Το ιστολόγιο χωρίς να συμφωνεί 100% με το ΑVANT GARDE δημοσιεύει την ανάρτηση για τα στοιχεία που εχει
Πανεπιστήμιο ΧΑΛΕΠΙΟΥ γιορτάζουν την απελευθέρωση
Ο Γκέμπελς ντοπαρισμένος
«Αν δεν είσαι προσεκτικός, οι εφημερίδες θα σε κάνουν να μισείς τους καταπιεσμένους και να αγαπάς τους καταπιεστές.»
Malcolm X
Η παραπάνω φράση είναι εξαιρετικά ταιριαστή στο φως της τελευταίας έκρηξης προπαγάνδας που αφορά – τι πρωτότυπο – το Χαλέπι. Πριν από μερικές μέρες ο Συριακός Αραβικός Στρατός και οι σύμμαχοί του εκδίωξαν από το ανατολικό μέρος της πόλης το συρφετό των ιμπεριαλοτζιχαντιστών και απελευθέρωσαν (ναι, αυτή είναι η σωστή λέξη) πλήρως την πόλη από το βάρβαρο ζυγό τους.
Η κυρίαρχη ιδεολογία είναι αυτή της κυρίαρχης τάξης, και είναι απόλυτα φυσιολογικό ένας καθημερινός άνθρωπος να πιστεύει ώς ένα βαθμό πως οι ειδήσεις που του σερβίρουν τα ΜΜΕ της αστικής του τάξης αποτελούν την αλήθεια. Είναι ανθρώπινο να συγκινηθεί κάποιος που ακούει για σκηνικό μακελειού και γενοκτονίας στο Χαλέπι αν δεν ξέρει τι γίνεται στη Συρία, τι πάει να πει «Ευθύνη Προστασίας» (R2P) ή τι σημαίνει να πιάνει ο ‘ανθρωπιστικός’ πόνος το ΣΚΑΙ και το BBC.
Ο Malcolm X δεν έζησε να δει την εξέλιξη των μηχανισμών προπαγάνδας των καταπιεστών. Το δίχως άλλο θα εντυπωσιαζόταν με την αποδοτικότητα των σημερινών, που θα έκανε τον Γκέμπελς να νιώθει ανεπαρκής. Θα εντυπωσιαζόταν περισσότερο – αρνητικά – όταν έβλεπε την επίδραση που έχουν αυτοί όχι μόνο πάνω στους καθημερινούς ανθρώπους, αλλά και σε πολλούς από όσους είναι συνειδητά στρατευμένοι στην υπόθεση της ανατροπής του καπιταλισμού. Στους ανθρώπους που αντιπαλεύουν την αστική τους τάξη, και ως εκ τούτου θα έπρεπε να θεωρούν καθήκον τους να πριονίζουν όπου μπορούν την εμπιστοσύνη του προλεταριάτου σε αυτήν. Το ότι το συνειδητό προλεταριάτο χάφτει τα παραμύθια που του πλασάρει η αστική του τάξη είναι ένας από τους παράγοντες που εξηγούν γιατί μετά από 5.5 χρόνια ιμπεριαλιστικού βιασμού της Συρίας δεν έχει γίνει ακόμα σε τούτην εδώ τη χώρα (και όχι μόνο) έστω και μία διαδήλωση που να υποστηρίζει τη σωστή πλευρά. Τι αντιπολεμικό και αντιιμπεριαλιστικό κίνημα να οικοδομηθεί όταν οι δυνάμεις που θα έπρεπε να αποτελέσουν τη ραχοκοκαλιά του δε μπορούν να αντιπαλέψουν την αστική τους τάξη ούτε καν στο επίπεδο της προπαγάνδας;
Δε θα μπούμε εδώ σε μια λεπτομερή ανατομία της προπαγάνδας, θα ακολουθήσει σε επόμενη φάση σχετική αρθρογραφία. Θα σημειώσουμε μόνο πως στο ανατολικό Χαλέπι δεν υπήρχαν δημοσιογράφοι όσο αυτό βρισκόταν στα χέρια των ‘ανταρτών’. Τα μεγάλα δυτικά ΜΜΕ δεν έστελναν δημοσιογράφους τους εκεί – όχι μόνο επειδή ήταν εμπόλεμη ζώνη, αλλά κυρίως επειδή φοβούνταν το τι μπορεί να έκαναν στους ανθρώπους τους οι ιμπεριαλοτζιχαντιστές. Προτιμούσαν αντ’ αυτού να παπαγαλίζουν αμάσητες τις αναφορές των τελευταίων. Οι ‘αποδείξεις’ για τις μαζικές δολοφονίες και τα υπόλοιπα φρικιαστικά δήθεν εγκλήματα που γέμισαν τις εφημερίδες και τα δελτία ειδήσεων προήλθαν από διάφορους υποστηρικτές της αλ-Νούσρα και των λοιπών ουαχαβίτικων ταγμάτων θανάτου. Ο Patrick Cockburn, που μάλλον δύσκολα θα τον χαρακτήριζε κανείς πράκτορα του Άσσαντ ή του Πούτιν, γράφει στον επίσης καθ’ όλα καθωσπρέπει και υπεράνω πάσης υποψίας Independent: «Τα ξένα μέσα επέτρεψαν – μέσω αφέλειας ή ιδίου συμφέροντος – να κυριαρχήσουν στην ατζέντα των ειδήσεων άνθρωποι που μπορούσαν να λειτουργούν μόνο με την άδεια ομάδων τύπου αλ-Κάιντα, όπως η Τζαμπάτ αλ-Νούσρα κι η Αχράρ αλ-Σαμ.» [1]
Το να περιμένει κανείς να μάθει τι γίνεται στο Χαλέπι από αυτούς τούς τύπους είναι αντίστοιχο με το να περιμένει να μάθει για την εγκληματικότητα των μεταναστών από τον κασιδιάρη.
Σημαντική ήττα της Αυτοκρατορίας
Η απελευθέρωση του Χαλεπίου είναι μια σημαντική ήττα της διεθνούς αντεπανάστασης. Η βροχή των άναρθρων – και ολοένα πιο παρανοϊκών – αντιρωσικών κραυγών που αντιλαλούν στην Ουάσινγκτον, που συνοδεύεται από έναν υψηλής έντασης σκυλοκαβγά στο παρασκήνιο της αμερικάνικης ελίτ, είναι στοιχεία ενδεικτικά του μεγέθους της ήττας που υπέστησαν οι ιμπεριαλιστές. Η εκδίωξη των ‘ανταρτών’ τους από το τελευταίο μεγάλο αστικό κέντρο που έλεγχαν βάζει πρακτικά ταφόπλακα στα σχέδιά τους για την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης. Μαζί με την αμερικάνικη ελίτ, τις χαμένες τους επενδύσεις – που περιελάμβαναν δισεκατομμύρια δολλάρια για εξοπλισμό και χρηματοδότηση αντιδραστικών ισλαμιστικών οργανώσεων, καθώς και εταιρειών δημοσίων σχέσεων που κάνουν προπαγάνδα – θρηνούν και ο βασιλιάς Σαούδ μαζί με όλη του τη φαμίλια, ο Ερντογάν, ο Νετανιάχου, ο Αμπντάλλα Β’ της Ιορδανίας, ο εμίρης του Κατάρ. Παραδίπλα και η Τερέσα Μέι με τη Μέρκελ και τον Ολλάντ – ο τελευταίος μάλιστα έσβησε και τα φώτα του πύργου του Άιφελ από τον πολύ καημό. Το γεγονός ότι η συμφωνία για την αποχώρηση των ιμπεριαλοτζιχαντιστών από το ανατολικό Χαλέπι συνάφθηκε μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας, με την Ουάσινγκτον να μην έχει κάποιον ουσιαστικό ρόλο, καταδεικνύει ακόμα περισσότερο την κρίση στην οποία έχει περιέλθει η αμερικάνικη στρατηγική στην περιοχή.
