ΣΤΑΛΙΝΓΚΡΑΝΤ

"Από το ημερολόγιο ενός Γερμανού στρατιώτη, που πολέμησε στο Στάλινγκραντ:

5 Οκτωβρίου 1942:

Το τάγμα μας επιτέλους βγήκε στον Βόλγα.

Ο Φύρερ μας είχε υποσχεθεί, ότι θα ξεμπερδεύαμε με τον πόλεμο το φθινόπωρο του 1941. Έπεσε λίγο έξω. Αύριο, αύριο κιόλας, στις 6 Οκτωβρίου του 1942 θα είμαστε στην άλλη όχθη του ποταμού και ο πόλεμος θα τελειώσει.

Να θυμάστε τα λόγια μου!

Αυτό το ημερολόγιο θα μπει στην Ιστορία της νέας Γερμανίας.

Θα το διαβάζουν στους Γερμανούς μαθητές και φοιτητές στο μάθημα της Ιστορίας.

Μας χωρίζουν μόλις 600 μέτρα από τον Βόλγα.

6 Οκτωβρίου 1942: Οι γαμ…νοι Ρώσοι προβάλλουν σθεναρή αντίσταση με πυρά.

Δεν μπορούμε να διανύσουμε αυτά τα 600 μέτρα.

Βρισκόμαστε κοντά στο περίφραγμα ενός σχολείου.

7 Οκτωβρίου 1942: Γαμ…νο σχολείο! Είναι αδύνατον να το πλησιάσουμε.

Οι απώλειες του τάγματός μας υπερβαίνουν ήδη το 30%.

13 Οκτωβρίου 1942: Όσοι έχουν επιζήσει από το τάγμα μας απορούν, από που πετάγονται αυτοί οι Ρώσοι.

Δεν έχει μείνει τίποτα από το σχολείο, αλλά κάθε φορά, που το ζυγώνουμε, κάτω από τα χαλάσματα ακούγονται ριπές, και άλλος ένας αλαζώνας Γερμανός πέφτει νεκρός.

19 Οκτωβρίου 1942: Αλληλούϊα! Επιτέλους καταλάβαμε τα χαλάσματα του σχολείου.

Από το τάγμα μας έχουν επιζήσει γύρω στα 100 άτομα.

Πριν από 2 βδομάδες ήμασταν 328. 328 στρατιώτες και αξιωματικοί της Μεγάλης Γερμανίας.

Όπως αποδείχτηκε, αυτό το γαμ…νο σχολείο το προασπίζονταν 15 Ρώσοι. Βρήκαμε 15 πτώματα.

Δεν υπήρχε κανένας αξιωματικός ανάμεσά τους. Αν είναι δυνατόν! Ποιος τους διοικούσε; Είναι αδιανόητο! Βρήκαμε μόνο 15 πτώματα, και τους πολιορκούσε ολόκληρο τάγμα! Το καλύτερο τάγμα εφόδου της Μεγάλης Γερμανίας!

Κι αυτό δεν είναι το χειρότερο. Μένουν άλλα 400 μέτρα μέχρι τον Βόλγα. Όμως μπροστά μας, στον δρόμο απέναντι, βρίσκεται ένα κατεστραμμένο τετραόροφο σπίτι, και κάτι μου λέει ότι το τάγμα μας δεν θα μπορέσει να προελαύσει παραπέρα.

31 Δεκεμβρίου 1942: Υποδεχόμαστε το Νέο Έτος στα χαλάσματα του γαμ….νου σχολείου.

Αναγκαστήκαμε να θάψουμε τους Ρώσους, επειδή με την όψη τους και μόνο (Ακόμα και νεκροί, είχαν σφιγμένες τις γροθιές τους!) τρομοκρατούσαν τους νεοσύλλεκτους, που αποστέλλονται κάθε βδομάδα στο τάγμα μας.

Οι απώλειες είναι ασύλληπτες: μετά τους 1.000, σταμάτησα να τις μετράω, ενώ σύμφωνα με τους κατασκόπους μας το τετραόροφο σπίτι το προασπίζονται το πολύ 40 άτομα. Ανάμεσά τους υπάρχει ένας σκοπευτής, ο οποίος δεν έχει αστοχήσει ποτέ. Κι όταν ακούμε μόνο έναν χαρακτηριστικό πυροβολισμό, ο μάγειράς μας μαγειρεύει για ένα άτομο λιγότερο.

Βομβαρδίζουμε και πυροβολούμε αυτό το σπίτι τουλάχιστον 2 μήνες. Γαμ…νοι Ρώσοι! Γαμ…νο Στάλινγκραντ! Γαμ…νο σπίτι! Γαμ…νε Χίτλερ με τον γαμ…νο σου πόλεμο!

25 Ιανουαρίου 1943: Κακώς βομβαρδίσαμε το σχολείο.

Θα είχαμε τώρα κάποιο απάνεμο μέρος για να ζεστασιά και ύπνο.

29 Ιανουαρίου 1943: Προσπαθώ να θυμηθώ, πότε ήταν η τελευταία φορά, που ένιωθα ότι είμαι ο ανίκητος απόγονος των Αρίων. Θαρρώ, πως ήταν την 5η Οκτωβρίου του 1943.

Πάψαμε να είμαστε ανίκητοι, όταν οι Ρώσοι που βρίσκονταν στο γαμ…νο σχολείο άρχισαν να μας σκοτώνουν.

1 Φεβρουαρίου 1943: Έχουμε περικυκλωθεί. Υποφέρουμε από το κρύο.

Δεν έχουμε ούτε τσάι, ούτε σναπς. Γδύνουμε τους σκοτωμένους συντρόφους μας.

Ευτυχώς, είναι πολλοί, κι από τα ρούχα τους φτιάχνουμε πανωφόρια για τον εαυτό μας. Δεν κάνει να ανάβουμε φωτιές ούτε την ημέρα, ούτε τη νύχτα.

Οι γαμ…νοι Ρώσοι σκοπευτές δεν προσπαθούν απλά να σε πετύχουν στο κεφάλι, αλλά στοχεύουν επίτηδες στο κέντρο του κράνους, όπου βρίσκεται καρφωμένο το ανίκητο σύμβολό μας – η σβάστικα…

Έχω μάθει το κάθε τούβλο αυτού του γαμ…νου σχολείου. Βρήκα έναν έλεγχο γεμάτο «Άριστα» κι έναν μικρό τόμο του Νίτσε. Τι την θέλουν οι Ρώσοι, την γερμανική φιλοσοφία; Γαμ…νοι πρωτόγονοι!

2 Φεβρουαρίου 1943: Στην θέση των Ρώσων, θα μας εκτελούσα όλους. Όλους εμάς, τους γαμ…νους Γερμανούς, που θαρρήσαμε ότι είμαστε οι ανίκητοι ημίθεοι μιας ανώτερης φυλής. Ημίθεοι με κουρέλια, τα οποία βγάλαμε από τους νεκρούς συντρόφους μας, πρόθυμοι για μια γουλιά ζεστό τσάι να πουλήσουμε 100 φορές τον Χίτλερ και την ίδια την Γερμανία. Θα έχουν κάθε λόγο να μας εκτελέσουν.

Αν έστω ένας από εμάς βγει ζωντανός από εδώ, θα είναι θαύμα…"

(Via Juliette Georgiades)

Κείμενο φωτό Veronica Solis