Λευκορωσία

Να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα:

Η μετασοβιετική Λευκορωσία δεν είναι σοσιαλιστική χώρα.

Ο εκεί πρόεδρος Λουκασένκο δεν είναι κομμουνιστής.

Η εκεί αντιπολίτευση, όντως, κυνηγιέται και έντονα.

Τι υποστηρίζει, όμως, και γιατί στο όνομα της "ελευθερίας έκφρασης και λόγου" θα πρέπει να την στηρίξουμε?

Από άποψη έτσι απλά αρχών και ηθικής?

Ή θα πρέπει να έχουμε κατά νου ποιους σκοπούς και συμφέροντα αντικειμενικά προωθεί και υπηρετεί?

Επαναλαμβάνω, λοιπόν.

Ο Λουκασένκο δεν είναι κομμουνιστής.

Καπηλεύεται τα σύμβολα και την κληρονομιά του σοβιετικού παρελθόντος της χώρας, παίζοντας με το αίσθημα νοσταλγίας του εκεί πληθυσμού.

Και αν το εκεί κράτος φαντάζει πανίσχυρο, ο εκεί ας πούμε "κρατισμός" δεν είναι όπως τον φαντάζονται οι ημιμαθείς καρικατούρες "φιλελεύθεροι" ως κάτι το σοσιαλιστικό, αλλά καθαρά ένας αυστηρά ελεγχόμενος από το κράτος καπιταλισμός. Και όχι "ανθρώπινος". Δεν υπάρχει, άλλωστε, "ανθρώπινος" καπιταλισμός. Καμία αυταπάτη και σε αυτό το ιδεολόγημα.

Σε καμία περίπτωση, η εξαγωγή "επαναστατών" από την Ουκρανία, τη Πολωνία και η φιλοδυτική "δημοκρατική αντιπολίτευση" που μπαινοβγαίνει στις Βαλτικές δημοκρατίες και τις πρεσβείες των Δυτικών χωρών, δεν αποτελούν σκηνικό μιας επαναστατικής κατάστασης, ούτε συνθέτουν ένα αυθεντικό λαϊκό κίνημα που πρέπει να το υποστηρίξει κανείς. Είναι μια επανάληψη του EuroMaidan στην Ουκρανία, με σκοπό να ανατραπεί η εκεί κυβέρνηση και μαζί της η σχεδιαζόμενη διακρατική πλήρης ένωση Ρωσίας - Λευκορωσίας, που με τη σειρά της θα γίνει το όχημα για την μελλοντική διακρατική ενοποίηση σε μια Ομοσπονδία των χωρών μελών της Ευρωασιατικής Ένωσης (που καλύπτει το μέγιστο της έκτασης της πρώην ΕΣΣΔ). Ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμοί είναι ο ένας και μοναδικός λόγος για την εκδήλωση αυτού του "αυθόρμητου κινήματος ελευθερίας και δημοκρατίας". Τα υπαρκτά, ωστόσο, χαρακτηριστικά της συγκεντρωτικής και αυταρχικής εξουσίας του Λουκασένκο αξιοποιούνται από τη Δύση και την υποτακτική σε αυτή αντιπολίτευση ως ο φερετζές που καλύπτει τους πραγματικούς λόγους και σχεδιασμούς σε σχέση με την ανατροπή της εκεί κυβέρνησης.

Και προφανώς ούτε το αίσθημα αντιαμερικανισμού και αντιΝΑΤΟισμού που αρκετοί εντός της αριστεράς φέρουν, πρέπει να το αφήνουν να τους παρασέρνει σε μια υποστήριξη άνευ όρων και κριτικής καθεστώτων που μόνο λεκτικά ή συμβολικά έχουν επιδερμική σχέση με ότι θυμίζει το σοσιαλιστικό ή σοβιετικό παρελθόν.

Σημείωση:

Ο θυρεός και η σημαία της Λευκορωσίας από το 1995 και μετά είναι τα αντίστοιχα της Σοβιετικής περιόδου. Με τη διαφορά ότι έχει αφαιρεθεί το σφυροδρέπανο. Στο θυρεό μάλιστα έχει αντικατασταθεί με ένα περίγραμμα των συνόρων της χώρας. Επίσης, η μελωδία του ύμνου της χώρας είναι η ίδια με της Σοβιετικής περιόδου, με διαφορετικούς φυσικά στίχους.

Περί καπήλευσης της ιστορίας και των συμβόλων ο λόγος...

Από την άλλη, η σημαία της αντιπολίτευσης είναι η προεπαναστατική σημαία της χώρας, την περίοδο της λεγόμενης "Λαϊκής Δημοκρατίας της Λευκορωσίας" του 1918-1919. Ενός κράτους - μαριονέτας των Κεντρικών Αυτοκρατοριών (της Γερμανίας και της Αυστροουγγαρίας) που προέκυψε από την απόσπαση Ρωσικών εδαφών με τη συνθήκη του Μπρεστ Λιτόφσκ. Ο θυρεός που προτείνουν οι της αντιπολίτευσης είναι επίσης ο αντίστοιχος προεπαναστατικός όπου συμβολίζει έναν Μεσαιωνικό ιππότη, και προέρχεται από τους θυρεούς του Μεγάλου Δουκάτου της Λιθουανίας και της πάλαι ποτέ κραταίας και μόνιμης αντιπάλου της Ρωσίας, της Πολωνο-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας. Ο "Pahonia", όπως λέγεται ο εν λόγω θυρεός, συνεχίζει να είναι ο θυρεός και της μετασοβιετικής Λιθουανίας. Μέχρι το 1995, ήταν θυρεός και της μετασοβιετικής Λευκορωσίας.

Ακόμη και σε επίπεδο συμβόλων μπορεί κανείς να βγάλει κάποια συμπεράσματα.

Αικατερίνης Μάνος