1. Παρασκευή 20/11/09 στις 3 π.μ, μπράβοι της νύχτας σπάνε την πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας του σ. Γ. Γιαννατσή ρίχνοντας εύφλεκτο υλικό και βόμβα μολότοφ, με αποτέλεσμα το ισόγειο του κτιρίου να τυλιχτεί στις φλόγες. Ο σ. Γ. Γιαννατσής είναι μέλος του «ΕΕΚ τροτσκιστές» με έντονη δράση στα Πετράλωνα. Η επίθεση συνδέεται με τη δράση του στη τοπική κίνηση πολιτών, η οποία εναντιώνεται στην επέκταση νυχτερινών μαγαζιών στη συγκεκριμένη γειτονιά, οι ιδιοκτήτες των οποίων κόβουν θάμνους, γκρεμίζουν παρτέρια καταλαμβάνοντας κάθε ελεύθερο χώρο. Οι δράστες μάλιστα της μαφιόζικης επίθεσης δεν διστάζουν να στείλουν τελεσίγραφο λίγες ώρες μετά, προειδοποιώντας τον Γιαννατζή ότι την επόμενη φορά θα τον κάψουν ζωντανό μαζί με την οικογένειά του.
3. Τρίτη 24/11, λίγο πριν τις 4 τα ξημερώματα στη Θεσσαλονίκη (περιοχή ΧΑΝΘ) ισχυρός εκρηκτικός μηχανισμός καταστρέφει το ισόγειο στέκι «Buena Ventura» στον οποίο συμμετέχει και η Αντιεξουσιαστική Κίνηση-Αλληλεγγύη. Το στέκι βρίσκεται σε ένα στενό δρόμο με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστεί η ισχύς της έκρηξης και να σπάσουν τα τζαμιά των γύρω πολυκατοικιών όπως επίσης και τα παρακείμενα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Επιπλέον θραύσματα σφηνώθηκαν σε απόσταση αναπνοής σε τοίχο δωματίου όπου μέσα κοιμόταν ένα βρέφος.
Παρατήρηση 1η: Κανένα επίσημο ΜΜΕ δεν ανέφερε το παραμικρό για αυτές τις δολοφονικές τρομοκρατικές επιθέσεις. Στα δελτία των 8μμ απόλυτη σιγή. Όλα αυτά τα καθάρματα που ξεσηκώνουν τον κόσμο για τα Εξάρχεια, τα σπασμένα τζάμια των τραπεζών, τους «ληστές με τα μαύρα» και τους «πυρήνες της φωτιάς» τώρα παριστάνουν τους κινέζους. Φαίνεται ότι αυτή η βία για τους εκατομμυριούχους γκεμπελίσκους δημοσιογράφους είτε δεν υπάρχει είτε είναι και δικαιολογημένη. Ακόμα και αν αναφέρουν κάτι σπεύδουν αμέσως χωρίς καμία διασταύρωση να παπαγαλίσουν τα σενάρια της ασφάλειας. Στη Θεσσαλονίκη σύμφωνα με τον Παπαδάκη επιτέθηκαν «άλλοι αναρχικοί». Στους άραβες επιτέθηκαν «άλλοι αλλοδαποί», όπως και στην Κούνεβα, όπως και στις απαγωγές των πακιστανών. Τα ίδια λέγανε και τότε. Ότι την Κούνεβα την έκαψε κάποιος πρώην φίλος της, ενώ οι πακιστανοί επιδίδονται στο σπορ της αλληλοαπαγωγής, για να αποδειχτεί στη συνέχεια ότι απλώς έδιναν χρόνο στους δράστες για να εξαφανίσουν τα ίχνη τους.
Παρατήρηση 2η: Το υπουργείο του Χρυσοχοϊδη μπορεί να άλλαξε όνομα και από «δημόσιας τάξης» να έγινε «προστασίας του πολίτη» αλλά δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επαναλαμβάνει τα κόλπα του Πολύδορα και του Μαρκογιαννάκη. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η στάση της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί αυτού. Το ασφυκτικό πρέσινγκ στο μπλοκ των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών κατέληξε στο προσχεδιασμένο παιδομάζωμα επί της Λ. Αλεξάνδρας εκατοντάδων νεαρών αφού πρώτα εγκλωβίστηκαν από ισχυρές δυνάμεις ΜΑΤ, Ζ και Δ της αστυνομίας. Και ενώ πρόκειται για τρία ανοιχτά τρομοκρατικά χτυπήματα κανένας εισαγγελέας, δικαστής κρατικής ή «ανεξάρτητης αρχής» δεν κουνιέται για να διατάξει έστω και για τα μάτια του κόσμου μια έκτακτη έρευνα για να αποκαλυφθούν οι δράστες και μάλιστα όταν αυτοί συνεχίζουν θρασύτατα να απειλούν ότι την επόμενη θα κάψουν ζωντανούς ανθρώπους. Και ο Χρυσοχοϊδης που δήθεν θα αποτάξει όσους αστυνόμους συνεργάζονται με φασιστικές συμμορίες, ενώ συλλαμβάνει αντιεξουσιαστές έξω από τα στέκια τους για δήθεν συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις, εξακολουθεί να διώκει διαδηλωτές με τον κουκουλονόμο, ενώ υποτίθεται είναι υπό κατάργηση, δεν μπαίνει καν στον κόπο να ψελλίσει μια κουβέντα έστω και για πιθανή σχέση των φασιστών με τις ρατσιστικές επιθέσεις στο Ν. Κόσμο ή τη βομβιστική επίθεση της Θεσσαλονίκης. Το μήνυμα προς τον φασιστικό υπόκοσμο και τους μπράβους της νύχτας είναι ξεκάθαρο: Κάψτε τους, λεηλατείστε τους, ανατινάξτε τους, σκοτώστε τους και εμείς θα λέμε ότι «ξεκαθαρίζονται λογαριασμοί».
Παρατήρηση 3: Επειδή διάφορα ακούγονται τόσο για τη φύση των επιθέσεων, όσο και για τις «ευθύνες» που πρέπει να αναλάβει το «υπουργείο προστασίας του πολίτη», έχουμε να πούμε τα εξής: Και οι τρεις είναι τρομοκρατικές επιθέσεις με δράστες παρακρατικούς δολοφόνους άσχετα αν αυτοί είναι φασίστες ή μπράβοι της νύχτας ή και τα δύο μαζί. Και στις τρεις ο ρόλος της αστυνομίας είναι τέτοιος που δικαιολογημένα κανείς μπορεί να υποθέσει ότι συγκαλύπτει τους δράστες. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και η πολιτική ηγεσία της αστυνομίας.
Μ’ αυτή την έννοια είναι αφελές να καλλιεργούνται πάσης φύσεως αυταπάτες ότι το επίσημο κράτος «πρέπει», «οφείλει», «έχει καθήκον» να προστατεύσει τα στέκια, τους αγωνιστές ή οποιονδήποτε άλλον μετανάστη ή ενεργό πολίτη από την μαφιόζικη φασιστική παρακρατική τρομοκρατία, όπως επίσης και κάθε εκδήλωση του κινήματος (όπως για παράδειγμα την πρόσφατη συναυλία στον Αγ. Παντελεήμονα).
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάθε έννομο μέσο, να γίνουν μηνύσεις και να αναζητηθούν όλες οι ποινικές, αστικές και διοικητικές ευθύνες όχι μόνο των δραστών αλλά και κάθε ηθικού αυτουργού. Όποιος τα αρνείται αυτά δήθεν για «λόγους αρχής» απλώς αφήνει τους δράστες να τη σκαπουλάρουν χωρίς κανένα κόπο. Η χρήση των αστικών δικαιωμάτων δεν υποκρύπτει καμία αυταπάτη για τον αστικό νόμο και ιδιαίτερα για τους μηχανισμούς του.
Όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αυτοάμυνα του κινήματος και κάθε συλλογικότητας που δραστηριοποιείται πέριξ αυτού. Το καθήκον αυτό δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια κανενός υπουργείου και καμίας «νόμιμης εξουσίας». Είναι καθήκον των οργανώσεων της αριστεράς και όλων όσων στέκονται απέναντι στα αφεντικά και το αστικό κράτος και εν πάση περιπτώσει όσων αντιλαμβάνονται ότι τα λεγόμενά τους αν δεν είναι μόνο βερμπάλες, θα πρέπει να συνοδεύονται και από μια ανάλογη οργανωτική υπευθυνότητα. Και απαιτεί όχι απλώς καταγγελίες, ούτε μόνο δηλώσεις αλληλεγγύης, αλλά πρακτικά μέτρα που δεν θα αφήνουν περιθώρια δράσης σε οποιαδήποτε παρακρατική φασιστική συμμορία.
" data-medium-file="" data-large-file="" class="alignnone size-full wp-image-451" src="https://allileggui.files.wordpress.com/2016/12/eiffel-tower-dark.jpg" alt="eiffel-tower-dark" style="border: 0px; vertical-align: middle; display: block; margin: 0px 0px 5px; height: auto; max-width: 100%;">Παρατήρηση 2η: Το υπουργείο του Χρυσοχοϊδη μπορεί να άλλαξε όνομα και από «δημόσιας τάξης» να έγινε «προστασίας του πολίτη» αλλά δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να επαναλαμβάνει τα κόλπα του Πολύδορα και του Μαρκογιαννάκη. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Η στάση της αστυνομίας κατά τη διάρκεια της πορείας του Πολυτεχνείου δεν αφήνει καμία αμφιβολία περί αυτού. Το ασφυκτικό πρέσινγκ στο μπλοκ των αναρχικών και των αντιεξουσιαστών κατέληξε στο προσχεδιασμένο παιδομάζωμα επί της Λ. Αλεξάνδρας εκατοντάδων νεαρών αφού πρώτα εγκλωβίστηκαν από ισχυρές δυνάμεις ΜΑΤ, Ζ και Δ της αστυνομίας. Και ενώ πρόκειται για τρία ανοιχτά τρομοκρατικά χτυπήματα κανένας εισαγγελέας, δικαστής κρατικής ή «ανεξάρτητης αρχής» δεν κουνιέται για να διατάξει έστω και για τα μάτια του κόσμου μια έκτακτη έρευνα για να αποκαλυφθούν οι δράστες και μάλιστα όταν αυτοί συνεχίζουν θρασύτατα να απειλούν ότι την επόμενη θα κάψουν ζωντανούς ανθρώπους. Και ο Χρυσοχοϊδης που δήθεν θα αποτάξει όσους αστυνόμους συνεργάζονται με φασιστικές συμμορίες, ενώ συλλαμβάνει αντιεξουσιαστές έξω από τα στέκια τους για δήθεν συμμετοχή σε ένοπλες οργανώσεις, εξακολουθεί να διώκει διαδηλωτές με τον κουκουλονόμο, ενώ υποτίθεται είναι υπό κατάργηση, δεν μπαίνει καν στον κόπο να ψελλίσει μια κουβέντα έστω και για πιθανή σχέση των φασιστών με τις ρατσιστικές επιθέσεις στο Ν. Κόσμο ή τη βομβιστική επίθεση της Θεσσαλονίκης. Το μήνυμα προς τον φασιστικό υπόκοσμο και τους μπράβους της νύχτας είναι ξεκάθαρο: Κάψτε τους, λεηλατείστε τους, ανατινάξτε τους, σκοτώστε τους και εμείς θα λέμε ότι «ξεκαθαρίζονται λογαριασμοί».
Παρατήρηση 3: Επειδή διάφορα ακούγονται τόσο για τη φύση των επιθέσεων, όσο και για τις «ευθύνες» που πρέπει να αναλάβει το «υπουργείο προστασίας του πολίτη», έχουμε να πούμε τα εξής: Και οι τρεις είναι τρομοκρατικές επιθέσεις με δράστες παρακρατικούς δολοφόνους άσχετα αν αυτοί είναι φασίστες ή μπράβοι της νύχτας ή και τα δύο μαζί. Και στις τρεις ο ρόλος της αστυνομίας είναι τέτοιος που δικαιολογημένα κανείς μπορεί να υποθέσει ότι συγκαλύπτει τους δράστες. Στο ίδιο μήκος κύματος βρίσκεται και η πολιτική ηγεσία της αστυνομίας.
Μ’ αυτή την έννοια είναι αφελές να καλλιεργούνται πάσης φύσεως αυταπάτες ότι το επίσημο κράτος «πρέπει», «οφείλει», «έχει καθήκον» να προστατεύσει τα στέκια, τους αγωνιστές ή οποιονδήποτε άλλον μετανάστη ή ενεργό πολίτη από την μαφιόζικη φασιστική παρακρατική τρομοκρατία, όπως επίσης και κάθε εκδήλωση του κινήματος (όπως για παράδειγμα την πρόσφατη συναυλία στον Αγ. Παντελεήμονα).
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί κάθε έννομο μέσο, να γίνουν μηνύσεις και να αναζητηθούν όλες οι ποινικές, αστικές και διοικητικές ευθύνες όχι μόνο των δραστών αλλά και κάθε ηθικού αυτουργού. Όποιος τα αρνείται αυτά δήθεν για «λόγους αρχής» απλώς αφήνει τους δράστες να τη σκαπουλάρουν χωρίς κανένα κόπο. Η χρήση των αστικών δικαιωμάτων δεν υποκρύπτει καμία αυταπάτη για τον αστικό νόμο και ιδιαίτερα για τους μηχανισμούς του.
Όμως αυτό δεν έχει καμία σχέση με την αυτοάμυνα του κινήματος και κάθε συλλογικότητας που δραστηριοποιείται πέριξ αυτού. Το καθήκον αυτό δεν μπορεί να αφεθεί στα χέρια κανενός υπουργείου και καμίας «νόμιμης εξουσίας». Είναι καθήκον των οργανώσεων της αριστεράς και όλων όσων στέκονται απέναντι στα αφεντικά και το αστικό κράτος και εν πάση περιπτώσει όσων αντιλαμβάνονται ότι τα λεγόμενά τους αν δεν είναι μόνο βερμπάλες, θα πρέπει να συνοδεύονται και από μια ανάλογη οργανωτική υπευθυνότητα. Και απαιτεί όχι απλώς καταγγελίες, ούτε μόνο δηλώσεις αλληλεγγύης, αλλά πρακτικά μέτρα που δεν θα αφήνουν περιθώρια δράσης σε οποιαδήποτε παρακρατική φασιστική συμμορία.
#je_suis_al_nusra
Παρ’ όλα αυτά, οι ΗΠΑ και οι τοποτηρητές τους δε φαίνονται διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τον πόλεμό τους. «Ακόμα και αν τελείωσε η πολιορκία στο Χαλέπι, δεν είναι το τέλος του πολέμου. Ο πόλεμος θα συνεχιστεί», δήλωσε δυσοίωνα ο εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ Τζον Κίρμπι. «Αν το Χαλέπι πέσει στα χέρια της κυβέρνησης, θα είναι αυτό το τέλος του πολέμου; Δε νομίζω. Πιστεύουμε πως ο συριακός λαός και η συριακή αντιπολίτευση είναι πρόθυμοι να αντισταθούν και να συνεχίσουν τις προσπάθειές τους. Αυτό το γεγονός δε θα τελειώσει τον πόλεμο», συμπλήρωσε ο υπουργός Εξωτερικών του Κατάρ.
Οι δηλώσεις αυτές έρχονται στον απόηχο της απόφασης της αμερικάνικης κυβέρνησης να άρει κάποιους περιορισμούς στην πολιτική εξαγωγής όπλων της, ώστε να μπορέσει να εξοπλίσει πιο μαζικά την αντιπολίτευση. Ακόμα και η απόφαση αυτή, ωστόσο, πολύ δύσκολα θα αντιστρέψει πλέον την πορεία του πολέμου.
