.jpg)
Η ανατροπη της ΕΣΣΔ ηταν η κορυφαια ιστορικη ανατροπη σε ολη την ανθρωπινη ιστορια και μετρησε σαν τετοια γιατι συγκλονισε καθε ανθρωπο ειτε ανηκε στον προοδευτικο χωρο ειτε οχι .Ακομα ,ακομα και τα εμπειρα στελεχη στο ιμπεριαλιστικο στρατοπεδο αιφνιδιασε κυριως γιατι υπνωτισε ολους οτι ταχαμου γινεται προσπαθεια βελτιωσης της σοσιαλιστικης οικοδομισης με τις περεστροικα και γκλασνοστ .
Κι ομως ενα εμπειρο Μαρξιστικο ματι θα επρεπε να ειχε δει τα σημαδια απο το 20ο ακομα συνεδριο του ΚΚΣΕ οπου αρχισε το κουβαρι να ξηλωνεται .Παρολαυτα η κατρακιλα για το νεο εργατικο κρατος μαλλον ξεκιναγε πολυ πιο πισω ....
Στο ξεκινημα της Ναζιστικης επιθεσης στην ΕΣΣΔ και την αναγκαστικη αδρανεια των συνδικατων (ΣΟΒΙΕΤ) λογω ακριβως του πολεμου .Αδρανεια που δεν αποκατασταθηκε ποτε και ολη η ευθυνη της σοσιαλιστκης οικοδομισης περασε αποκλειστικα και σταδιακα ΜΟΝΟ στο κομμα .Κι αυτο αποτελει το κορυφαιο λαθος για οποιοδηποτε ΚΚ ειτε ειναι στο αστικο κοινοβουλιο ,ειτε ειναι στην εξουσια,ειτε στην παρανομια.Χωρις να αφουγκραζεται τα θελω της κοινωνιας ο κομμουνιστης ειναι γυμνος .Αυτο που δινει ζωη κι ανασα στο σοσιαλιστικο οικοδομημα ειναι ο πολιτης να νοιωθει οτι ΑΥΤΟΣ κυβερνα ,αυτος ελεγχει το κρατος του ,τοτε νοιωθει σαν τον Σταχανωφ ,τοτε εκπαιδευεται προς την κομμουνιστικη κοινωνια .Καθολου τυχαια το συνθημα ΟΛΗ Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΑ ΣΟΒΙΕΤ κινησε τον τροχο της ιστοριας το 1917 και συνεπηρε καθε μπολσεβικο .
ΔΕΥΤΕΡΗ ΑΙΤΙΑ
Με τον μεγαλο πατριωτικο πολεμο δεν χτυπηθηκαν μονο οι υποδομες του σοσιαλιστικου κρατους ,η υπαιθρος και τα χωρια της ΕΣΣΔ αλλα και το ιδιο το ΚΚΣΕ .Μεσα στα 25.000.000 νεκρους σοβιετικους πολιτες ηταν και 3.500.000 κομματικα μελη και στελεχη και μαλιστα μπαρουτοκαπνισμενοι μολσεβικοι που "εδεναν τ ατσαλι" στις κρισιμες δεκαετιες του 20 και του 30 .Το ΚΚΣΕ σχεδον αποδεκατιστηκε και ποτε δεν αναπληρωθηκε αυτη η απωλεια !! Αντιθετα βρηκαν ευκαιρια διαφοροι τυχοδιωκτες και οπορτουνιστες να εισχωρησουν στο κομμα και να φτασουμε στο καταστροφικο 20ο Συνεδριο. Οποιες προσπαθειες κι αν γιναν απο την ηγεσια απο το 45 και μετα να ξυπνησει η ζωη στα Σοβιετ σκονταφτε σ αυτους που βλεπαν εχθρικα καθε λαικη κι εργατικη παρεμβαση στο γραφειοκρατικο τους εργο.Δυστυχως κι ο μπολσεβικος ηγετης και πατερουλης εφυγε νωρις κι ετσι δεν προλαβε να αποκαταστησει την λειτουργεια των Σοβιετ στην Σταχανοφικη εποχη .Παρολα αυτα ενα τελευταιο εργατικο ξεσπασμα ειχαμε με την ανατροπη του Χρουτσωφ καθως και με το Δημοψηφισμα του 91 (λογω νοσταλγιας στην ΕΣΣΔ ) και μια τελευταια αντιδραση στο πραξικοπημα του Γιελτσιν και μεγαλες διαδηλωσεις ειχαμε σε ολη την ΕΣΣΔ αλλα το αποτελεσμα ηταν ηδη προδιαγεγραμμενο .
