Μαντρότοιχοι με αγκαθωτό σύρμα, συρματοπλέγματα, θερμικές κάμερες, μηχανήματα ακτίνων X, αλλά αφού υπάρχει παιδική χαρά, όλα καλά, τι παραπονιέστε;
«Μια ''σούπα'' ξαναζεσταμένων αυταπατών, στοχευμένων κυρίως στους αγρότες, ''σέρβιρε'' ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Αλ. Τσίπρας, κατά την περιοδεία του στη Λάρισα», όπως τονίζουν οι Τομεακές Επιτροπές Λάρισας του ΚΚΕ οι οποίες προσθέτουν τα εξής:
«Το παραμύθι της προοδευτικής διακυβέρνησης και των "δημοκρατικών μετώπων" που σέρβιρε έχει δράκο... και ο δράκος αυτός λέγεται υποταγή στα θέλω των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, στο βωμό των οποίων θυσιάζονται οι λαϊκές ανάγκες.
Έχει αποδείξει άλλωστε και ως κυβέρνηση πριν και ως αντιπολίτευση τα τελευταία χρόνια ότι υπηρετεί την ίδια στρατηγική με αυτή της ΝΔ.
Για το λόγου του αληθές έχουμε και λέμε:
Την ίδια ώρα που μας έλεγε για την στήριξη των αγροτών την ίδια στιγμή στο κοινοβούλιο ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ψήφισε - κάνοντας την πάπια - τις τροπολογίες του ΚΚΕ για την ανακούφιση των αγροτών! Γιατί; Γιατί αυτά τα μέτρα δεν "χωράνε" στη πολιτική υπέρ των μονοπωλίων και της ΕΕ.
Σε «βαθύ κόκκινο» βρίσκονται τα νοσοκομεία της χώρας, με τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους να εκπέμπουν σήμα κινδύνου για τη λειτουργία τους ως αποτέλεσμα της εγκληματικής διαχείρισης της πανδημίας από την κυβέρνηση που δεν ικανοποιεί τα αιτήματα για ουσιαστική ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας και την άμεση επίταξη του ιδιωτικού τομέα.
Ενδεικτικές του «ως εδώ και μη παρέκει» είναι οι καταγγελίες της Συνέλευσης των γιατρών του Αττικού Νοσοκομείου, σύμφωνα με τις οποίες, «η σημερινή γενική εφημερία ξεκίνησε με δεκάδες ράντζα και υπεράριθμες κλίνες». Μάλιστα όπως αναφέρουν, «το νοσοκομείο είναι εκτός ελέγχου, το πρόβλημα σύντομα θα γίνει μη διαχειρίσιμο. Η νοσηλεία και η ιατρική σε αυτές τις συνθήκες γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες.
της Jayati Ghosh – Project Syndicate
Πολλοί άνθρωποι, από όλο τον κόσμο, χαρακτηρίζουν τη Διάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για την Κλιματική Αλλαγή (COP26) στη Γλασκώβη μία απογοήτευση. O χαρακτηρισμός, όμως, αυτός υποτιμά τη Διάσκεψη σε μεγάλο βαθμό.
Οι παγκόσμιοι ηγέτες – ειδικά στον ανεπτυγμένο κόσμο – εξακολουθούν να μην μπορούν να κατανοήσουν τη σοβαρότητα της κλιματικής πρόκλησης. Αν και αναγνωρίζουν τη σοβαρότητα και τον επείγοντα χαρακτήρα της στις ομιλίες τους, επιδιώκουν, ως επί το πλείστον βραχυπρόθεσμα, εθνικά συμφέροντα και προβαίνουν σε μακρινές δεσμεύσεις για «καθαρές μηδενικές» εκπομπές, χωρίς, όμως, να αναφέρονται σε σαφείς και άμεσες δεσμεύσεις για δράση.