Στιγμιότυπα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας ενάντια στη Συρία
Είναι πραγματικά οδυνηρό για κάποιον να αναγκάζεται να γράφει το παρακάτω απόσπασμα 5.5 χρόνια μετά την έναρξη του συριακού πολέμου, αλλά τις τελευταίες μέρες κυκλοφόρησαν διάφορες αναλύσεις από αριστερή σκοπιά που εξαφάνιζαν ταχυδακτυλουργικά το ρόλο του ιμπεριαλισμού στο συριακό πόλεμο. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα αυτές οι αναλύσεις αντιμετωπίστηκαν και στα σοβαρά! Κυκλοφόρησε και μια άποψη ότι… ο Άσσαντ είναι σύμμαχος των Αμερικάνων ενάντια στην επανάσταση. Φτάνει κανείς στο σημείο να τσιμπιέται για να βεβαιωθεί ότι δε βλέπει εφιάλτη… Ας είναι.
Η Συρία λοιπόν βρίσκεται στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού. Αυτό δεν είναι κάτι που ξεκίνησε το 2011, όταν οι πρέσβεις των ΗΠΑ και της Γαλλίας σε μια κίνηση όλο νόημα έσπευδαν στη Χάμα για να δηλώσουν τη στήριξή τους στους εξεγερμένους [2], όταν οι βασικές χώρες του ΝΑΤΟ δήλωναν πως «ο Άσσαντ πρέπει να φύγει» [3] και εξόπλιζαν μαζικά την αντιπολίτευση. Να θυμίσουμε πως η Συρία είναι μια χώρα σύμμαχος της πάλαι ποτέ Σοβιετικής Ένωσης, με ένα καθεστώς που έχει προκύψει μέσα από μια εθνικοαπελευθερωτική διαδικασία και που – παρά τον εκφυλισμό που έχει υποστεί – δεν είναι ελεγχόμενο από τον ιμπεριαλισμό. Σταχυολογούμε λίγα μόνο από τα στιγμιότυπα της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας ενάντια στη χώρα από την τελευταία 15ετία.
Το 2002 βγαίνει ο Μπους και ορίζει τον «Άξονα του Κακού». Βάζει μέσα το Ιράν, το Ιράκ και τη ΛΔ Κορέας. Μερικούς μήνες μετά, βγαίνει ο υφυπουργός Εξωτερικών Μπόλτον και ορίζει ένα διευρυμένο άξονα που περιλαμβάνει την Κούβα, τη Λιβύη και τη Συρία.
Το 2003 υπογράφεται στις ΗΠΑ κάτι που λέγεται ‘Πράξη Λογοδοσίας Συρίας και Αποκατάστασης Κυριαρχίας Λιβάνου΄. Επιβάλλονται σκληρές κυρώσεις ενάντια στη Συρία, και Αμερικάνοι αναλυτές μιλούν για απόφαση που μπορεί να αποτελέσει προπομπό στρατιωτικής επέμβασης ενάντια στη χώρα [4].
Οι ΗΠΑ χρηματοδοτούν τη συριακή αντιπολίτευση και τη μουσουλμανική αδελφότητα από το 2005. Έγγραφα του Κονγκρέσου [5] το αποδεικνύουν και αποκαλύπτουν πως η αλλαγή καθεστώτος υπάρχει στην ατζέντα από το 2005 τουλάχιστον.
Υπάρχουν ακόμα οι αποκαλύψεις των wikileaks για τα πλάνα της αμερικάνικης πρεσβείας της Δαμασκού από το 2006 [6]. Μια μυστική αναφορά που συνέταξε ο επικεφαλής της καταγράφει τα τρωτά σημεία τού συριακού καθεστώτος που η Ουάσινγκτον θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί. Στην κορυφή της λίστας είναι η ‘υπόθαλψη φόβων Σουνιτών για ιρανική επιρροή’, ώστε να προκληθούν θρησκευτικές διαμάχες και να αξιοποιηθεί ‘η παρουσία των διερχόμενων εξτρεμιστών ισλαμιστών’΄. Αυτό μπορεί να το πει κανείς και περιγραφή αυτού που γίνεται στη χώρα από το 2011.
Η κατάσταση σήμερα
Τα ψέματα που γράφτηκαν πάλι αυτές τις μέρες σε ό,τι αφορά το συριακό ζήτημα δεν περιγράφονται. Διάβαζες πολλά άρθρα από αριστερή, υποτίθεται, σκοπιά που δεν ξεχώριζαν από αυτά που γράφει ο Economist. Μπορεί να ντρέπονται και να παραιτούνται παρουσιαστές του BBC και του al-Jazeera μην αντέχοντας να λένε άλλα ψέματα, αλλά η φιλοϊμπεριαλιστική αριστερά δεν έχει τέτοια προβλήματα.
Η πραγματικότητα είναι η εξής. Σήμερα έχουμε μια αντιπολίτευση που κυριαρχείται σε απόλυτο βαθμό από τις πιο αντιδραστικές πτέρυγες του πολιτικού Ισλάμ και υποστηρίζεται ανοιχτά από τον ιμπεριαλισμό. Ο συριακός λαός στηρίζει μαζικά την κυβέρνησή του, πράγμα που αποδεικνύεται από τα ποσοστά που πήρε στις τελευταίες εκλογές το 2014 το κυβερνών κόμμα [7] και από μια σειρά δημοσιευμάτων σε πολύ καθώς πρέπει δυτικά μέσα, τα οποία έχουν κάθε συμφέρον να δαιμονοποιήσουν τη συριακή κυβέρνηση [8, 9]. Ο λόγος για τον οποίο η πλειοψηφία του πληθυσμού στηρίζει την κυβέρνησή της είναι απλούστατα γιατί καταλαβαίνει με τι θέλει να την αντικαταστήσει η αντιπολίτευση.
Ο πόλεμος που διεξάγεται στη Συρία είναι μια τεράστια επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος ενορχηστρωμένη από τον ιμπεριαλισμό και εκτελεσμένη από τους τοποτηρητές του στην περιοχή, για τις ανάγκες της οποίας έχουν αξιοποιηθεί οι πιο αντιδραστικές πτέρυγες του πολιτικού Ισλάμ. Στο εσωτερικό της Συρίας, η επέμβαση πάτησε στη σκληρή και διάρκειας πολλών δεκαετιών διαμάχη ανάμεσα στο Μπάαθ και τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, η οποία είχε κλιμακωθεί με την εξέγερση στη Χάμα το 1982 την οποία κατέστειλε ο συριακός στρατός.
Ο πόλεμος στη Συρία καθρεφτίζει τον ευρύτερο πόλεμο που διεξάγεται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής, ο οποίος δεν έχει ακόμα κορυφωθεί. Τα στρατόπεδα έχουν πλέον διαχωριστεί αρκετά καθαρά – και στη μεγάλη εικόνα ο διαχωρισμός αυτός έχει γίνει όχι με θρησκευτικούς ή εθνοτικούς όρους, αλλά με όρους αντιιμπεριαλιστικής πάλης. Στο ένα στρατόπεδο είναι ο Άξονας της Αντίστασης, που αποτελείται από τη συριακή κυβέρνηση, το Ιράν, τη Χεζμπολλά, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, διάφορες παλαιστινιακές και ιρακινές πολιτοφυλακές και τους Χούτι. Το στρατόπεδο αυτό υποστηρίζεται από τη Ρωσία, μια περιφερειακή καπιταλιστική χώρα. Στο άλλο στρατόπεδο βρίσκονται οι μεγαλύτεροι τρομοκράτες και δολοφόνοι του πλανήτη, οι νατοϊκοί ιμπεριαλιστές, μαζί με τους τοποτηρητές τους στην περιοχή (Σαουδική Αραβία, Ισραήλ, πετρομοναρχίες του Κόλπου) και τις διάφορες τζιχαντιστικές και σαλαφίτικες σουνιτικές οργανώσεις (ISIS, αλ-Νούσρα, αλ-Κάιντα Υεμένης κοκ) Στο ενδιάμεσο αυτών των στρατοπέδων υπάρχουν διάφορες ταλαντευόμενες δυνάμεις, μεταξύ των οποίων οι Κούρδοι της Συρίας, που σύντομα θα κληθούν να επιλέξουν καθαρά πλευρά.