Σημερα υπαρχει νοσταλγια στον Ρωσικο λαο για τα 70 χρονια του σοσιαλισμου ,τι δεν υπαρχει ομως ?? Ενα ισχυρο και ταξικο εργατικο κινημα που θα κανει παλι κυριαρχα τα ΣΟΒΙΕΤ ωστε να ξαναπαρουν την εξουσια .Ας μην περιμενουε λοιπον απο τα ΚΚ (ΚΚΡΟ και ΚΕΚΡ)απο τα πανω να αλλαξουν κατι στη Ρωσια αλλα να εχουμε τα ματια στραμενα στα συνδικατα και το εργατικο κινημα
ΑΠΟ ΚΕΙ ΘΑ ΒΓΕΙ Ο ΗΛΙΟΣ ΠΑΛΙ
Το "Ολη η εξουσία στα Σοβιέτ" είχε αξία σαν σύνθημα ανατροπής της κυρίαρχης τότε αστικής εξουσίας (άρα και νοοτροπίας σε ευρύτατα λαϊκά στρώματα). Αλλά, όταν αυτό επιτεύχθηκε και διαλύθηκε το αστικό κράτος, φάνηκαν τα νέα προβλήματα: Η εργατική τάξη δεν ήταν υποκειμενικά ώριμη να διοικήσει την παραγωγή. Στα εργοστάσια επεκράτησε χάος, που μπορεί σε ιδανικές συνθήκες και νάταν γόνιμο αν δεν καραδοκούσε ο ταξικός εχθρός. Που μπορεί να είχε χάσει το κράτος του, αλλά κράταγε δομές της παραγωγής στο εσωτερικό (κουλάκοι) και είχε αμέριστη και πανίσχυρη υποστήριξη απ' έξω. Αναγκαστικά το εργατικό κράτος κατέφυγε σε έναν συμβιβασμό: "Μονοπρόσωπη διεύθυνση". Που απαιτούσε "αγίους" και ταυτόχρονα "τίγρεις" κομμουνιστές διευθυντές, να αντέχουν στον πειρασμό, λαδώματα, μίζες, νεποτισμοί, προσωπικά κυκλώματα κλπ. Η μπάλα πάλι παιζόταν στο γήπεδο του εχθρού! Βάλτε και την ανάγκη συμμαχιών σε αντιϊμπεριαλιστική-εθνικοαπελευθερωτική βάση, όχι ξεκάθαρα ταξική, με την "Πολιτική των Εθνοτήτων". Κι όμως ο "Πολεμικός Κομμουνισμός" τα κατάφερε να προλάβει τον Β'ΠΠ, ώστε να τον αντιμετωπίσει στα πεδία των μαχών, με τους καλύτερους εφικτούς στρατιωτικούς και οικονομικούς συσχετισμούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά σε πολιτικό-ιδεολογικό επίπεδο είχαμε ΠΙΣΩΓΥΡΙΣΜΑ, που απαιτούσε σκληρή ταξική πάλη για την ανάκτηση του χαμένου εδάφους, και να ξαναπατήσει η Επανάσταση στα δικά της πόδια.
Κι αυτό ήταν καθήκον, όχι μόνο των κομμουνιστών του νέου Σοσιαλιστικού μπλοκ, αλλά και του παγκόσμιου κομμ. κινήματος, μαζί με την υπόλοιπη εργατιά και τα μικροαστικά στρώματα, που προλεταριοποιούνταν και δεν είχαν ελπίδες στον Καπιταλισμό.
Εκεί χάθηκε η μπάλα.... καθώς μέτρησε η ταξική συνειδητότητα και αποφασιστικότητα του αδίστακτου ταξικού εχθρού. Αυτοί ξέραν τι θέλαν και δεν είχαν και καμιάν αναστολή στο πως θα το πετύχουν. Ακόμη και ρίχνοντας πυρηνικές βόμβες.
Η εργατική τάξη και οι μικροαστοί, αντίθετα, στο 99% της κλαψουρίζει απολογητικά για κάποιον ..."Μελιγαλά", και κάποια ..."γκουλάγκ"!
Ετσι δε νικάς.
Ούτε και με λαϊκίστικες αναρχομικροαστικές φαντασιώσεις "αυτοοργάνωσης", "αυθορμητισμούς", "ανεξάρτητα συνδικάτα", "σοβιέτ-χωρίς-κόμμα", ( π.χ. "πλατείες" με "έξω τα συνδικάτα και τα κόμματα" παρ' υμίν... κλπ.) κι άλλες τέτοιες κατευθυνόμενες υποβολιμαίες μπαρούφες.
Η άνοδος του εργατικού κινήματος βρίσκεται σε αδιάσπαστη διαλεκτική σχέση με την αναβάθμιση της συνειδητότητάς του στην κατανόηση της αναγκαιότητας της οργανωμένης ιδεολογικοπολιτικής πρωτοπορίας του, το Κομμ. Κόμμα Νέου Τύπου.
Με τον πρώτο λόγο σε αυτή τη σχέση να έχει το Κόμμα.
Το Κόμμα θα καθοδηγεί τα Σοβιέτ, κι όχι τα Σοβιέτ το ....Κόμμα!
Και το Κόμμα πρέπει να είναι άξιο γι αυτό τον ρόλο.
Αυτό είναι το πρόβλημα, πρόβλημα κατ' εξοχήν και μόνο πολιτικό, που δεν υπάρχουν για την επίλυσή του ....οργανωτικές ρετσέτες!
Αλλιώς πελαγοδρομούμε κατά κει, που μας σπρώχνουν οι άνεμοι του Κεφαλαίου!
Κι ο Ηλιος δε θα βγαίνει ....από τη Δύση!