Δεν μπορώ να σκεφτώ πότε ξανά στην Ιστορία οι εργαζόμενοι δέχτηκαν μια τόσο συντονισμένη, ολομέτωπη και σκληρή επίθεση, αλλά και μια τόσο χονδροειδή προπαγάνδα του.
Ορδές ειδικών - ερευνητών, αρθρογράφων, πολιτικών, στελεχών οργανισμών και επιχειρήσεων - έχουν κινητοποιηθεί διαλαλώντας πραμάτειες περί «σταθερότητας», «φορολογικής δικαιοσύνης», «κοινωνίας και οικονομίας της γνώσης», προσπαθώντας να πείσουν πως ο καπιταλισμός άλλαξε και ως μέτρο της ευημερίας δεν θέτει πια το κέρδος αλλά την ισονομία, τη γνώση και την πρόοδο!
Φυσικά, δεν πείθουν κανέναν.
Το σύστημα αυτό όχι μόνο δεν άλλαξε, αλλά έγινε τόσο άπληστο και επιθετικό όσο ποτέ! Επιδίδεται δε απροκάλυπτα σε ένα ακόμα πιο ξέφρενο κυνήγι του κέρδους, χρησιμοποιώντας μάλιστα το υψηλότερο - σε σχέση με το παρελθόν - πολιτιστικό και τεχνικό επίπεδο των εργαζομένων για να αυξήσει τον βαθμό εκμετάλλευσής τους. Ετσι, ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας αυξάνεται ραγδαία και ενώ ο αναγκαίος χρόνος για την παραγωγή των υλικών αγαθών και ο χρόνος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης μειώνονται, ο συνολικός χρόνος εργασίας παρατείνεται και ο μισθός πέφτει στα πιο άθλια επίπεδα ακόμα και για το υψηλά ειδικευμένο εργατικό δυναμικό, όπως είναι οι απόφοιτοι της Ανώτατης Εκπαίδευσης. Θα περίμενε κανείς ότι αφού από τις αρχές του περασμένου αιώνα ο παγκόσμιος πλούτος πολλαπλασιάστηκε, αυτοί που υπήρξαν οι βασικοί συντελεστές αυτής της εντυπωσιακής εκτόξευσης, δηλαδή οι εργαζόμενοι, θα απολάμβαναν επιτέλους κι αυτοί τους καρπούς των κόπων τους.
Δεν συνέβη βέβαια αυτό, αντίθετα όλος αυτός ο κόσμος βρίσκεται σήμερα σε αδιανόητα απελπιστική θέση.
Ο Βρετανός μαρξιστής ιστορικός Eric J. Hobsbawm, πάντως, είχε προειδοποιήσει: «Τα ανθρώπινα όντα δεν είναι σχεδιασμένα για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής».
Χώρες ολόκληρες έχουν γίνει σήμερα απέραντα εκτροφεία φτώχειας, ανεργίας και πολέμων. Λαοί έχουν διαλυθεί, περιουσίες έχουν λεηλατηθεί, κατακτήσεις και δικαιώματα χρόνων έχουν καταστρατηγηθεί.
Και μέσα σ' όλα, έχουμε και έναν ανεκδιήγητο σουρεαλισμό που προκύπτει από τη χονδροειδή προπαγάνδα του κεφαλαίου.
Το «ισχυρό» του επιχείρημα ότι «είναι επικίνδυνο να έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία, γιατί θα πάρουν τα σπίτια του κόσμου» το γύρισε μπούμερανγκ η ίδια η πραγματικότητα, που απέδειξε ότι τους καθημερινούς πλειστηριασμούς λαϊκών σπιτιών από τις τράπεζες και τα funds, μόνο οι κομμουνιστές με τα σωματεία παλεύουν να τους ακυρώσουν. Μόνο αυτοί είναι εκεί, δίπλα σ' αυτούς που απειλούνται με ξεσπίτωμα.
Τελικά άλλοι είναι αυτοί που πάντα έπαιρναν και παίρνουν τα σπίτια του λαού.
Κι αυτοί δεν ήταν οι κομμουνιστές, ήταν αυτοί οι ίδιοι!
Αυτοί που κατάφεραν, αντί να γεφυρώνεται, τελικά να διευρύνεται το χάσμα ανάμεσα στους έχοντες και τους μη έχοντες, αυτοί που άφησαν εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων χωρίς δουλειά, εκατοντάδες εκατομμύρια στα όρια της εξαθλίωσης ή και κάτω από αυτά, μέσα σε συνθήκες εργασιακού μεσαίωνα και με 200 εκατομμύρια παιδιά να εργάζονται σε συνθήκες σκληρής εκμετάλλευσης.
Είναι αλήθεια ότι το κεφάλαιο και οι πολιτικοί υπηρέτες του έχουν γίνει όχι μόνο πολύ πιο επιθετικοί, αλλά και κυνικοί, προκλητικοί, θρασύτατοι και κυρίως αχόρταγοι.
Δεν προτίθενται να αφήσουν κανέναν τομέα της οικονομίας χωρίς να τον εκμεταλλευτούν στυγνά και να τον ξεζουμίσουν, ώστε να έχουν το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος.
Δεν υπάρχει κανένα πεδίο που να μην το βλέπουν ως επόμενη προσοδοφόρα μπίζνα. Ακόμα και την καμένη γη, τα ερείπια και τα πτώματα.
Βέβαια, εννοείται πως ταυτόχρονα θεωρούν περιττό έξοδο οποιαδήποτε «κοινωνική παροχή», την οποία και κόβουν με συνοπτικές διαδικασίες.
Οι μόνοι που μένουν εκτός του φορολογικού κάδρου της κυβέρνησης είναι οι εφοπλιστές και οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Ε ναι, γιατί αυτοί δικαιούνται την κυβερνητική φροντίδα και στήριξη, αυτοί χρειάζονται φοροελαφρύνσεις και φοροαπαλλαγές στις επενδύσεις τους, σε αυτούς πρέπει να δοθούν όσα χρειάζονται τέλος πάντων για να αισθάνονται καλά. Αρκεί να καταβάλλουν το αντίτιμο του 5% των φόρων. Για το υπόλοιπο 95% θα καθαρίσει ο λαός.
Η σημερινή κυβέρνηση - όπως και όλες οι προηγούμενες - έχει δυνατές επιδόσεις όχι μόνο στη διαφήμιση μέτρων κατά της ανεργίας, αλλά και σε επινόηση παραμυθιών περί θεαματικής ανάπτυξης, παραγωγικότητας, φορολογικής δικαιοσύνης κ.λπ.
Οσο για την αλήθεια πίσω από την ομιλία του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη στην Ολομέλεια της Βουλής για το φορολογικό νομοσχέδιο, που έχει προκαλέσει κύμα αντιδράσεων και κινητοποιήσεων, συνοψίζεται σε λίγες μόνο λέξεις. Αλλες όμως μπροστά κι άλλες πίσω.
- Μπροστά η φράση «πιο δίκαιη μέθοδος φορολόγησης των ελεύθερων επαγγελματιών» και πίσω η λέξη «φορολεηλασία».
- Μπροστά «η ισονομία, που βοηθάει να μειωθούν οι φόροι για όλους» και πίσω οι φόροι που μειώνονται για τους ομίλους και ποτέ για τον λαό.
- Μπροστά «η δίκαιη και ισορροπημένη κατανομή των φορολογικών βαρών» και πίσω τα σαγόνια του καρχαρία της εφορίας και η φοροεπιδρομή στους μικρούς επαγγελματίες και τους αυτοαπασχολούμενους.
- Μπροστά η παραγωγικότητα και πίσω η εντατικοποίηση της εργασίας και η υπερεκμετάλλευση του εργαζόμενου.
Προκλητικός όμως ήταν στην ομιλία του στην Ολομέλεια της Βουλής και ο υπουργός Οικονομικών Κ. Χατζηδάκης, εμπαίζοντάς μας με τις δήθεν βελτιωτικές κινήσεις της κυβέρνησης επί του φορολογικού νομοσχεδίου που ανακοίνωσε.
Τόλμησε μάλιστα να παρουσιάσει ως αντίθετα άκρα τους συνταξιούχους και μισθωτούς με τους αυτοαπασχολούμενους, αναφέροντας ότι για πρώτη φορά μισθωτοί και συνταξιούχοι θα πληρώνουν λιγότερα από τους ελεύθερους επαγγελματίες, όχι όμως με τη μείωση των φόρων των πρώτων, που παραμένουν υψηλοί και άδικοι, αλλά με την αύξηση των φόρων στους δεύτερους. Ο κοινωνικός αυτοματισμός σε όλο του το μεγαλείο!
Στη ρωμαϊκή αρένα όπου μπήκαμε, η οργή και ο θυμός δεν αρκούν. Στο συγκεκριμένο σύστημα που ζούμε, όπου κυριαρχεί το δίλημμα «τα κέρδη τους ή οι ζωές μας» δεν μπορεί παρά η απάντησή μας να είναι: Οι ζωές των ανθρώπων και μόνο αυτές!
Αν δεν γίνει η αγανάκτηση, η απελπισία το καύσιμο και το αίτημα μεγάλων, γενναίων και ανυποχώρητων κινητοποιήσεων, τίποτα δεν θα αλλάξει. Αν δεν διεκδικηθούν ριζικές πολιτικές και κοινωνικοοικονομικές αλλαγές, ούτε η ανεργία θα αντιμετωπιστεί, ούτε η ακρίβεια, ούτε η φοροληστεία, ούτε οι πλειστηριασμοί, ούτε η φτώχεια, ούτε οι πόλεμοι...
Οσο δεν συμμετέχουν όλοι στους αγώνες για την ακύρωση των κυβερνητικών επιλογών, η ΝΔ θα φέρνει ανενόχλητη το ένα αντιλαϊκό νομοσχέδιο πίσω από το άλλο, με τις πλάτες πάντα των γνωστών μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοεκδοτών και λοιπών καρχαριών...
Το ΚΚΕ ήταν και είναι πάντα στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα του καπιταλιστικού συστήματος, που καταδυναστεύει τις ζωές των ανθρώπων και σκορπά φτώχεια, κρίσεις, πολέμους και προσφυγιά.
Οσοι πιστεύουν πως δεν μας αξίζει αυτό που ζούμε και δεν ανέχονται τόσες λαϊκές κατακτήσεις να πάνε μια για πάντα στα σκουπίδια, ας συμπορευτούν μαζί του σ' αυτούς τους δίκαιους αγώνες.
Η συμπαράταξη κάποιου με τους κομμουνιστές σήμερα είναι μια κίνηση που διαφέρει ποιοτικά από εκείνες που παρατηρούνται μεταξύ των «συγκοινωνούντων» κομμάτων του συστήματος, και είναι σημαντικό και αισιόδοξο ότι το βλέπουμε να συμβαίνει όλο και πιο συχνά. Η άνοδος των ποσοστών του ΚΚΕ στις εκλογές δεν είναι κάτι τυχαίο ή συγκυριακό. Το κύρος του είναι ανεβασμένο παντού και συνδέεται με την ακούραστη δουλειά όλων των στελεχών και μελών του Κόμματος, μέσα από μια πολύχρονη, ανιδιοτελή, συλλογική προσπάθεια.
Μόνο μέσα από τέτοιους δίκαιους αγώνες μπορούμε να αποκτήσουμε την έμπνευση και τη δύναμη να αλλάξουμε τα δεδομένα της κόλασης αυτού του αποτυχημένου συστήματος, να κερδίσουν έδαφος η ελπίδα, η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η αισιοδοξία.
Και μην ξεχνάμε αυτό που έλεγε ο Μαρξ: «Το κεφάλαιο είναι νεκρή εργασία, που σαν βρικόλακας ζει μόνο ρουφώντας το αίμα της ζωντανής εργασίας. Και όσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει».
ΤΗΣ ΣΕΜΙΝΑΣ ΔΙΓΕΝΗ
Εξαιρετικό άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφή