«ΝΕΟ» ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ ANTE PORTAS!

Φαίνεται πως η αντιδραστική επίθεση κλιμακώνεται απότομα αυτή την εποχή με αιχμή το «Ασφαλιστικό». Υπάρχει ένας ευρύτερος κυβερνητικός συντονισμός, με συμμετοχή και διεθνών παραγόντων, όπως οι διάφοροι μανδαρίνοι της ΕΕ και του ΔΝΤ, και φυσικά με την πολύτιμη συνδρομή των ΜΜ«Ε», αλλά και τα παραπλανητικά κακαρίσματα της αστικής, «αριστερής» και μη «αντιπολίτευσης».
Δείτε στις παραπομπές (3) «Αλλαγές στον Νόμο Κατρούγκαλου», και (4) «Μηταράκης: Οι τρεις βασικές προτεραιότητες για το ασφαλιστικό» τι περίπου προετοιμάζουν.
Αφορούν κι εμάς και τα παιδιά μας. Και είναι μια ακόμη κλιμάκωση προς το χειρότερο, όπως προειδοποιεί και η συνημμένη (10 σχετική ανακοίνωση του ΚΚΕ («ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΟ - ΚΚΕ 2019-10-10), για όσους δεν διαβάζουν «Ριζοσπάστη».
Επισημαίνω ό,τι υπέπεσε στην προσοχή μου, με μιαν αρκετά πρόχειρη ματιά:


Διέξοδος η Κεφαλαιοποίηση;

1. Η παραπέρα κλιμάκωση στον αδιέξοδο δρόμο της Κεφαλαιοποίησης και της Ιδιωτικής Ασφάλισης.
Παρά το ότι και οι ίδιοι οι νεοφιλελεύθεροι γνωρίζουν, ότι είναι αποτυχημένα συστήματα.
Το πρόβλημά τους είναι πως δεν έχουν άλλη επιλογή στα πλαίσια του Καπιταλισμού.
Το θέμα αυτό χρήζει ειδικής αντιμετώπισης από πλευράς ενημέρωσης της κοινής γνώμης, γιατί μέχρι σήμερα δεν έχει ξεδιπλωθεί η πειστικότατη ανάλυση του. Ο κόσμος έχει μείνει έρμαιος μιας εν τέλει αστήρικτης ιδεοληψίας των κονδυλοφόρων απολογητών του Καπιταλισμού/νεοφιλελευθερισμού.
Η ίδια η Ανακοίνωση του ΚΚΕ (1), ενώ δίνει ιδιαίτερο βάρος σε αυτό το κομβικό ζήτημα, και εύστοχα επισημαίνει την αποτυχία του εκεί, που πιο απρόσκοπτα εφαρμόσtηκε (USA), δεν αναφέρεται αναλυτικά στο ισχυρότερο επιχείρημα κατά της Κεφαλαιοποίησης:
Ότι δηλαδή αποτυγχάνει όχι μόνο στην φάση της ύφεσης, λόγω των κρίσεων του Καπιταλισμού, τότε, που εξανεμίζονται τα αποθεματικά, αλλά και λόγω ακριβώς της καπιταλιστικής ανάπτυξης, δηλαδή και στην φάση της ανόδου!
Και όχι απλά, λόγω του αναπόφευκτου πληθωρισμού, που μπορεί στις ισχυρές χώρες να περιορίζεται, αλλά δεν μηδενίζεται ποτέ και λειτουργεί αθροιστικά.
Αλλά και λόγω, στην φάση της «ανάπτυξης», της ανόδου του επιπέδου των αναγκών, που αφήνει πίσω της την αγοραστική δύναμη του μισοσταθεροποιημένου χρήματος. Χρόνο με το χρόνο, δηλαδή, μεγαλώνει το «καλάθι της νοικοκυράς» και θέλει περισσότερο τιμαριθμικά αποπληθωρισμένο, «σταθερής αξίας», χρήμα για να αγοραστεί, πόσο μάλλον με το πραγματικά πληθωριζόμενο. Η ταχυδακτυλουργία εδώ είναι ότι και το «καλάθι», που χρησιμοποιείται στις αστικές στατιστικές σαν σταθερή αξία αναφοράς για τον προσδιορισμό της αγοραστικής δύναμης του χρήματος συναρτήσει του χρόνου, δεν ανανεώνεται σε συχνά διαστήματα, π.χ. κάθε χρόνο, παρά κάθε π.χ. δέκα χρόνια. Και, κυρίως, χωρίς να γίνεται νύξη για τον απαιτούμενο χρόνο εργασίας, ο οποίος θα αγοράσει αυτό το καλάθι μέσω της εκάστοτε αμοιβής εργασίας.
Θα ήταν πιο απλά και πιο καθαρά τα πράγματα, αν, αντί για «αγοραστική αξία του χρήματος» προσδιοριζόταν, ετησίως έστω, η αγοραστική δύναμη της μέσης κοινωνικής ανθρωποώρας η ημερομισθίου εργασίας.
Αυτό είναι το ουσιαστικό για τις ζωές των ανθρώπων επιχείρημα, που τινάζει στον αέρα τα φληναφήματα/απάτες περί «αποδοτικότητας των εισφορών», «ατομικού κουμπαρά» κλπ., και εκθέτει τους, τωρινούς και διαχρονικούς, αστούς «σοφούς» σαν κοινούς αγύρτες! Μαζί με τους εκάστοτε πολιτικούς Κατρουγκαλομηταράκηδες, που αναλαμβάνουν να κάνουν νόμους αυτές τις αγυρτείες.
Ο Καπιταλισμός, στο ασφαλιστικό, θυμίζει σκύλο, που κυνηγάει να πιάσει την ουρά του.
Στη φάση της ανόδου, δεν θα την πιάσει όσο γρήγορα και να τρέξει, γιατί ο ίδιος δημιουργεί το πρόβλημα.
Στην φάση της ύφεσης, …απλά γιατί, επιπλέον, είναι και ψόφιος και δεν μπορεί ούτε και να τρέξει!
Ας κρατήσουμε αυτά, προς το παρόν και από μέρους μου επιφυλάσσομαι για μια πιο αναλυτική ανάπτυξη του ζητήματος.

