Ένας αγώνας --οποιοσδήποτε αγώνας που δικαιολογεί τη λέξη-- δεν είναι εύκολος. Έχει σκαμπανεβάσματα, αναποδιές, εμπόδια, και, ναι, αναπόφευκτα, απογοητεύσεις. Το χειρότερο, κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων πόσο τον βαστάν τα πόδια του, ούτε απέναντι στο φόβο που εμπεριέχει κάθε ρίσκο --και αγώνας χωρίς ρίσκο δεν υπάρχει-- ούτε απέναντι στο μούδιασμα της απογοήτευσης.
Και η απογοήτευση είναι ανθρώπινο πράγμα, ανθρώπινο όσο και ο ενθουσιασμός, και η πίστη, και ό,τι μας αρέσει να θεωρούμε πως μπορούμε να έχουμε και να είμαστε ως άνθρωποι.
Κι είναι ψέματα να πεις --να πει οποιοσδήποτε-- πως σου είναι ξένη και δεν την κατανοείς -- την κούραση της απογοήτευσης, την παραίτηση που σου εμπνέει, την αίσθηση της ήττας. Το "α σιχτίρ", το "σκατά", το "γαμώτο." Παλεύεις κάθε μέρα μαζί της και δεν ξέρεις ποτέ αν και πότε θα σε νικήσει.