Τι πόλεμο διεξάγουν οι δύο πλευρές;
Οι μαρξιστές συμφωνούμε τη φράση του Κλαούζεβιτς πως ο πόλεμος είναι η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα. Αλλά ποια πολιτική συνεχίζουν τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα;
Στο παγκόσμιο επίπεδο, η δυτική Αυτοκρατορία εξακολουθεί να επιδιώκει την επικαιροποίηση της ηγεμονίας της στην πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή της Μέσης Ανατολής και στον πλανήτη. Κάθε καθεστώς που δεν είναι πλήρως υποταγμένο σε αυτήν πρέπει να υποταχθεί ή να αντικατασταθεί από ένα υποταγμένο. Οι μπααθιστές, κατάλοιπο ενός περασμένου παγκόσμιου συσχετισμού, αποτελούν πλέον ανορθογραφία στο χάρτη. Οι Χούτι στην Υεμένη πρέπει να τσακιστούν κάτω από τις βόμβες των Σαούδ και των μισθοφόρων τους που έχουν έρθει από κάθε γωνιά της γης. Η Χεζμπολλά και το Μπλοκ της 8ης Μάρτη απειλούν το Ισραήλ και πρέπει να σβηστούν από προσώπου γης. Το Ιράν, που από το 1979 είναι ο μεγάλος πονοκέφαλος στην περιοχή, πρέπει να περικυκλωθεί περαιτέρω, να κοπεί κομμάτια και να αποικιοποιηθεί, για να πάρει σειρά η Ρωσία. Εξυπακούεται πως η Παλαιστινιακή Αντίσταση και η ίδια η Παλαιστίνη θα πάψει να υπάρχει. Ο πόλεμος αυτός αποτελεί τη συνέχιση μιας πολιτικής λεηλασίας και υπαγωγής κάτω από την ιμπεριαλιστική μπότα, είναι ένας άδικος ιμπεριαλιστικός πόλεμος.
Ο Άξονας της Αντίστασης –με τη βοήθεια πλέον της Ρωσίας– διεξάγει έναν πόλεμο για να μη μετατραπούν οι χώρες του και η Μέση Ανατολή συνολικά σε οικόπεδο του ΝΑΤΟ βυθισμένο στο χάος. Καμιά από τις χώρες που τον αποτελούν δεν είναι ιμπεριαλιστική, όπως δεν είναι και η Ρωσία. (και εδώ) Ο πόλεμος αυτός είναι ένας δίκαιος, αντιιμπεριαλιστικός πόλεμος.
Αν ζουμάρει κανείς στο εσωτερικό της Μέσης Ανατολής και ακούσει τα συνθήματα των δύο εμπόλεμων πλευρών, θα ακούσει τις ουαχαβίτικες σέχτες – στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι ‘επαναστάτες’ της Συρίας – να φωνάζουν «θάνατος στους Πέρσες, τους Ζωροαστριστές, τους Νουσαΐρι και τους απίστους» και «Χριστιανοί στη Βηρυτό, Αλαουίτες στον τάφο». Θα δει τα ελεεινά αυτά καθάρματα να αποκεφαλίζουν [10] και να χρησιμοποιούν ως βομβιστές αυτοκτονίας [11] ανήλικα παιδιά. Θα τους δει να έχουν βγάλει από το επίκεντρο της αντιπαράθεσης το σιωνιστικό κράτος και να έχουν βάλει τους «απίστους» – που τυγχάνει να ταυτίζονται με τους εχθρούς του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Θα δει την πηγή του ουαχαβιτισμού, το προπύργιο της μαύρης αντίδρασης που λέγεται Σαουδική Αραβία, να προσπαθεί με κάθε τρόπο να μετατρέψει τον πόλεμο σε θρησκευτικό. Από την άλλη, θα ακούσει τον Άξονα της Αντίστασης να φωνάζει «θάνατος στο Ισραήλ, θάνατος στην Αμερική», να απορρίπτει το θρησκευτικό διαχωρισμό καλώντας σε ενότητα των μουσουλμάνων και να ορκίζεται στην υπεράσπιση της Παλαιστίνης, που αποτελεί «τον πιο ιερό σκοπό μας» σύμφωνα με τα λεγόμενα των ηγετών του.
Ανακοίνωση της Τζάις αλ-Φατάχ από το ‘επαναστατημένο’ Χαλέπι που γράφει πως επιτρέπει να φύγουν οι άμαχοι ηλικίας κάτω από 14 και πάνω από 55 αν καταβάλουν 150,000 συριακές λίρες ($300). Η επανάσταση έχει έξοδα. Λίγο αργότερα, οι μαχητές της θα ανοίξουν πυρ εναντίον αμάχων που διαφεύγουν.
Πακέτα που έριξε η συριακή αεροπορία στο ανατολικό Χαλέπι πριν από την απελευθέρωσή του. Προσέξτε το σαπούνι και το ξυράφι – απευθυνόταν στους Σύρους ιμπεριαλοτζιχαντιστές, στους οποίους η κυβέρνηση προσφέρει αμνηστία αν παραδοθούν στα πλάνα της προσπάθειας οικοδόμησης εθνικής ενότητας.
Μαχητές της αντιπολίτευσης απομακρύνονται από το ανατολικό Χαλέπι μέσα στα πράσινα λεωφορεία.
Βεβαίως η αντιπολίτευση δεν επεφύλαξε παρόμοια αντιμετώπιση στους άνδρες του συριακού στρατού που είχε στα χέρια της. Στη φωτογραφία, αιχμάλωτοι άνδρες του συριακού στρατού εκτελούνται από τους ‘επαναστάτες’ στο ‘απελευθερωμένο’ Χαλέπι. Βεβαίως τότε δεν κλαίγανε οι κροκόδειλοι που έχουν λυσσάξει σήμερα, ούτε τους έπιαναν οι ανθρωπιστικές τους ευαισθησίες.
Νίκη στα όπλα του Άξονα της Αντίστασης
Οι κομμουνιστές υποτίθεται πως πρέπει να έχουν μια διεθνή οπτική. Ρωτάμε: μια Μέση Ανατολή που σφάζεται μεταξύ της γύρω από εθνοτικές και θρησκευτικές γραμμές μάς βοηθάει στο σχέδιό μας; Γιατί αυτό ακριβώς είναι το πολιτικό πρόγραμμα της συριακής αντιπολίτευσης και των φίλων της. Πού προτιμούμε να κάνουμε κομμουνιστική δουλειά, στη Συρία ή στη Σαουδική Αραβία νούμερο 2 που θέλουν να χτίσουν οι ‘επαναστάτες’; Αν κανείς δυσκολεύεται να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα θα μπορούσε να πάει να ρωτήσει το ΚΚ και το αριστερό εξωκοινοβούλιο της Σαουδικής Αραβίας. Μόνο που δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στη Σαουδική Αραβία, όπου η αντιπολίτευση θεωρείται τρομοκρατία και συχνά τιμωρείται με αποκεφαλισμό.
