλπο για να συνεχίσει να αγοράζει φτηνό ρεύμα: πήγε στα δικαστήρια κι έβγαλε ασφαλιστικά μέτρα κατά της ΔΕΗ μέχρι την τελική δίκη τον Μάιο του 2008.

Τότε ήταν που έγινε μπάχαλο. Το δικαστήριο δικαίωσε την ΔΕΗ κι ο Μυτιληναίος βρέθηκε να χρωστάει πάνω από 107 εκατομμύρια ευρώ και να απειλεί ότι θα κλείσει το εργοστάσιο. Τελικά, το χρέος του κουρεύτηκε κατά 25% περίπου και η ΔΕΗ δέχτηκε να πληρωθεί με ευκολίες. Κυρίως, όμως, δέχτηκε να συνεχίσει να πουλάει με μεγάλη έκπτωση ρεύμα στο εργοστάσιο. Τούτη την φορά δεν θα το έδινε σχεδόν τζάμπα αλλά και πάλι ο Μυτιληναίος θα αγόραζε στην μισή τιμή από εκείνη που αγοράζει ο μέσος καταναλωτής: 40,7 ευρώ την μεγαβατώρα έναντι 80. Ακόμα κι έτσι, όμως, ο Μυτιληναίος κακοκαρδίστηκε, οπότε η εξουσία αποφάσισε να τον καλοπιάσει για να τον γλυκάνει. Την αρχή έκανε ο τότε υπουργός ανάπτυξης Χρήστος Φώλιας.

Εκείνη την εποχή, ο Μυτιληναίος είπε να φτιάξει μια μονάδα παραγωγής ρεύματος από φυσικό αέριο, προκειμένου να παράγει μόνος του το ρεύμα που απαιτούσε η ενεργοβόρα επεξεργασία τής αλουμίνας. Γι' αυτή την μονάδα έβγαλε άδεια Συμπαραγωγού Ηλεκτρισμού Θερμότητας και την ενέταξε στα σχετικά επιδοτούμενα προγράμματα, απ' όπου τσίμπησε μια επιδοτησούλα 16 εκατομμυρίων ευρώ. Όμως, μόλις πήρε την επιδοτησούλα, έκανε μια αιτησούλα στο υπουργείο ανάπτυξης για μετατροπή τής άδειας συμπαραγωγού σε άδεια ανεξάρτητου παραγωγού. Ποιά είναι η διαφορά; Ο συμπαραγωγός καταναλώνει το ρεύμα που παράγει, ο ανεξάρτητος παραγωγός το πουλάει. Ο Φώλιας ενέκρινε την μετατροπή. Αποτέλεσμα: η "Αλουμίνιον της Ελλάδος" πουλάει το ρεύμα που παράγει στην ΔΕΗ προς 55 ευρώ την μεγαβατώρα και αγοράζει όσο ρεύμα χρειάζεται από την ΔΕΗ προς 40,7 ευρώ την μεγαβατώρα. Ωραίο; Και 16 εκατομμύρια επιδότηση και 14,3 ευρώ κέρδος ανά μεγαβατώρα!

Λίγο αργότερα ήρθε στην εξουσία το ΠαΣοΚ και στο υπουργείο περιβάλλοντος η Τίνα Μπιρμπίλη. Ο Μυτιληναίος καταφέρνει και μετατρέπει την άδειά του σε "υψηλής αποδοτικότητας", διότι έτσι θα μπορεί να απολαμβάνει ιδιαίτερα προνόμια, όπως την πώληση του ρεύματος που παράγει σε υψηλές τιμές ΑΠΕ. Μόνο που η Μπιρμπίλη τα στηλώνει και εγκρίνει ως ΑΠΕ μόνο τα 35 από τα 340 mw που παράγει ο Μυτιληναίος. Ευτυχώς για τον βιομήχανο, ο Γιωργάκης κάνει ανασχηματισμό στέλνοντας την Μπιρμπίλη σπίτι της και τον πρώην οικονομικάριο Γιώργο Παπακωνσταντίνου στο υπουργείο περιβάλλοντος. Πρώτη δουλειά τού Παπακωνσταντίνου είναι να φέρει στην βουλή τον Ν.4001/2011, το άρθρο 197 του οποίου καταργεί τη ρήτρα των 35 mw. Έτσι, ο Μυτιληναίος μπορεί πλέον να πουλάει όλο το ρεύμα που παράγει ως ΑΠΕ.....

Υγ όμως καθως φαίνεται, ξεχνάμε πολύ γρήγορα και για να κλείσω με το παράδειγμα που ξεκίνησα -τον Ανδρέα Συγγρο-, οι Έλληνες ξέχασαν ότι ήταν ένα στυγνός τοκογλύφος σε βάρος του ελληνικού κράτους ( είχε μάλιστα σώσει τον Γεώργιο τον Α στην χρεοκοπία του Τρικουπη με τις συμβουλές του, όποτε και είχαμε μια χρεοκοπημένη Ελλάδα με έναν πλούσιο βασιλέα) και στον θάνατο του η μισή και πλέον Αθήνα των 130.000 κατοίκων τότε τον συνόδευσε στην τελευταία του κατοικία. Βοήθεια μας!

Ιωάννης Μαλλιός