Στην πάλη για .....ΕΠΙΒΙΩΣΗ

 Το ρεζουμέ της εποχής μας είναι η συνειδητοποίηση της χρεοκοπίας των ρεφορμιστικών αυταπατών για "καλό καπιταλισμό με κοινωνικό κράτος" (και κουλούρι και τυρί...), που εκφράστηκε είτε με τους ευρωκομμουνισμούς, είτε με του τριτοδρομισμούς, και τις αντίστοιχες σε κάθε περίπτωση συναρτημένες "μπαναστατικές" γκρούπες, που υποβοηθούνταν κυρίως ως αναχώματα στα ελάχιστα εναπομείναντα κομμουνιστικά κόμματα.  Που κι αυτά δεν είχαν μείνει ανεπηρέαστα και χρειάστηκε να παλέψουν και εσωτερικά με τις έξωθεν παρεμβολές.

Σήμερα οι πρώην "αριστεροί" και "τριτοδρομικοί", που συνοπτικά στην Ελλάδα χαρακτηρίζουμε "γενικό πασόκ", από το όνομα του φορέα, που εμβληματικά τους εξεπροσώπησε, έχουν διαλέξει την συντήρηση και, να το πούμε απλά, γίνανε δεξιοί.  Γι αυτό και η γενική απολιτικοποίηση, η καθίζηση/απαξίωση του συνδικαλισμού και η υποταγή, ιδίως της άγουρης νεολαίας, στα προτάγματα του κοσμοπολιτισμού και της Woke κουλτούρας του.
Βέβαια, όλα αυτά είναι εντελώς προσωρινά αδρανειακά φαινόμενα, σε μια κοινωνία, που βράζει από τις υπερκορεσμένες πλέον αντιφάσεις της με την γενίκευση του Ιμπεριαλισμού σε όλες τις εσχατιές της γης, και που η τελευταία γενίκευση, παρενθετικά, βάζει ερωτήματα και στο μέλλον της κατεστημένης εικόνας της εθνοκρατικής συγκρότησης των χωρικά(;) προσδιορισμένων οικονομιών. Καθόλου τυχαίο δεν είναι αυτό, που δείχνει ακόμη και η σύνθεση των αθλητικών ομάδων, η των μετόχων των ανωνύμων εταιριών, το μεταναστευτικό και κυρίως η έξαρση της "ακροδεξιάς", των "alt right".  To τελευταίο ειδικά εκφράζει ακριβώς την αντίδραση ενός παραδοσιακά συντηρητικού λαϊκού κόσμου, που νοιώθει να χάνει τη γή κάτω από τα πόδια του και πάει να πιαστεί από τα μαλλιά του. Φαίνεται σαν μια αντίδραση σε αλλαγές στο εποικοδόμημα, αλλά η εικόνα αυτή είναι εντελώς απατηλή και γι αυτό έντεχνα άνωθεν καλλιεργημένη.  Η αντίδραση ειδικά των ακροδεξιών (γιατί αντέδρασαν, και ορθώς, και άλλοι...) π.χ. σε μοντερνιές τύπου "ΛΟΑΤΚΙ", στην πραγματικότητα εκφράζει τη δυσαρέσκεια μεγάλων λαϊκών μαζών συντηρητικής συνείδησης στην απότομη υποβάθμιση των όρων επιβίωσής τους.  Δε γουστάρουν απλά «καινοτομίες» από αυτούς, που νοιώθουν ότι τους καταπιέζουν. Δεν επεκτείνομαι παραπέρα για την συμβολή της υπεταγμένης πλέον "Αριστεράς", του "γενικού πασόκ", στην υποστήριξη του κοσμοπολίτικου αποπροσανατολισμού, στην επιλογή καπιταλιστών σε Ανατολή και Δύση, τον "πουτινισμό" κλπ.
Ολο αυτό μοιάζει λίγο με ριπλέϊ έργου, που έχουμε ξαναδεί. (Μεσοπόλεμος)
Αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι.
Ο κυριώτερος πρωταγωνιστής του Μεσοπολέμου, η αμαρτωλή Σοσιαλδημοκρατία, δηλ. το "γενικό πασόκ" σήμερα, πνέει τα λοίσθια. Κι αυτό εντείνει την εικόνα ενός γενικού χάους, εκεί, που υπήρχε ιδεολογική και πολιτική τάξη, με τον "συντηρητικό" και τον "προοδευτικό" πόλο σε αγαστή ...συνεργασία ψευτοαντίθεσης (=δικομματισμός). 
Είναι πολύ χαρακτηριστικό, ότι στις ευρωεκλογές και ο «δεξιός» πόλος ακολούθησε την μοίρα του «προοδευτικού» πηγαίνοντας και αυτός κουβά, φέρνοντας μεγάλη αμηχανία στα επιτελεία της α/τ, που εκφράζεται με αλληλογρονθοκοπούμενες "αναλύσεις" πρώην "εγκύρων" πολιτικών αναλυτών, συνέδρια και εσχάτως και ...Ινστιτούτα!
Είμαστε αντιμέτωποι με ένα αρκετά περίεργο και πρωτόγνωρο πρόβλημα: Σε συνθήκες σχεδόν απόλυτης ιδεολογικής κυριαρχίας του Κεφαλαίου, της Συντήρησης, ...δεν μπορεί να βρεθεί τρόπος διακυβέρνησης, να έρθει επιτέλους το "Τέλος της Ιστορίας"!
Υπάρχει πολιτικό πρόβλημα σε όλη τη "Δύση" από τις ΗΠΑ, περνώντας από Αγγλία, Γαλλία, Γερμανία κλπ. μέχρι και την ιμπεριαλιστική "Ψωροκώσταινα".
Κι αυτό, κατ' εμένα, απλά φανερώνει το πλάτος και το βάθος της Κρίσης που συγκλονίζει την Βάση του σύγχρονου Καπιταλισμού και την ιστορική αναντιστοιχία της με το Εποικοδόμημά της. 
Που δείχνει στους Λαούς και τον δρόμο της λύσης, ου μην αλλά και σωτηρίας, γιατί τα σημερινά προβλήματα δεν είναι απλά προβλήματα εκμετάλλευσης ατόμων και τάξεων αλλά κυριολεκτικά προβλήματα επιβίωσης της Ανθρωπότητας.
Είναι ο δρόμος της Λάρυμνας, του Ασπρόπυργου, της Ζώνης, της Βαρκελώνης, των Καναρίων νήσων κλπ.  Πάλη για τα ζωτικά προβλήματα απορρίπτοντας στα σκουπίδια τις κοσμοπολίτικες ντιρεκτίβες, τον παραδοσιακό χυδαίο αντικομμουνισμό, «δεξιό» και «αριστερό», τον Οργουελ, τον αντι-Σταλινισμό, τις θεωρίες των «δύο άκρων» κλπ.
Αυτά τα λίγα, έτσι γι αρχή.
Γιατί ακόμη στην αρχή του έργου είμαστε....

ηλίας τζαμ.