Ρωτάμε: μια Μέση Ανατολή στην οποία ο ιμπεριαλισμός και οι εντεταλμένοι του στρατοί έχουν συντρίψει τις δυνάμεις της αντίστασης μάς βοηθάει στο σχέδιό μας; Πρέπει ή δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει το αν ο χάρτης είναι γεμάτος με προτεκτοράτα και νατοϊκές βάσεις; Αν το συνειδητό προλεταριάτο κάποιας άλλης χώρας αξιωθεί να κάνει καμιά επανάσταση, ποιος θα πάει να την καταστείλει αν όχι ο εγγυητής της διαιώνισης και αναπαραγωγής του σαπισμένου καπιταλισμού που ακούει στο όνομα ΝΑΤΟ;
Για όλους αυτούς τούς λόγους υποστηρίζουμε την ήττα και την εκδίωξη των δικών μας, νατοϊκών ιμπεριαλιστών από τη Μέση Ανατολή, το τσάκισμα των τοποτηρητών τους (Σαουδική Αραβία, σιωνιστικό κράτος, πετρομοναρχίες του Κόλπου) και των ουαχαβίτικων παιδιών τους. Το μόνο υπαρκτό υποκείμενο που μπορεί να αναλάβει αυτό το καθήκον είναι ο Άξονας της Αντίστασης. Η ήττα αυτού του στρατοπέδου – από τις δυνάμεις της διεθνούς αντεπανάστασης και όχι από εμάς! – θα θέσει τις βάσεις για την επαναβεβαίωση της Pax Americana στην περιοχή και τον πλανήτη για τα επόμενα πολλά χρόνια, βάζοντας ταφόπλακα σε οποιαδήποτε προοδευτική εξέλιξη. Ευχόμαστε και υποστηρίζουμε τη στρατιωτική του νίκη, χωρίς βεβαίως να δίνουμε πολιτική στήριξη στις πολιτικές δυνάμεις που τον απαρτίζουν. Την ίδια στιγμή, αντιτασσόμαστε σε κάθε ιμπεριαλιστική βλέψη της Ρωσίας στην περιοχή· δε μπορεί όμως κανείς παρά να αναγνωρίσει πως χωρίς τη βοήθεια της Ρωσίας κατά πάσα πιθανότητα δε θα υπήρχε σήμερα Συρία.
«Υποστηρίζετε το δικτάτορα»
Είναι θλιβερό και συνάμα ενδεικτικό της κατάντιας κομματιών του πάλαι ποτέ ρεύματος το γεγονός ότι αυτή η κατηγορία εκτοξεύεται κατά κύριο λόγο από ανθρώπους που έχουν αναφορά στον Τρότσκι. Ναι κύριοι, «υποστηρίζουμε» τον Άσσαντ – με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε «υποστηρίξει» ο Τρότσκι τον Τσανγκ Κάι Σεκ ενάντια στο γιαπωνέζικο ιμπεριαλισμό [12]. «Υποστηρίζουμε» τον Άσσαντ με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που είχε «υποστηρίξει» ο Τρότσκι τον Βάργκας της Βραζιλίας και τον Χαϊλέ Σελασσιέ της Αιθιοπίας ενάντια στο βρετανικό και τον ιταλικό ιμπεριαλισμό αντίστοιχα [13, 14].
Χωρίς να ξεχνάμε τις διαφορές που έχουμε να λύσουμε με το καθεστώς του Άσσαντ – όπως και με κάθε αστικό καθεστώς στον πλανήτη – και χωρίς να του δίνουμε καμιά πολιτική στήριξη, υπερασπίζουμε άνευ όρων την αυτοδιάθεση της Συρίας ενάντια στον ιμπεριαλισμό που θέλει να την κόψει κομμάτια και να την υποδουλώσει, φορώντας διπλές και τριπλές αλυσίδες σε ό,τι έχει απομείνει από το συριακό λαό. Η υπεράσπιση της αυτοδιάθεσης των καταπιεσμένων εθνών ενάντια στον ιμπεριαλισμό είναι αδιαπραγμάτευτη θέση αρχής για τους κομμουνιστές, και αυτή η θέση είναι τελείως ανεξάρτητη από τις αξίες και το ταξικό περιεχόμενο των κυβερνήσεων των χωρών αυτών.
«Είναι πολύ περίπλοκο…»
Όχι, δεν είναι. Από τη μια μπάντα είναι ο «δικός σας» ιμπεριαλισμός και οι εντεταλμένοι του στρατοί που αποτελούνται από ουαχαβίτες κανίβαλους και που στο πολιτικό τους πρόγραμμα έχουν την εθνοκάθαρση, και από την άλλη είναι μια μη ελεγχόμενη από τον ιμπεριαλισμό χώρα που παλεύει για να μη μετατραπεί σε τριχοτομημένη αποικία. Όποιος αδυνατεί να δει έναν τέτοιο πόλεμο ως ταξική πάλη ας περιοριστεί καλύτερα στις συνδικαλιστικές του ασχολίες. Δεν κάνει και για τίποτα άλλο. Και ας αναρωτηθεί μήπως η συμμετοχή της χώρας «του» και της αστικής «του» τάξης στο ιμπεριαλιστικό φαγοπότι – με μενού τις σάρκες των ταξικών μας αδελφών που τους έλαχε να γεννηθούν στις καταπιεσμένες χώρες του πλανήτη – τον έχει μετατρέψει σε ντροπαλούλη σοσιαλσοβινιστή, που δεν αντιτάσσεται στην πραγματικότητα αυτή επειδή γλείφει κι αυτός κάνα κοκαλάκι που πετάει η αστική τάξη από το τραπέζι της.
Αλήθεια, τι θα κάνει αν αύριο ξεκινήσει μια δίκαιη απεργία κάνας αρσενικός εργάτης που καταπιέζει τη γυναίκα του στο σπίτι; Μήπως είναι κι αυτό «περίπλοκο»; Αν στην ηγεσία της απεργίας βρίσκεται κάνας ρεφορμιστής τι θα κάνει τότε; Μήπως εκεί πρέπει να μείνουμε ουδέτεροι για να μη λερώσουμε τα χέρια μας; Λίγοι αριστεροί θα απαντήσουν λάθος σε αυτές τις ερωτήσεις, και οι περισσότεροι θα αναγνωρίσουν στην παραπάνω επιχειρηματολογία τις δικαιολογίες του απεργοσπάστη. Ας κάνει επιτέλους τις σχετικές αναγωγές και στην κλίμακα της διεθνούς ταξικής πάλης, μπας και ανοίξει λιγάκι η οπτική του και καταλάβει τι πάει να πει δίκαιος πόλεμος.
Για χιλιοστή φορά: δεν είναι κάθε κίνημα προοδευτικό
Βεβαίως, η ταξική πάλη δε σταματάει και τα καθεστώτα του Άξονα της Αντίστασης δεν είναι ούτε κατά διάνοια «δικά μας». Αστικά κράτη είναι, δηλαδή δικτατορίες της αστικής τάξης πάνω στην εργατική τάξη – όπως είναι άλλωστε και το πιο δημοκρατικό αστικό κράτος. Υποστηρίζουμε κάθε προοδευτικό κίνημα που ξεσπάει στο εσωτερικό των χωρών αυτών, αλλά με κάποιες βασικές προϋποθέσεις: να έχει δίκαια αιτήματα και να μην καλεί το ΝΑΤΟ να το βοηθήσει. Κινήματα που καλούν το ΝΑΤΟ να τα βοηθήσει δεν αξίζουν την παραμικρή αλληλεγγύη. Αν η διεθνής πραγματικότητα του 1914 άφηνε στα επαναστατικά κινήματα χώρο να εκμεταλλευτούν τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για να προωθήσουν τη δική τους ατζέντα (παίρνοντας πχ. όπλα από τη Γερμανία όταν διεξήγαγαν εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα σε μια αποικία της Βρετανίας), η πραγματικότητα του 2016, που ακούει στο όνομα Αυτοκρατορία υπό την ηγεμονία των ΗΠΑ, δεν επιτρέπει καμιά τέτοια πιθανότητα – τουλάχιστον έτσι όπως είναι σήμερα. Η ελευθερία κατακτιέται σε κόντρα με το ΝΑΤΟ και μόνο έτσι.