«Επανυπολογισμός» και νέα μείωση συντάξεων.

2. Επανέρχεται ξεκάθαρα, όπως όλα δείχνουν, ο «επανυπολογισμός» των συντάξεων, δηλαδή η περιβόητη «Προσωπική Διαφορά», δηλαδή η παραπέρα μείωση των συντάξεων, που δεν θα μετατεθεί σε αναζήτηση πιο ευνοϊκών συνθηκών εφαρμογής της απλά, όπως επί Τσίπρα, αλλά αυτή τη φορά θα εφαρμοστεί είτε με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα, είτε με κατάλληλη μεθόδευση!
Δηλαδή, είτε απευθείας, αλλά κάπως περιορισμένη η διαβαθμισμένη σε δόσεις, με αυτό σαν βασικό επιχείρημα, πως «είναι μικρότερη από του Κατρούγκαλου»!
Είτε με την μορφή, που άφησαν να διαφανεί τελευταία, του «παγώματος» των αυξήσεων, μέχρι να καλυφθεί η προσωπική διαφορά!
Δηλαδή, όσοι έχουμε θετική προσωπική διαφορά (παλαιό ποσό – επανυπολογισμένο), αντί για τις αυξήσεις/αναπροσαρμογές, που θα δίδονται στους άλλους, σε μας απλώς …θα μειώνεται η προσωπική διαφορά!
Εξοχη «εξίσωση» προς τα κάτω!
Προφανώς αυτό το νόημα είχε και η ανάρτηση στον efka.gov.gr των σχετικών «ενημερώσεων», όπως όλοι είχαμε ψυλλιαστεί.
Φαίνεται, πως τώρα το ζητούμενο είναι να γίνει πρώτα αποδεκτή η «λογική» της μείωσης, και μετά ...βλέπουμε!
Θα πεί κανείς, πως «αυξήσεις, είτε δε θα γίνουν, είτε θάναι ασήμαντες, επομένως, θα μείνουμε περίπου εκεί, που είμαστε τώρα», και ...μη χειρότερα!
Αλλά, δυστυχώς, βυσσοδομούνται τα χειρότερα.
Παραπέμπω σε κάποια διαγράμματα της εξέλιξης του Παγκοσμίου Χρέους,που εύκολα βρίσκει κανείς στο Ιντερνετ..
Σχετικά με αυτά, λοιπόν, παρατηρώ, από «βολιδοσκοπικά» δημοσιεύματα «εγκύρων» αναλυτών, ότι αρχίζουν να γυρίζουν το βιολί του κυρίαρχου οικονομικού δόγματος, μπροστά στα νέα αδιέξοδα της παγκόσμιας πλέον οικονομίας, τα αρνητικά επιτόκια κλπ. Προσανατολίζονται σε ένα υποθετικό μείγμα «ανάπτυξη+ελεγχόμενος Πληθωρισμός». Κάτι σαν πάντρεμα Κέϋνς και Mίλος Φρήντμαν/Νεοφιλελευθερισμού. Στο «μείγμα» το σίγουρο θα είναι ο πληθωρισμός, που θα καταπιεί και το Χρέος, κι από ανάπτυξη ...βλέπουμε!
Αλλά και αυτή η προοπτική, ιδίως αν ευοδωθεί, είναι πυρηνική βόμβα στο έτσι και αλλιώς σαθρό οικοδόμημα της Κεφαλαιοποίησης και ιδίως στις Ιδιωτικές Ασφαλίσεις, δηλαδή στην ευαγγελιζόμενη «λύση» στο Συνταξιοδοτικό. Για τους λόγους, που εξέθεσα στην 1η παράγραφο.
Και για το προκείμενο, ο πληθωρισμός θα επιβάλλει μεγάλες αναπροσαρμογές σε μισθούς (τα «καλά της δεκαετίας του '80…) και μικρότερες στις «χαμηλές» συντάξεις της πείνας. Αλλά στις ...»μεγάλες»(!), των 1000-1400€, η προσωπική διαφορά θα λειτουργήσει σαν …ασπίδα κατά των αναγκαίων διορθωτικών αυξήσεων!!!!
Να λοιπόν, πως θα αξιοποιηθεί η προσωπική διαφορά εν όψει γενικότερων οικονομικών εξελίξεων.
Γιατί το σταθερό ζητούμενο για τους «δανειστές», δηλαδή το Κεφάλαιο, είναι η δραστική μείωση των συντάξεων.
Εδώ, ας χωρίσουν τα πρόβατα από τα ερίφια: Οσοι αποδέχονται την μείωση των συντάξεών τους, παληά και καινούργια, με οποιαδήποτε μεθόδευση, ας πάνε στα παραμάγαζα των εργατοπατέρων του Μηταράκη!
Οι υπόλοιποι συνταξιούχοι, όχι απλά αρνούμαστε νέες μειώσεις, αλλά θέλουμε πίσω κι αυτά, που μας στέρησαν με τα μνημόνια.
Και μάλιστα αναδρομικά, και όχι απλά τιμαριθμικά αλλά εργασιακά-αγοραστικά αναπροσαρμοσμένα!


"Ανταποδοτικότητα"

3. Επανέρχεται συχνά-πυκνά το δόλωμα μιας υποθετικής «ανταποδοτικότητας των εισφορών», που τάχατες θα εξασφαλιστεί με την σύνδεση της σύνταξης με τις καταβληθεισόμενες εισφορές, που πρέπει γι αυτό να αποφασίζονται «ελεύθερα» από τον ασφαλισμένο και όχι από σαφή-προσδιορισμένα κριτήρια, όπως ο μισθός, ο κύκλος εργασιών, το ισοδύναμο τεκμαρτό εισόδημα, κλπ. Στα πλαίσια αυτά χωράνε μόνο η πλήρης ιδιωτική ασφάλιση, καθώς και η επιστροφή στις «ασφαλιστικές κλάσεις» του προ-προηγουμένου νόμου, που ήταν ….ντροπαλή ιδιωτικοποίηση.
Εδώ χρειάζονται ξεβράκωμα όλοι και όλα τα «επιχειρήματά» τους.
Καταρχήν η μόνη πραγματική ανταποδοτικότητα εξασφαλίζεται μόνο με τον καθορισμό ενός αξιοπρεπούς ελαχίστου ποσοστού αναπλήρωσης, που κατά τη γνώμη του γράφοντος, και για λόγους, που θα εξηγήσω, δεν δικαιολογείται θεωρητικά να είναι μικρότερο από το 100% της πλήρους αμοιβής, του αντίστοιχα και πλήρως απασχολουμένου στο τέλος της καριέρας για την αιτούμενη συνταξιοδότησή του η σε κάποιον αντίστοιχον εύλογο μέσον όρο, που δε θα περιλαμβάνει περιόδους ανεργίας η υποαπασχόλησης.
Και με την πρόνοια πάντα δικλείδων ασφαλείας για αντιστάθμιση κρίσης/πληθωρισμού και συνακόλουθης μείωσης μισθών και εισοδημάτων, για την προσαρμογή/διατήρηση της αγοραστικής δύναμης στις εκάστοτε ανάγκες.
Γενικά το ποσοστό αναπλήρωσης πρέπει να προσδιορίζεται κατά κλάδο με γενικότερα κλαδικά και κοινωνικά κριτήρια και να μην εξαρτάται από τις ατυχίες του κάθε μεμονωμένου ασφαλισμένου, και, πάντα σε επίπεδα 100%.
Ο καθορισμός χαμηλότερου ποσοστού αναπλήρωσης, αποτελεί έμμεση παραδοχή, πως το υπόλοιπο της αναπλήρωσης μέχρι το 100% αποτελεί, στον μισθό του εν ενεργεία μισθωτού, κόστος οφειλόμενο στην απασχόλησή του, δηλαδή στην πραγματικότητα αποτελεί «εργοδοτικό κόστος», που, κακώς, πλήρωνε/πληρώνει ο εργαζόμενος από τον μισθό του και χρεώνεται σαν …εισόδημά του! Για το οποίο χρεώθηκε και …φόρο!
Η, διαφορετικά, αν δεν συμβαίνει αυτό, πρέπει να αποδεχτούμε ότι η συνταξιοδότηση αποτελεί αναγκαία κλιμάκωση ….εξαθλίωσης, σαν ανταμοιβή-τιμωρία για τους κόπους της εργάσιμης ζωής!
Γενικά, δεν πρέπει το εργατικό κίνημα να υποχωρήσει πιο πίσω από το, ελλειμματικό/άδικο μεν, αλλά γενικά κατακτημένο Ποσοστό Αναπλήρωσης 80%, που ήταν γενικά αποδεκτό πριν από την επέλαση των μνημονίων. Και ένας καλός δρόμος γι αυτό είναι να μην παραιτείται από το δικαίωμα του 100%
Παραπέρα, η υποτιθέμενη «ανταποδοτικότητα των εισφορών» μπορεί μόνο να τεκμηριωθεί στην προσδοκία της αποτελεσματικότητας της Κεφαλαιοποίησης-Ιδιωτικής Ασφάλισης, πράγμα ανέφικτο, κατά τα διαλαμβανόμενα στην παράγραφο 1 του παρόντος.
Αλλά, στον Καπιταλισμό, ποιος μπορεί να εμποδίσει, όποιον πιστεύει στην «ανταποδοτικότητα των εισφορών» να προσφύγει τις ιδιωτικές ασφαλίσεις και να …προκόψει(!), όπως «πρόκοψαν» πάνω από 1,5-3 εκατομμύρια συμπολίτες μας, που είχαν την ατυχή έμπνευση (σωστότερα: εξαπατήθηκαν από τους ασφαλιστικούς συμβούλους των ασφ. εταιρειών του κλάδου ζωής) να «αγοράσουν» σχετικά συμβόλαια; Αυτά τα συμβόλαια έχουν πωληθεί ήδη από την δεκαετία των ’60. Γιατί δεν μας δείχνουν έστω και ένα από αυτά, σαν υπόδειγμα της περίφημης «ανταποδοτικότητας των εισφορών», που εξασφαλίζει η …ιδανική κεφαλαιοποίηση των ιδιωτικών ασφαλίσεων;
Και, με την ευκαιρία, να πούμε και γιατί η μεγάλη πλειοψηφία των μισθωτών κάτω των 45-50 ετών, στο USA, είναι ανασφάλιστοι:
Ο βασικός λόγος είναι το ότι γνωρίζουν πως οι μακροχρόνιες επενδύσεις σε συμβόλαια ζωής (συντάξεις γήρατος) είναι μη ανταποδοτικές, τα λεφτά «εξατμίζονται» σαν αγοραστική δύναμη. Προτιμούν να τα διαθέτουν για να στήσουν την ζωή τους και την καρριέρα τους, και προς το τέλος του εργασίμου βίου τους, με περισσότερα εισοδήματα, θα μπορούν να αγοράσουν συμβόλαια ζωής, που θάχουν και μικρότερη προσδόκιμη διάρκεια και άρα μικρότερη ανεπάρκεια και ρίσκο. Μη υπάρχουσας και εναλλακτικής λύσης…
Βέβαια, ο κίνδυνος εδώ είναι οι ξαφνικές κρίσεις, χρεωκοπίες κλπ., που αφήνουν ανέργους τους πενηντάρηδες, κι εκεί αρχίζουν τα μεγάλα δράματα…

Προσέχτε την λαθροχειρία (μιαν ακόμη), που κάνουν οι "σοφοί" και η κουστωδία τους, σχετικά με την "ανταποδοτικότητα": Συγχέουν σκόπιμα την παροχή δυνατότητας επιλογής του προσδοκώμενου ύψους σύνταξης με την έννοια της ανταποδοτικότητας. Σου λένε "δεν σε εγκλωβίζω σε ένα άκαμπτο σύστημα, που δίνει ΜΙΑ ενιαία για όλους σύνταξη, με ΜΙΑ εισφοροδότηση. Αν θέλεις αποταμιεύεις/πληρώνεις περισσότερη εισφορά, για νάχεις καλύτερα γεράματα, η και το ανάποδο, και όσο διαλέγεις εσύ".
Αυτό δεν ακούγεται άσκημα στο αυτί.
Μόνο, που αυτό δεν είναι ανταποδοτικότητα!
Ανταποδοτικότητα σημαίνει να παίρνεις ισοδύναμο με εκείνο, που δίνεις.
Εδώ, να τι γίνεται:
Πληρώνεις π.χ. τριπλάσιες εισφορές σε ιδιωτική (δηλ. κεφαλαιοποιητική) ασφάλιση, για να πάρεις το συνταξιοδοτικό αποτέλεσμα, τις παροχές, που σου εξασφάλιζε η κοινωνική ασφάλιση, με τις δικές της εισφορές. Και έρχονται οι "σοφοί" και σου λένε (δεν το λένε, το εννοούν): "όμως, με το κεφαλαιοποιητικό, μπορείς να πληρώσεις ...εξαπλάσιες(!) εισφορές για νάχεις ...διπλάσιες(...) παροχές"!!!
Αυτή είναι η σκόπιμη σύγχυση, που καλλιεργούν. Δίνουν μιαν επίπλαστη (γιατί ελάχιστοι θα έχουν την δυνατότητα να αξιοποιήσουν...) "ελευθερία επιλογής", για να συγκαλύψουν από κάτω μια γενική κλοπή για όλους και σε όλα!

Η μεγάλη αλήθεια της Κεφαλαιοποίησης είναι πως είναι τρείς η τέσσαρες φορές ακριβότερη από την κοινωνική, που ξέραμε.
Η περιβόητη "ελευθερία επιλογής" στην πράξη είναι "ελευθερία στην εξαθλίωση" για το 80-90% του Λαού.

Αυτό βέβαια θα συμβαίνει μόνο για τους λίγους εύπορους εργαζομένους (εργατική αριστοκρατία), που θα μπορούν να πληρώνουν αυτές τις εξωφρενικές εισφορές, που ενδέχεται να ξεπερνάνε και τον εργατικό μισθό. (Κανένα πρόβλημα, αυτοί, ως γνωστόν, αμείβονται από υπεραξία).
Οι υπόλοιποι απλά δε θα τις πληρώνουν και έτσι θα στερούνται μεγάλο μέρος από την σύνταξή τους.
Θα επαναληφθεί, δηλαδή, η γνωστή ιστορία με τα ένσημα των οικοδόμων, που εκ των πραγμάτων λειτουργούσε σαν σύστημα "ελεύθερης επιλογής": Οι οικοδόμοι, πιεζόμενοι από τις τρέχουσες ανάγκες, συνήθως επέλεγαν να παίρνουν τα ένσημα "στο χέρι", δηλαδή να μην παίρνουν ένσημα, αλλά να εισπράττουν το ισοδύναμο σαν πρόσθετη αμοιβή τους, η και να τα εισπράττουν μειωμένα η και καθόλου, προκειμένου "να μη χάσουν τη δουλειά", από τον ανταγωνισμό δηλαδή. Το αποτέλεσμα ήταν να φτάνουν στα 50 -55 χρόνια με πολύ λίγα ένσημα και τότε διαπίστωναν τις συνέπειες....
Αυτά στο θεωρητικό.
Στην πράξη, πρέπει να πέσει το σύνθημα ότι το κεφαλαιοποιητικό είναι πολυέξοδο, μη-ανταποδοτικό και εκμεταλλευτικό σύστημα, που μοιραία οδηγεί στην Απασφάλιση και Eξαθλίωση.
Είναι, κυριολεκτικά, σύστημα προσιτό μόνο σε κείνους, που δεν έχουν ανάγκη από Ασφάλιση, γιατί είναι ήδη αρκετά πλούσιοι!
Μόνο έτσι μπορούμε να ανατρέψουμε το σλόγκαν "αμα έδινα αυτά τα λεφτά σε μια ιδιωτική ασφάλιση θα έπαιρνα τρελλή σύνταξη", που διακινείται και κυκλοφοράει πλατειά στις λαϊκές μάζες.
Αλλιώς, πάμε στον πόλεμο με σαμποταρισμένα από τον ταξικό εχθρό όπλα, και χάνουμε και χωρίς μάχη.....
-------------------------------------------------------------
[ Σημ. Θα αναρωτηθεί κανείς, εύλογα, "αφού είναι άλλο πράγμα η αναλογικότητα εισφορών/συντάξεων, γιατί να μην εφαρμόζεται και στο διανεμητικό σύστημα, χωρίς κεφαλαιοποίηση";
Θεωρητικά θα μπορούσε. Πρακτικά όμως θα οδηγούσε, σε συνθήκες ελεύθερης αγοράς και άρα εργατικού ανταγωνισμού, στην μαζική υποβάθμιση των συντάξεων, με την ίδια λογική, που εξωθούσε τους οικοδόμους να μην παίρνουν ένσημα. Η ανάγκη αυτοπροστασίας των ίδιων των εργαζομένων από τον δικό τους ανταγωνισμό είναι, που επιβάλλει τις ελάχιστες "ταρίφες" στο ασφαλιστικό, γιατί εδώ, δεν ισχύει η "αυτόματη ρύθμιση της αγοράς": Οταν διαπιστώνεται το πρόβλημα, έχουν πια περάσει 30-40 χρόνια και είναι πια πολύ αργά για ...."αυτορρύθμιση"!
Θα μπορούσαν, βέβαια, να επιτραπούν πρόσθετες εισφορές για ακόμη καλύτερες συντάξεις, από αυτές, που επιτρέπουν οι "ταρίφες".
Αλλά αυτές, είτε θα μείνουν ανενεργές, είτε θα αποτελούν πρόσχημα σε πολιτικους δημαγωγούς να κατεβάζουν τις "ταρίφες" και άρα και τις ελάχιστες συντάξεις.
Γενικά, η εμπειρία έχει δείξει ότι οι κοινωνικές συντάξεις πρέπει να είναι "ταμπού", για την αυτοπροστασία των ίδιων των εργατών.]

«Το δημογραφικό πρόβλημα»

4. …η και «διαγενεακό»(!) σε αναβαθμισμένη, κατά τις ..»αρχές» του κοινωνικού αυτοματισμού, διατύπωση: «Ζείτε (οι σημερινοί συνταξιούχοι) σε βάρος της νέας γενηάς»!
Κι άλλα τέτοια κλαψοπιασάρικα, επιπέδου «Εσπρέσσο» η «Lifo» αλλά και «Καθημερινής».
Από πολλά χρόνια διακινείται στην προπαγάνδα πολύ έντονα το, τάχα μου, «φυσικό» (και άρα μη αμφισβητήσιμο) πρόβλημα: Η επιδείνωση της δήθεν «δυσμενούς για την ασφάλιση» σχέσης εργαζομένων προς ασφαλισμένους, και η παραλλαγή της, η «γήρανση του πληθυσμού» λόγω και της ανόδου του προσδόκιμου ζωής. «Λιγοστεύουν αυτοί που εργάζονται για να θρέφουν αυτούς, που δεν εργάζονται». «Παλαιότερα είχαμε σχέση 4:1, ενώ τώρα το ΙΚΑ, πχ. βαδίζει προς σχέση 1,4:1» κλπ.
Αυτό το δήθεν «ακαταμάχητο» επιχείρημα είναι μια μεγαλοπρεπής αλλά και πονηρή σαπουνόφουσκα.
Η απάντηση εδώ δεν μπορεί να περιορίζεται σε υποδείξεις διαχειριστικού εκσυγχρονισμού, όπως «να περιοριστούν η μάβρη εργασία, η εισφοροδιαφυγή, να νομιμοποιηθούν οι μετανάστες, κλπ», όπου συνήθως καταφεύγει η αδιάβαστη Αριστερά, και ιδίως η Κεντροαριστερά.
Σωστά είναι αυτά αλλά είναι «λίγα», δεν αντιμετωπίζουν το δήθεν «πρόβλημα» στην ουσία του, κι έτσι όχι μόνο δεν αποδυναμώνουν, αλλά έμμεσα επιβεβαιώνουν την σχετική σπέκουλα. Ακόμη και με τη σωστή διαχείριση, το δήθεν «πρόβλημα» απλώς αναβάλλεται, πάλι θα φτάσουμε στη σχέση 1,4:1 η και 1:1, η και μικρότερη, και γιατί όχι;
Καταρχήν να παρατηρήσουμε ότι δεν υπάρχει κανένας φυσικός περιορισμός στη σχέση εργαζομένων προς ασφαλισμένους. Είναι καθαρά θέμα παραγωγικότητας της εργασίας. Κάποτε δεν έφταναν 50 εργαζόμενοι για να θρέψουν έναν απόμαχο η και κηφήνα. Σήμερα η εξέλιξη της τεχνολογίας θα μπορούσε να μας απαλλάξει από κάθε σχετικό άγχος: Θα έφτανε και ένας να θρέψει 50, η και περισσότερους! Δυστυχώς η ταξική κοινωνία των αντιθέσεων, σπαταλάει τεράστιους φυσικούς πόρους, δεν επιτρέπει την επωφελή αξιοποίηση της διαθέσιμης σημερινής τεχνολογίας, των παραγωγικών δυνάμεων, ούτε την σωστή εξέλιξή τους για το καλό των εργαζομένων. Εχουμε αναρωτηθεί πόσα εκατομμύρια εργαζομένων σπαταλώνται και δεν φτάνουν για να ζεί π.χ. ο Soros η ο εμίρης του Dubai; Η, από την άλλη, πόσους άμοιρους τριτοκοσμικούς, που τους φτάνουν 2 η 3 δολλάρια την ημέρα να ζήσουν, μπορεί να θρέψει η εργασία ενός μέσου εργάτη της γερμανικής μεταλλοβιομηχανίας, που αμείβεται με ~ 50000€/χρόνο, η ~ 170€ ημ/μίσθιο, αλλά παράγει την εργάσιμη ημέρα 300 η και 500 δολλάρια σε αξία; Παρόμοιες αντιθέσεις υπάρχουν και στο εσωτερικό της χώρας μας.
Να εμβαθύνουμε παραπέρα;
Οι δαπάνες διαβίωσης προσδιορίζονται από τον τρόπο οργάνωσης της κοινωνικής ζωής και ο καταναλωτισμός, που είναι ένα άλλο δομικό στοιχείο του καπιταλισμού, τις επιβαρύνει υπέρμετρα. Από την άλλη, η βαριά βιομηχανία, η βιομηχανία παραγωγής μέσων παραγωγής ανεβάζει την παραγωγικότητα της εργασίας και επιτρέπει σε λίγους να θρέφουν πολλούς, ανάμεσά τους ακόμη και τα κοινωνικά παράσιτα.
Αρα, αν επενδύουμε περισσότερο στην Αναπαραγωγή (Τομέας Α) και λιγώτερο στην Κατανάλωση (Τομέας Β) επιταχύνουμε, όσο θέλουμε μέσα σε κάποια πλαίσια, την αέναη βελτίωση της σχέσης παραγωγικότητας προς δαπάνες διαβίωσης, και δεν μας απειλεί κανένας μπαμπούλας «δείκτης γήρανσης» η ότι ανάλογο.
Αλλωστε, αφότου άρχισε η Βιομηχανική Επανάσταση, ακόμη και στις καπιταλιστικές χώρες η παραγωγικότητα της εργασίας εξελίσσεται πολύ πιο γρήγορα από τον «δείκτη γήρανσης» του πληθυσμού η τις σχέσεις ασφαλισμένων προς εργαζομένους. Η υπεροχή της Ζωής είναι ότι προλαβαίνει τον Θάνατο, πάει πιο γρήγορα από αυτόν.

[ Παρένθεση: Αυτά τα ρύθμιζε και θα μπορούσε να τα ρυθμίσει ακόμη καλύτερα στις καλές μέρες του ο υπαρκτός Σοσιαλισμός, που γνωρίσαμε. Το επέτρεπε η απαλλοτρίωση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και ο ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΟΣ ΣΧΕΔΙΑΣΜΟΣ της οικονομίας.
Οσο και όταν τον άφησαν να λειτουργήσει.
Να θυμηθούμε ότι ο Στάλιν κατηγορήθηκε μεταξύ των άλλων για «δογματική προσήλωση στη βαριά βιομηχανία, καταδικάζοντας τον σοβιετικό Λαό σε αδικαιολόγητες στερήσεις», και μετά ...άρχισε η αποδόμηση της οικονομικής βάσης της ΕΣΣΔ και η ιδιωτικοποίηση με τα γνωστά αποτελέσματα.
Γιαυτό ας μη βιάζονται μερικοί γλυκανάλατοι «αντικαπιταλιστές», η ροζέ αριστεροί, να αποφαίνονται «εν σοφία» ότι «δεν ήταν Σοσιαλισμός», για να καλύψουν την υποχώρησή τους στην ιδεολογική, και όχι μόνο, πίεση της Αντίδρασης. Ας βρούν άλλα «επιχειρήματα» η δικαιολογίες. Και ο επόμενος Σοσιαλισμός η θα έχει τέτοια ΘΕΜΕΛΙΩΔΗ χαρακτηριστικά η απλά θα μείνει στη σφαίρα της Ουτοπίας του «Τρίτου Δρόμου».]

Η πρόοδος, η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, είναι ένα επίτευγμα της ανθρώπινης κοινωνίας, των εργαζομένων, που οφείλεται στην αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας τους και στην συνακόλουθη μεγέθυνση του πλεονάσματος. Και βλέπουμε ότι αυτό το επίτευγμα οι «σοφοί»(!) το συκοφαντούν, το αποκαλούν «γήρανση του πληθυσμού», το παρουσιάζουν σαν …συμφορά(!), που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι εργαζόμενοι κάνοντας θυσίες, που σε τελευταία ανάλυση θα καταλήξουν στην ακύρωσή του! Γιατί ασφαλώς, το τελικό αποτέλεσμα, η Aπασφάλιση, θα οδηγήσει ξανά πίσω στη μείωση του μέσου όρου ζωής των εργαζομένων.
Και οι λόγοι, που το κάνουν είναι βασικά δύο:
α) Να κρύψουν αυτή την δομική ανεπάρκεια της «οικονομίας των αγορών», παρουσιάζοντάς την σαν …φυσικό νόμο(!), και
β) Να ανακόψουν την πτώση του ποσοστού του κέρδους κλέβοντας το πιο αναγκαίο μέρος του κοινωνικού πλεονάσματος.
Δείχνουν τα άδεια ταμεία, (που και αυτά οι «επενδυτές» άδειασαν- π.χ. PSI), και κρύβουν την μεγάλη αλήθεια, ότι το στέρεο έδαφος της ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ δεν μπορεί παρά να είναι ο υπάρχων παραγωγικός μηχανισμός της κοινωνίας, τα δε ταμεία δεν υπάρχει κανένας λόγος να διατηρούν σημαντικά αποθέματα πέρα από τις ανάγκες της βραχυπρόθεσμης ρευστότητας, η, το ανήκουστο, να μετατραπούν σε «επενδυτές» με …ρίσκα κλπ.
Σε οποιοδήποτε οικονομικό σύστημα η Ασφάλιση τροφοδοτείται από τον εν λειτουργία παραγωγικό μηχανισμό και το πλεόνασμα, που αυτός παράγει.
Αλλωστε, ακόμη και με την ευαγγελιζομένη ιδεατή ιδιωτική ασφάλιση, οι παροχές από που θα αποκτηθούν, αν υποθέσουμε ότι όλοι οι συνταξιούχοι έχουν επαρκείς συντάξεις, αν όχι από τον υπάρχοντα παραγωγικό μηχανισμό;
Είναι άλλο πράγμα η «τροφοδότηση» και άλλο, λογιστικό, η χρηματοδότηση αυτής της «τροφοδότησης».
Δεν υπάρχει κανένα "δημογραφικό πρόβλημα".
Υπάρχει η δομική ανεπάρκεια της "ελεύθερης οικονομίας" να υποστηρίξει την βελτίωση του προσδοκίμου ζωής.

1. ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΓΡΑΦΕΙΟΥ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ: Καμία αναμονή, καμία ανοχή στο προμελετημένο έγκλημα στην Κοινωνική Ασφάλιση!

2. «ΠΟΡΙΣΜΑ» ΤΗΣ «ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΣΟΦΩΝ» ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΠΙΚΟΥΡΙΚΕΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ: Στην τελική ευθεία το νέο χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση

3. Ασφαλιστικό : Οι αλλαγές που φέρνει η κατάργηση του νόμου Κατρούγκαλου

4. Μηταράκης: Οι τρεις βασικές προτεραιότητες για το ασφαλιστικό Newsroom 04/11/2019 - 16:27

5. Συντάξεις: «Φρένο» στις αυξήσεις σε όσους έχουν θετική προσωπική διαφορά



ΗΛΙΑΣ ΤΖΑΜΟΥΡΑΝΗΣ