 |
| Όταν ένας νέος μπαμπάς σκύβει για να αφήσει το μωρό του ένα λουλούδι στο Πολυτεχνείο... όταν το νέο σκύβει πάνω στην ιστορία με σεβασμό και τρυφερότητα...τότε ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο! |
Το ξαναγράψιμο της Ιστορίας είναι πολύπλευρο, και συνοδεύει την γενικότερη, αστικά στοχοπροσηλωμένη, παρερμηνεία της, όπως αυτή, που επιχειρείται πάλι, με την επιχειρούμενη νεκρανάσταση του «αυθεντικού ΠΑΣΟΚ» από τους γραφιάδες των ΜΜΑ. Στα πλαίσια αυτά επιχειρείται μια εξιδανίκευση της «εποχής Αντρέα», στην πραγματικότητα ένα είδος πολιτικής ανακύκλωσης της χρησιμότητάς του για την Κεφαλαιοκρατία γενικά, εγχώρια και διεθνή, μονολεκτικά για τον Ιμπεριαλισμό.
Καλλιεργούν τον μύθο ενός ουρανοκατέβατου ΠΑΣΟΚ, που τάχατες «διαμόρφωσε την μεσαία τάξη»(*), κάνοντας σκόπιμη σύγχυση αιτίων και αποτελεσμάτων: Το ΠΑΣΟΚ δεν ήρθε για "να διαμορφώσει μια μεσαία τάξη".
Η εισήγηση της Δασκάλας Ρούλας Καραγιάννη στο 19ο Συνέδριο της ΕΕΔΥΕ
Συναγωνιστές και συναγωνίστριες,
σας ευχαριστώ που σήμερα εδώ στο 19 ο συνέδριο της ΕΕΔΥΕ μου δίνετε το βήμα
να μιλήσω γι’ αυτό που ο ρόλος μου ως εκπαιδευτικός μου επιβάλλει. Να μιλήσω
για τα παιδιά.
Σε κάθε πόλεμο το βλέμμα όλων πέφτει στα παιδιά. Στα παιδιά του πολέμου.
Η ευαισθητοποίηση του κόσμου είναι πολλαπλάσια όταν προβάλλονται εικόνες
από τραυματισμένα, πεινασμένα ή ορφανά παιδιά. Άλλες φορές λόγω της
ευαισθησίας κάποιου ανταποκριτή που προσπαθεί να προβάλει την πραγματική
εικόνα του πολέμου σε βάθος και άλλες γιατί η δυστυχία, η τραγωδία, ο φόβος και
ο οίκτος είναι ιδιαίτερα εμπορικά προϊόντα.
Στα σχολεία μας τα τελευταία χρόνια δεχθήκαμε παιδιά του πολέμου. Τα παιδιά
σπάνια έως ποτέ μιλούν για το απάνθρωπο και σκληρό πρόσωπο του πολέμου και
για όσα ανεξίτηλα χαράχτηκαν στη μνήμη τους. Όμως η ψυχή φαινόταν καθαρά
στο βλέμμα τους και μαζί με την ψυχή τους και ο πόλεμος. Τόσο ζωντανά και με
τόσο μελανά χρώματα που κανένα ρεπορτάζ και κανένας ανταποκριτής δεν
μπορούσε να αποδώσει.
Ο Δημήτρης δεν γύρισε στο σπίτι του τη Δευτέρα το βράδυ. Είναι και αυτός ένας από τους εκατοντάδες εργάτες που έχασαν τη ζωή τους, με φρικτό τρόπο, την ώρα της δουλειάς.
Συγκεκριμένα 400 νεκροί μέσα σε 5 χρόνια είναι ο τραγικός απολογισμός. Μαζί με τους οικοδόμους, τους ντελιβεράδες, τους εργάτες που τρέχουν και τσακίζονται, ακόμα και χωρίς ρεπό για να προλάβουν διορίες και παραγγελίες. Τους χιλιάδες που κάνουν δυο και τρεις δουλειές για να τα φέρουν βόλτα οικονομικά, νέοι και μεγαλύτεροι εργαζόμενοι χάνονται στα λεγόμενα «εργατικά ατυχήματα», τα οποία στην ουσία αποτελούν προδιαγεγραμμένα εγκλήματα.
Ο θάνατος, όμως, του Δημήτρη τη Δευτέρα και ο τετραήμερος απεργιακός αγώνας των λιμενεργατών και του σωματείου της ΕΝΕΔΕΠ, έφεραν στην επιφάνεια για ακόμα μια φορά το τι σημαίνει έλλειψη συνθηκών ασφάλειας στον χώρο δουλειάς και μάλιστα σε ένα χώρο που παρουσιάζεται από όλες τις κυβερνήσεις ως υπόδειγμα επένδυσης και ανάπτυξης των κερδών σε έναν κλάδο, της COSCO.
Στις 23 και 24 Ιούλη δυνάμεις του Ι Συντάγματος του ΕΛΑΣ αντιμετωπίζουν το μηχανοκίνητο τάγμα του Μπουραντά και ταγματασφαλίτες που έκαναν επιδρομή στην Καλλιθέα και τους απωθούν.
Στις 24/7 1.000 περίπου Γερμανοί και ταγματασφαλίτες κυκλώνουν την Καλλιθέα και τους γύρω συνοικισμούς για να πιάσουν ομήρους. Στις συγκρούσεις που ακολούθησαν με τον ΕΛΑΣ, μια ομάδα 10 ΕΛΑΣιτών περικυκλώθηκαν στο σπίτι αρ.10 της οδού Μπιζανίου και επί 5 ώρες απέκρουαν τις επιθέσεις του εχθρού απορρίπτοντας κάθε πρόταση για παράδοση. Όλοι προτίμησαν να πέσουν νεκροί.
Την επομένη πάνω από 3.000 λαού πήραν μέρος στη κηδεία των ηρώων της οδού Μπιζανίου. Ο κόσμος, που στην πορεία πολλαπλασιάστηκε, στάθηκε γονατιστός και έψαλλε το πένθιμο εμβατήριο.
Συγκεκριμένα, σε συνέντευξή του στα «Νέα», επιβεβαιώνοντας τη σημασία της εν λόγω ζώνης για τους ευρωενωσιακούς επιχειρηματικούς ομίλους και με «προβιά» τα γνωστά προσχήματα που αξιοποιούνται για τις επεμβάσεις, τόνισε ότι «η περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής και η κατάσταση εκεί αποτελεί δυνητική απειλή αστάθειας για ζωτικά γεωπολιτικά συμφέροντα της ΕΕ, λόγω γειτνίασης με τη Βόρεια Αφρική και τη Μεσόγειο».
Ο πατέρας της Ιφιγένειας ήταν δάσκαλος σ ένα μικρό χωρίο της Αρχαίας Ολυμπίας.
Εκεί, ανάμεσα στους ίδιους ουρανούς που ατένιζαν τα ερείπια των ναών, των αφιερωμένων στα ολυμπιακά ιδεώδη, εκεί, τη δεκαετία του 20 και του 30 ο δάσκαλος, προσπαθούσε να μάθει στα παιδιά να μετρούν τα άστρα. Δύσκολο έργο, μεγάλος ο αγώνας καθώς το ψωμί λιγοστό, λιγοστά και τα βιβλία, και γυμνά τα πόδια των μαθητών κάτω από τα ξύλινα θρανία μέσα στο καταχείμωνο. Όλα όμως θυμούνταν ως το τέλος της ζωής τους εκείνον τον φωτεινό δάσκαλο που ήξερε να τους κάνει να φτιάχνουν όνειρα για έναν καλύτερο κόσμο, για μια καλύτερη ζωή όπου όλα τα παιδιά του κόσμου θα είχαν παπούτσια και βιβλία.
Με αυτές τις ιδέες μεγάλωσε και τα πέντε του παιδιά. Τον Πάνο, τον Χρήστο, την Κωστούλα, την Μαριγώ και την Ιφιγένεια. Ο Χρήστος έγινε δικηγόρος και ο Πάνος γιατρός. Τα κορίτσια τελείωσαν το γυμνάσιο πράγμα σπάνιο για κορίτσια εκείνη την εποχή.
\