– Ποιοι είναι οι επαναστάτες που υποστηρίζεις; – Α, δεν τους ξέρεις, είναι από το χωριό.
Ας γίνει η Συρία η αφορμή να τελειώσουμε με τις αφηγήσεις περί λαών που ξεσηκώνονται αδιαμεσολάβητα ενάντια στους ‘δικτάτορες’ ζητώντας γενικώς ‘δημοκρατία’. Είναι φοβερό αυτό το πράγμα· ακόμα και σήμερα, ρωτάς κάποιον θιασώτη της ‘συριακής επανάστασης’ ή κάποιον που επιμένει να επαναλαμβάνει ‘να φύγει ο Άσσαντ’ να σου πει ποια πολιτική δύναμη υποστηρίζει στη Συρία και σου απαντάει πως υποστηρίζει το ‘λαό’! Δεν υπάρχει ούτε γενικά ‘λαός’ ως υποκείμενο ούτε κίνημα χωρίς πολιτικό πρόγραμμα. Το περιεχόμενο του κάθε κινήματος αποκρυσταλλώνεται σε μια ηγεσία. Αφηγήσεις που προσπαθούν να περιγράψουν το χαρακτήρα ενός κινήματος εξαφανίζοντας με ταχυδακτυλουργικό τρόπο τις δυνάμεις που βρίσκονται στην ηγεσία του και υποστηρίζοντας πως «ο τάδε ακτιβιστής (που συνήθως δεν κατονομάζεται) έχει στο μυαλό του την τάδε ή τη δείνα πολύ προοδευτική ιδέα, άρα ορίστε τι θέλει το κίνημα» στερούνται κάθε σοβαρότητας. Είναι με τέτοιες αφηγήσεις που προσπαθούν οι θιασώτες κάποιας επανάστασης να δικαιολογήσουν τη στάση τους.
Δεν υπάρχει καμιά πάλη ενάντια στον καπιταλισμό χωρίς πάλη ενάντια στο ΝΑΤΟ
Πριν να είναι εχθρός της μισθωτής σκλαβιάς, ο κομμουνιστής είναι εχθρός κάθε μορφής καταπίεσης. Δεν κλείνει τα μάτια στην καταπίεση που υφίστανται τα καταπιεσμένα έθνη, όπου το προλεταριάτο φοράει διπλές αλυσίδες και βλέπει την υπεραξία που παράγει να τη ρουφάει εκτός από τη ντόπια αστική τάξη και η Wall Street ή το Σίτι. Αυτό το καθήκον γίνεται πιο πιεστικό αν ο κομμουνιστής αυτός έχει τύχει να γεννηθεί σε χώρα της ιμπεριαλιστικής Δύσης. Ο κομμουνιστής αυτός κατανοεί πως η υπέροχη αστική δημοκρατία που απολαμβάνει στη χώρα του δεν είναι τίποτα άλλο από μια φτιασιδωμένη δικτατορία της αστικής ‘του’ τάξης, και ότι η υλική βάση του φτιασιδώματος αυτού πατάει στην ιμπεριαλιστική καταλήστευση των καταπιεσμένων εθνών. Κατανοεί πως οι καταληστευμένες χώρες ισορροπούν σε πιο αυταρχικά συστήματα διακυβέρνησης, ακριβώς επειδή δεν υπάρχει μεγάλη ευχέρεια να εξαγοράζεται η συναίνεση των υποτελών τάξεων με το καρότο. Είναι λοιπόν ιδιαίτερα προσεκτικός όταν χαρακτηρίζει τα πολιτικά τους καθεστώτα – γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταντήσει τσιρλίντερ της αστικής δημοκρατίας, όπως έχουν καταντήσει δηλαδή αυτοί που αποκαλούν «δικτάτορες» όλους τους ηγέτες των κρατών-παριών και των χωρών του «Άξονα του Κακού» (κατά Μπους). Φυσικά όλοι αυτοί δε χρησιμοποιούν ποτέ το χαρακτηρισμό «δικτάτορας» πχ για τον Ολλάντ, που κυβερνάει με καθεστώς έκτακτης ανάγκης από πέρσι το Νοέμβρη.
Ο κομμουνιστής αυτός προσπαθεί επίσης να αναγνωρίσει και να κατανοήσει τα πολιτικά εργαλεία που έχουν φτιάξει οι καταπιεσμένοι λαοί για να παλέψουν ενάντια στην καταπίεση, κι ας μη μοιάζουν ακριβώς με αυτά που ξέρει ο ίδιος. Ειδικά αν μιλάμε για τη Μέση Ανατολή, προσπαθεί να διακρίνει πίσω από το θρησκευτικό πέπλο – που δεν είναι παρά το επιφαινόμενο – την ουσία της πολιτικής των διάφορων πολιτικών δυνάμεων. Δεν εξισώνει τη Χεζμπολλά με το ISIS ή την Αχράρ αλ-Σαμ επειδή είναι όλες ισλαμικές οργανώσεις. Και σίγουρα δε φέρεται σαν αποικιοκράτης που θα πάει με τα δικά του – δυτικοκεντρικά – εργαλεία να δώσει την προκατασκευασμένη του λύση, αγνοώντας την ιστορία και τις πολιτικές παραδόσεις των εκεί λαών. Βοηθάει και να ζυγίζει λιγάκι τα επιτεύγματα που έχει να επιδείξει ο ίδιος απέναντι στη ‘δική του’ – καταπιέστρια – αστική τάξη πριν ανακηρύξει τον εαυτό του και το κόμμα του ως μόνους συνεπείς αντιιμπεριαλιστές. Θα βοηθούσε ενδεχομένως να συνέκρινε τα επιτεύγματά του αυτά με τα επιτεύγματα των εκεί λαών, όπως για παράδειγμα τη στρατιωτική νίκη ενάντια στο σιωνιστικό κράτος που πέτυχε η Χεζμπολλά το καλοκαίρι του 2006.
Όσοι από αυτούς που γεννήθηκαν στη Δύση θέλουν πραγματικά να ανατρέψουν αυτό το σάπιο σύστημα, ας χαμογελάσουν για την ήττα του ιμπεριαλιστικού τους μπλοκ στο εξωτερικό και ας ετοιμαστούν να υποδεχτούν τα αποτελέσματά της στο εσωτερικό. Να είναι βέβαιοι ότι η ήττα έξω δυναμώνει τη διχόνοια μέσα – μια ματιά στο σκυλοκαβγά μεταξύ του FBI, της CIA και των υποψηφίων για την προεδρία είναι αρκετή για να πειστεί γι’ αυτό. Οι υπόλοιποι ας πάρουν μια κούτα χαρτομάντιλα κι ας πάνε να κλαψουρίσουν έξω από τη ρώσικη πρεσβεία. Μην ξεχάσουν να πάνε μια βόλτα κι από την αμερικάνικη μετά, να ζητήσουν επιτέλους περαιτέρω εξοπλισμό των εξεγερμένων και επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων για να σωθεί η επανάσταση ή οι άμαχοι ή οι κορμοράνοι. Ανέφερε και ο Τραμπ κάτι σχετικό μιλώντας για ‘ασφαλείς ζώνες’ (διάβαζε ζώνη απαγόρευσης πτήσεων) [15].
ΥΓ. Δε μπορεί να μην πει κανείς δυο λόγια για τους ποταμούς δακρύων που έχυσαν τις τελευταίες μέρες διάφοροι αριστεροί υποστηρικτές κάποιας ‘επανάστασης’ πάνω από το απελευθερωμένο Χαλέπι. Ένα από τα καλύτερα τέτοια δείγματα, αλλά και εξαίρετο υλικό για μια περιπτωσιολογική μελέτη στην ‘από τα κάτω και αριστερά’ νατοϊκή προπαγάνδα, είναι το πρόσφατο άρθρο με τίτλο «Η αντεπανάσταση τσακίζει το Χαλέπι» [16] του Ashley Smith από την ISO, αδελφή οργάνωση της ΔΕΑ στις ΗΠΑ. Ο τύπος αυτός δεν ανήκει απλώς στην αριστερή πτέρυγα του ΝΑΤΟ – είναι κατάλληλος να αναλάβει το γενικό επιτελείο. Έχει γράψει μια σειρά αριστουργήματα για το συριακό. Σε ένα άλλο άρθρο του επιχειρηματολογεί πως ο σωστός τρόπος να εφαρμόσουμε τα διδάγματα του Τρότσκι σήμερα είναι να υπερασπίσουμε το δικαίωμα των Σύρων επαναστατών να προμηθευτούν όπλα και βοήθεια από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό [17].
Μια κριτική που απευθύνει διαρκώς η ISO στην αστική της τάξη είναι πως δεν εξοπλίζει αρκετά τούς επαναστάτες, ώστε να καταφέρουν να ανατρέψουν τον Άσσαντ. Και φυσικά ασκεί σφοδρή κριτική σε όσους αριστερούς στις ΗΠΑ επιλέγουν να καταγγέλλουν τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό για το ρόλο του στο συριακό, αφού «στη Συρία, υπεύθυνος για την ανθρωπιστική καταστροφή είναι ξεκάθαρα ο Άσσαντ και οι ιμπεριαλιστές και περιφερειακοί του υποστηρικτές» [18]. Το μεγαλύτερο όμως αριστούργημα των συντρόφων αυτών για το συριακό – μπροστά στο οποίο ωχριούν ακόμα και οι ανακοινώσεις της ΟΑΚΚΕ – είναι ένα άρθρο στο οποίο υποστηρίζουν πως το ανατολικό «ελεύθερο Χαλέπι είναι η Παρισινή Κομμούνα του 21ου αιώνα» [19]. Θερμές ευχαριστίες στην ‘Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό’ λοιπόν, που μας μετέφρασε το πιο πρόσφατο άρθρο του Smith στα ελληνικά [20], μην τυχόν και χάσουμε τόση σοφία.
Όπως καθίσταται σαφές από τα παραπάνω, η ISO στηρίζει σθεναρά τις επεμβάσεις της αστικής της τάξης στο εξωτερικό. Κατά κανόνα προσπαθεί να μασκαρέψει τη στάση της αυτή με αριστερή φρασεολογία (εντάξει, μπορεί να μην τα καταφέρνει και πολύ καλά σε αυτό). Υπάρχουν όμως και φορές που δε μπαίνει καν στον κόπο. Στις 11 Οκτώβρη οι σοσιαλδημοκράτες αυτοί δημοσίευαν μια συνέντευξη [21] σχετικά με τη Μοσούλη που πήραν από τον Anand Gopal. Τον παρουσίαζαν ως δημοσιογράφο και συγγραφέα που έχει γράψει πολλά για τους πολέμους των ΗΠΑ και παρέθεταν τη συνέντευξή του ασχολίαστη, προφανώς υιοθετώντας το περιεχόμενό της. Αυτό για το οποίο δεν ενημέρωναν το αναγνωστικό τους κοινό ήταν πως ο συγκεκριμένος κύριος είναι συνεργάτης του αμερικάνικου θινκ τανκ New America. Αρκεί να πούμε πως το θινκ τανκ αυτό έχει διευθύντρια την Anne-Marie Slaughter, πρώην υψηλόβαθμη αξιωματούχο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ και νυν στενή συνεργάτρια της Χίλαρι.
Το ότι το συγκεκριμένο πολιτικό ρεύμα έχει μακρά ιστορία υποστήριξης της αστικής του τάξης στις ιμπεριαλιστικές της εκστρατείες δεν είναι κάτι άγνωστο. Η κολόνια αυτή κρατάει από τη δεκαετία του 1950, όταν υποτάχτηκε στην ψυχροπολεμική πίεση της αστικής του τάξης και παραιτήθηκε από την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ ενάντια στον ιμπεριαλισμό, που αποτελούσε πάγια θέση του τροτσκισμού. Επειδή αυτή η υποταγή έπρεπε κάπως να ντυθεί ιδεολογικά, κατασκεύασε τη θεωρία του κρατικού καπιταλισμού. Έβγαλε την ΕΣΣΔ «κρατικοκαπιταλιστική» αλλά και… «ιμπεριαλιστική» (τι κι αν δεν είχε ένα καπίκι χρηματιστικού κεφαλαίου, τι κι αν διαλύθηκε χωρίς να ανοίξει μύτη) και μάλιστα πιο αντιδραστική από το δυτικό ιμπεριαλισμό. Αυτή η βαθιά υπόκλιση στην αστική δημοκρατία δυτικού τύπου είναι εμφανέστατη και σήμερα, όταν το ρεύμα αυτό χαρακτηρίζει «δικτάτορες» όλους τούς εχθρούς της δυτικής Αυτοκρατορίας, συμβάλλοντας στην περαιτέρω δαιμονοποίησή τους. Πανηγύρισε με ενθουσιασμό την πτώση του ’90. Και γιατί να μην την πανηγύριζε άλλωστε; Αφού η πτώση αυτή αποτελούσε το πολιτικό του πρόγραμμα. Μέχρι σήμερα δεν έχει ψελλίσει μισή κουβέντα αυτοκριτικής.
Ακόμα και με δεδομένο το ιστορικό αυτό, θα περίμενε κανείς πως το βαρέλι θα είχε κάπου πάτο. Φευ… ‘House Negros’· έτσι αποκαλούσε ο Malcolm X κάτι τέτοιους.
Αναφορές
[1] The Independent, ‘There’s more propaganda than news coming out of Aleppo this week’, 16.12.2016
[2] France24, ‘French and US ambassador visits bolster Hama protests’, 09.07.2011
[3] CNN, ‘U.S., Europe call for Syrian leader al-Assad to step down’, 19.09.2011
[4] Stephen Zunes, περιοδικό Middle East Policy, άνοιξη 2004
[5] Washington Post, ‘U.S. secretly backed Syrian opposition groups, cables released by WikiLeaks show’, 17.04.2011
[6] WikiLeaks, ‘Influencing the SARG in the end of 2006’, 13.12.2006
[7] Fox News, ‘Syrian election shows depth of popular support for Assad, even among Sunni majority’, 04.06.2014.
[8] Telegraph, ‘Syria: As the bombs fall, the people of Damascus rally round Bashar al-Assad’, 17.04.2014.
[9] Guardian, ‘Most Syrians back President Assad, but you’d never know from western media’, 17.01.2012.
[10] Al-Masdar, ‘Warning: +18 Video. Aleppo rebels behead a child’, 19.07.2016
[11] SANA, ‘Terrorist bombing in al-Midan Police Station in Damascus’, 16.12.2016
[12] Τρότσκι, ‘Για το σινοϊαπωνικό πόλεμο’, 23.09.1937
[13] Τρότσκι, ‘Η αντιιμπεριαλιστική πάλη είναι το κλειδί για την απελευθέρωση’, 23.09.1938
[14] Τρότσκι, ‘Για τους δικτάτορες και τα υψώματα του Όσλο’, 22.04.1936
[15] NY Times, ‘It’s So Sad,’ Donald Trump Says of Syria, Promising ‘Safe Zones’, 15.12.2016
[16] Socialist Worker, ‘The counterrevolution crushes Aleppo’, 13.12.2016
[17] Socialist Worker, ‘Learning to think today’, 02.11.2016
[18] Socialist Worker, ‘Will the left hear the cries from Aleppo?’, 19.10.2016
[19] Socialist Worker, ‘Aleppo is burning’, 10.05.2016
[20] ΚΑΡ, ‘Η αντεπανάσταση συνθλίβει το Χαλέπι’, 14.12.2016
[21] Socialist Worker. ‘A nightmare in the making for Mosul’, 11.10.2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου